Ik heb weer even internet dus is het weer tijd voor een kleine update.
De laatste stageweken zijn erg leuk geweest. De kerstviering van zowel het internaat als de school waren heel mooi om mee te maken. Als diner kregen we kerstbrood met kaas en daarnaast ook friet met kip (beide koud).
In het weekend voor de kerst zijn we naar het binnenland gegaan. We hebben 3 dagen doorgebracht in het vakantiepark DantaBai. Op zaterdagochtend zijn we vertrokken. Na een busrit van 5 uur en een boottocht van 20 minuten kwamen we op de plaats van bestemming aan. Het was een heel mooi stuk natuur, de rivier was op nog geen 100 meter van ons huisje. Na een bezoek aan een waterval een eindje stroomafwaarts, zijn we teruggegaan om te eten.
De volgende dag heb ik me gewassen in de rivier. Na het ontbijt zijn we in de boot gestapt om een Maron-dorp te bezoeken (bosland-creolen). Onderweg heb ik 2 kaaimannen gezien, een daarvan was in het zelfde stuk als waar ik die ochtend nog mijn haar had gewassen...
In het dorp hebben we een vogelspin gezien, Yvon heeft deze ook vastgehouden.
Na het bezoek aan het dorp zijn we verder gevaren om ergens te gaan zwemmen. Toen begon het bewolkt te worden en zijn we teruggevaren. Helaas te laat, want onderweg zijn we helemaal natgeregend! Gelukkig ging al snel de zon weer schijnen, en kon alles weer droog worden.
Op maandag hebben we nog een stuk door het regenwoud gelopen waarbij de gids veel heeft verteld over de bomen en de dieren die er leven.
Na de lunch zijn we met de boot teruggevaren naar de bus. Waarna we weer 5 uur hebben gezeten.
Eenmaal weer thuis hebben we gegeten, en zijn we op tijd naar bed gegaan.
Na de laatste stagedag ben ik met Jean-Pierre meegegaan naar Lelydorp. Maar eerst gingen we de stad nog in om inkopen te doen. De dag voor kerst hebben we het huis op orde gemaakt en nog meer inkopen gedaan. Om 12 uur 's nachts gingen we de cadeautjes uitpakken die onder de boom lagen waarna we gingen slapen.
De volgende dag zijn we begonnen met koken. Ze hadden gevraagd of ik een bijdrage wilde leveren aan het kerstdiner, dus heb ik aardappel-anders gemaakt. Naast de aardappel-anders was er nog een pasta en een rijstschotel, een rollade, hamlappen met ananas, diverse soorten groente en ijs als nagerecht. Het was een heerlijk diner. Er wordt hier in de loop van de middag al warm gegeten, dus dat betekende dat we om 14 uur al een heel vol bord naar binnen moesten werken.
Op tweede kerstdag ben ik terug naar Paramaribo gegaan. 's Avonds zijn Marijke, Ilona, Yvon en ik uit eten geweest. Er was een speciaal kerstmenu samengesteld wat echt overheerlijk was. Het etentje was ter ere van kerst en omdat het de laatste avond was.
Op zaterdag zijn we op tijd opgestaan om het huis schoon te maken en de lakens te wassen. Vervolgens was het wachten op de tijd die voorbij ging. Om 15 uur kwam Wim ons ophalen. Hij heeft mij in Lelydorp afgezet waarna hij de andere 3 naar het vliegveld heeft gebracht.
Op zondag zijn we met zijn allen naar de oma van Jean-Pierre gegaan in Wit-Santi. Hier hebben we soep gegeten, gewandeld, gezwommen en nog meer soep gegeten. Ik blijf het toch vreemd vinden om eind december in een kreekje te gaan zwemmen en in zomerkleding rond te lopen...
Op maandag was de vader van Jean-Pierre jarig. Dit wordt al om 12 uur 's nachts gevierd met een gekookt ei (?!). Dit heeft iets te maken met vruchtbaarheid en het verloop van je leven.
Maandag ochtend had ik mijn eindgesprek voor de stage met Melisa Venetiaan. Dit gesprek heeft 3 uur geduurd, ik heb het wel als een zeer positief gesprek ervaren. Uiteindelijk is mijn stage beoordeeld met een 7.
Na het eindgesprek heb ik met Jean-Pierre een heerlijke smoothie gedronken om het te vieren waarna we terug naar Lelydorp gingen om de voorbereidingen te treffen voor het bezoek voor de verjaardag. 's Avonds kwamen er een aantal vrienden en familie langs.
Morgen is het oudejaarsdag, hier wordt de laatste tijd al volop vuurwerk afgeschoten. Morgen schijnt het hele festijd al 's ochtends vroeg te beginnen met veel vuurwerk (bombels). Ik ben heel erg benieuwd!
Dit was het weer voor nu. Ik hoop binnenkort weer internet te hebben zodat ik kan vertellen hoe oud en nieuw hier was.
Liefs,
Carlijn
dinsdag 30 december 2008
vrijdag 12 december 2008
Bijzondere laatste stageweken
Na de onafhankelijkheidsdag, hebben we 2 dagen stagegelopen op woensdag en donderdag, waarna we op vrijdag weer vrij waren i.v.m. een godsdiensttaining voor de leerkrachten. Dit was dus een lekker begin.
De week erna was er op woensdag voor de leerlingen een boottocht georganiseerd. Ilona en ik zijn meegegaan. Om 7.45 uur moesten we vertrekken om op tijd bij de boot te zijn. Maar zoals zo vaak hier in Suriname, kan dat ook best een kwartier tot een half uur later. Want ja, afspraken maak je om je er vooral niet aan te houden... Toen we uiteindelijk allemaal bij de boot waren, zijn we een stuk de Surinamerivier opgevaren langs Paramaribo en onder de Surinamebrug door. We kwamen langs een oud schip uit de tweede wereldoorlog dat in de rivier gezonken is. Dit wordt niet opgeruimd omdat het niet in de weg ligt. Toen we weer terug waren op school was ik ontzettend moe, maar het was heel erg leuk om de leerlingen op een andere manier mee te maken dan in de logopediebehandeling.
In Suriname wordt er wel aan Sinterklaas gedaan, maar het wordt hier 'kinderdag' genoemd. Op zaterdag 6 december had de politieke partij waar juf Joan lid van is iets georganiseerd voor kinderdag. Ze had gevraagd of Jean-Pierre en ik wilden helpen. Toen we op de bestemming aankwamen was het heel erg druk. Je kon niet fatsoenlijk van A naar B. Overal waren mensen aan het dringen. Het is vergelijkbaar met de doldwaze dagen van de bijenkorf, en dan nog wat erger. Als je je kind had aangemeld voor deze dag, kon je een cadeautje ophalen. Een erg leuk initiatief. Als het zou werken. Ik kreeg 4 kinderen onder mijn hoede waar ik de cadeautjes mee op moest gaan halen. Deze waren af te halen bij kraampjes. Je moest dan een bonnetje inleveren, en dan kreeg je een zak met allerlei lekkers en een cadeau. Ik geloof dat ik 3 keer meer volwassenen waren dan kinderen. Kinderen werden door de volwassenen gewoon aan de kant geduwd, en iedereen stond te dringen in de rij. Als de persoon achter het kraampje iemand kende tussen de mensen, dan kreeg die persoon gewoon eerder een zak, hier hoefe niet perse een bon voor ingeleverd te worden. Met als gevolg dat de mensen die zich netjes hadden ingeschreven niet allemaal een zak met cadeau kregen. Het is mij gelukt om voor 1 jongetje een zak te bemachtigen, 2 kinderen uit mijn groep kregen het zelf voor elkaar een zak te krijgen. 1 meisje moest ik helaas teleurstellen. Omdat het geen doen was om met 4 kinderen in die drukte te staan, heb ik het bonnetje voor dat meisje aan iemand gegeven die voor meerdere kinderen uit dezelfde groep cadeaus ging halen. Zo kon ik met de 4 kinderen naar een gedeelte waar allerlei spelletjes en activiteiten geregeld waren. Onderweg kwamen we nog een sinterklaas tegen, hier werd totaal geen aandacht aan geschonken, maar wat wil je, hij was donker, droeg een roze jurk, en had zelf een staf in elkaar geknutseld van een roodbruine buis. Niet echt overtuigend in mijn ogen.
Er was ook gratis drinken en banaan te krijgen. De kinderen hebben uiteindelijk een heel leuke dag gehad. En daar gaat het om bij kinderdag.
In de nieuwe stageweek hoopten we een keer een volle week te kunnen draaien. Maar helaas. Op woensdag kregen we te horen dat alle leerlingen op vrijdag naar de dierentuin zouden gaan. Dus wederom geen volledige stageweek. Eigenlijk komt het heel goed uit dat de kinderen op dit moment allemaal naar de dierentuin zijn, daardoor heb ik mooi tijd om even de blog bij te werken, en om het stageverslag af te maken.
Komende week is de laatste stageweek, maar ook deze zal weer vol activiteiten zijn. Want het is natuurlijk niet leuk om gewoon een keer 5 dagen achter elkaar naar school of je werk te gaan. Komende dinsdag gaan de kinderen om 10 uur naar een Mexicaans feest. Op donderdag is er een kerkdienst ter ere van kerst, en daarna kerstdiner, en de week daarna is de school op maandag en dinsdag open, kerstvakantie begint hier op 24 december. Maakt niet uit of dat midden in de week is of niet. Op dinsdag zijn de leerlingen wel al om 10 uur uit. Want dat is wel prettig, een korte schooldag vlak voor de vakantie. Normaal gaan ze tot 12.30 uur naar school, wat natuurlijk verschrikkelijk lang is....
Momenteel krijg ik mijn laptop niet meer gestart, waar ik de foto's op heb staan. Dus nu heb ik een keer een goede computer EN tijd om foto's up te loaden, heb ik geen foto's...
Heel veel liefs,
Carlijn
De week erna was er op woensdag voor de leerlingen een boottocht georganiseerd. Ilona en ik zijn meegegaan. Om 7.45 uur moesten we vertrekken om op tijd bij de boot te zijn. Maar zoals zo vaak hier in Suriname, kan dat ook best een kwartier tot een half uur later. Want ja, afspraken maak je om je er vooral niet aan te houden... Toen we uiteindelijk allemaal bij de boot waren, zijn we een stuk de Surinamerivier opgevaren langs Paramaribo en onder de Surinamebrug door. We kwamen langs een oud schip uit de tweede wereldoorlog dat in de rivier gezonken is. Dit wordt niet opgeruimd omdat het niet in de weg ligt. Toen we weer terug waren op school was ik ontzettend moe, maar het was heel erg leuk om de leerlingen op een andere manier mee te maken dan in de logopediebehandeling.
In Suriname wordt er wel aan Sinterklaas gedaan, maar het wordt hier 'kinderdag' genoemd. Op zaterdag 6 december had de politieke partij waar juf Joan lid van is iets georganiseerd voor kinderdag. Ze had gevraagd of Jean-Pierre en ik wilden helpen. Toen we op de bestemming aankwamen was het heel erg druk. Je kon niet fatsoenlijk van A naar B. Overal waren mensen aan het dringen. Het is vergelijkbaar met de doldwaze dagen van de bijenkorf, en dan nog wat erger. Als je je kind had aangemeld voor deze dag, kon je een cadeautje ophalen. Een erg leuk initiatief. Als het zou werken. Ik kreeg 4 kinderen onder mijn hoede waar ik de cadeautjes mee op moest gaan halen. Deze waren af te halen bij kraampjes. Je moest dan een bonnetje inleveren, en dan kreeg je een zak met allerlei lekkers en een cadeau. Ik geloof dat ik 3 keer meer volwassenen waren dan kinderen. Kinderen werden door de volwassenen gewoon aan de kant geduwd, en iedereen stond te dringen in de rij. Als de persoon achter het kraampje iemand kende tussen de mensen, dan kreeg die persoon gewoon eerder een zak, hier hoefe niet perse een bon voor ingeleverd te worden. Met als gevolg dat de mensen die zich netjes hadden ingeschreven niet allemaal een zak met cadeau kregen. Het is mij gelukt om voor 1 jongetje een zak te bemachtigen, 2 kinderen uit mijn groep kregen het zelf voor elkaar een zak te krijgen. 1 meisje moest ik helaas teleurstellen. Omdat het geen doen was om met 4 kinderen in die drukte te staan, heb ik het bonnetje voor dat meisje aan iemand gegeven die voor meerdere kinderen uit dezelfde groep cadeaus ging halen. Zo kon ik met de 4 kinderen naar een gedeelte waar allerlei spelletjes en activiteiten geregeld waren. Onderweg kwamen we nog een sinterklaas tegen, hier werd totaal geen aandacht aan geschonken, maar wat wil je, hij was donker, droeg een roze jurk, en had zelf een staf in elkaar geknutseld van een roodbruine buis. Niet echt overtuigend in mijn ogen.
Er was ook gratis drinken en banaan te krijgen. De kinderen hebben uiteindelijk een heel leuke dag gehad. En daar gaat het om bij kinderdag.
In de nieuwe stageweek hoopten we een keer een volle week te kunnen draaien. Maar helaas. Op woensdag kregen we te horen dat alle leerlingen op vrijdag naar de dierentuin zouden gaan. Dus wederom geen volledige stageweek. Eigenlijk komt het heel goed uit dat de kinderen op dit moment allemaal naar de dierentuin zijn, daardoor heb ik mooi tijd om even de blog bij te werken, en om het stageverslag af te maken.
Komende week is de laatste stageweek, maar ook deze zal weer vol activiteiten zijn. Want het is natuurlijk niet leuk om gewoon een keer 5 dagen achter elkaar naar school of je werk te gaan. Komende dinsdag gaan de kinderen om 10 uur naar een Mexicaans feest. Op donderdag is er een kerkdienst ter ere van kerst, en daarna kerstdiner, en de week daarna is de school op maandag en dinsdag open, kerstvakantie begint hier op 24 december. Maakt niet uit of dat midden in de week is of niet. Op dinsdag zijn de leerlingen wel al om 10 uur uit. Want dat is wel prettig, een korte schooldag vlak voor de vakantie. Normaal gaan ze tot 12.30 uur naar school, wat natuurlijk verschrikkelijk lang is....
Momenteel krijg ik mijn laptop niet meer gestart, waar ik de foto's op heb staan. Dus nu heb ik een keer een goede computer EN tijd om foto's up te loaden, heb ik geen foto's...
Heel veel liefs,
Carlijn
woensdag 26 november 2008
Ziek en onafhankelijkheidsdag
De hele vorige week was ik ziek geweest, ook Yvon, Marijke en Ilona waren ziek. We hadden alle vier de griep, al is de griep hier wel even wat anders dan die in Nederland…
Op zaterdagavond ben ik samen Jean-Pierre en zijn ouders naar een Javaanse verjaardag geweest. Deze verjaardag was van familie via vaders kant. Op het feestterrein aangekomen kreeg iedereen te eten (alweer kousenband, bami en kip) en je mocht drinken zoveel je wilde. De bestelling ging per fles, niet per glas. Er was een band die typische Javaanse muziek speelde, en het was heel erg druk en gezellig. Om 12 uur was de jarige dan ook echt jarig. Er werd toen een verjaardagslied gezongen, en aan het eind van het liedje stond hij onder een paar ballonnen die kapot gemaakt werden. In die ballonnen zat confetti, van die plakkerige die niet zomaar van je afwaait. Het zag er erg bijzonder uit, een man met glitterconfetti over zich heen.
Afgelopen maandag hadden we geen stage omdat er een personeelsvergadering was. Hierdoor hoefden de leerlingen niet naar school, en hoefden wij dus ook niet te komen.
Op dinsdag was het Onafhankelijkheidsdag. In de loop van de middag ben ik wederom met de familie van Jean-Pierre naar het onafhankelijkheidsplein gegaan. Hier stond de broer van Jean-Pierre vleesworst te verkopen. Eerst zijn we een rondje over het feestterrein gaan lopen. Het feestterrein besloeg ongeveer de hele waterkant, het terrein bij Fort Zeelandia, en de palmentuin. Dit was in ieder geval het stuk dat ik gezien heb. Waarschijnlijk waren er nog veel meer festiviteiten.
Toen we uitgekeken waren, zijn we gaan helpen met worst verkopen. Deze vleesworsten waren erg in trek bij de mensen. Ik vond dat ik moest weten wat ik verkocht, dus heb een stukje geproefd. Het was kippenworst, erg gepeperd, en erg lekker. Het velletje kun je niet eten, dat is heel erg taai. Dus je zuigt de worst als ware uit zijn jasje. Naast deze worst verkochten we ook Bere (geen idee of je het zo schrijft, maar zo spreek je het wel uit). Dit zijn stukjes varkensdarm die uitgekookt zijn, en waar blijkbaar erg veel smaak aan zit. Hier heb ik me toch maar niet aan gewaagd. Het schijnt wel erg lekker te zijn, en er waren veel kinderen die dit wilden kopen. Het is ook niet zo duur, 1 SRD (€ 0.25) voor 2 stukjes van 5 cm. De worst kostte 2 SRD voor een stukje van ongeveer 7 cm. Toen de worst uitverkocht was, en de Bere bijna, hadden ze de inkoop zeer ruim terugverdient.
Op woensdag was het weer tijd voor een stagedag. Deze week zullen er, door de vergadering en het onafhankelijkheidsfeest en nog een godsdiensttraining op vrijdag voor de docenten, maar 2 stagedagen zijn. Dat is dus lekker rustig inkomen na een week ziek geweest te zijn.
Heel veel liefs, tn tot volgende keer!
Carlijn
Op zaterdagavond ben ik samen Jean-Pierre en zijn ouders naar een Javaanse verjaardag geweest. Deze verjaardag was van familie via vaders kant. Op het feestterrein aangekomen kreeg iedereen te eten (alweer kousenband, bami en kip) en je mocht drinken zoveel je wilde. De bestelling ging per fles, niet per glas. Er was een band die typische Javaanse muziek speelde, en het was heel erg druk en gezellig. Om 12 uur was de jarige dan ook echt jarig. Er werd toen een verjaardagslied gezongen, en aan het eind van het liedje stond hij onder een paar ballonnen die kapot gemaakt werden. In die ballonnen zat confetti, van die plakkerige die niet zomaar van je afwaait. Het zag er erg bijzonder uit, een man met glitterconfetti over zich heen.
Afgelopen maandag hadden we geen stage omdat er een personeelsvergadering was. Hierdoor hoefden de leerlingen niet naar school, en hoefden wij dus ook niet te komen.
Op dinsdag was het Onafhankelijkheidsdag. In de loop van de middag ben ik wederom met de familie van Jean-Pierre naar het onafhankelijkheidsplein gegaan. Hier stond de broer van Jean-Pierre vleesworst te verkopen. Eerst zijn we een rondje over het feestterrein gaan lopen. Het feestterrein besloeg ongeveer de hele waterkant, het terrein bij Fort Zeelandia, en de palmentuin. Dit was in ieder geval het stuk dat ik gezien heb. Waarschijnlijk waren er nog veel meer festiviteiten.
Toen we uitgekeken waren, zijn we gaan helpen met worst verkopen. Deze vleesworsten waren erg in trek bij de mensen. Ik vond dat ik moest weten wat ik verkocht, dus heb een stukje geproefd. Het was kippenworst, erg gepeperd, en erg lekker. Het velletje kun je niet eten, dat is heel erg taai. Dus je zuigt de worst als ware uit zijn jasje. Naast deze worst verkochten we ook Bere (geen idee of je het zo schrijft, maar zo spreek je het wel uit). Dit zijn stukjes varkensdarm die uitgekookt zijn, en waar blijkbaar erg veel smaak aan zit. Hier heb ik me toch maar niet aan gewaagd. Het schijnt wel erg lekker te zijn, en er waren veel kinderen die dit wilden kopen. Het is ook niet zo duur, 1 SRD (€ 0.25) voor 2 stukjes van 5 cm. De worst kostte 2 SRD voor een stukje van ongeveer 7 cm. Toen de worst uitverkocht was, en de Bere bijna, hadden ze de inkoop zeer ruim terugverdient.
Op woensdag was het weer tijd voor een stagedag. Deze week zullen er, door de vergadering en het onafhankelijkheidsfeest en nog een godsdiensttraining op vrijdag voor de docenten, maar 2 stagedagen zijn. Dat is dus lekker rustig inkomen na een week ziek geweest te zijn.
Heel veel liefs, tn tot volgende keer!
Carlijn
vrijdag 14 november 2008
Een drukke week...
Op dinsdag 4 november begonnen de salsalessen. Ik voelde me niet lekker dus ben ik thuisgebleven. Ik ben lekker vroeg gaan slapen, en de volgende dag voelde ik me gelukkig alweer een stuk beter. Yvon, Marijke en Ilona hebben het erg naar hun zin gehad.
Op woensdag heb ik eindelijk mijn verjaardagscadeau kunnen halen. Ik mocht wat shirtjes uitzoeken in het centrum. Ik heb twee shirtjes gehaald, erg vrolijk van kleur en iets heel anders dan ik al had. Yvon beschreef het als typisch Surinaams.
Op donderdag waren de oudere leerlingen naar het museum, hierdoor vielen ’s ochtends alle behandelingen uit. Dit kwam goed uit omdat Melisa vandaag weer op bezoek kwam. Met haar hebben we een aantal leerlingen besproken. Ik kan nu weer verder met het opstellen van de behandelplannen. Om 16.30 begon de tweede les aan de opleiding logopedie. Ik dacht dat ze de eerste les passief waren, maar blijkbaar kan het nog erger. We hadden van te voren aangegeven dat er veel gedaan moest worden, maar ondanks die opmerking, was het tempo uitermate laag.
Na het lesgeven zijn we uit eten gegaan bij Sarenah. Een Indonesisch restaurant waar we erg veel en lekker gegeten hebben voor een erg vriendelijke prijs.
Op vrijdag 7 november zijn we na het stagelopen vrijwel direct naar het centrum gegaan om foto’s te laten maken in klederdracht. Dit vond ik leuker dan verwacht. Heb echt lol gehad tijdens het maken van de foto’s. Yvon had de Creoolse klederdracht aan, dit heet koto. Ilona had de Hindoestaanse klederdracht aan, dit heet Sari. Marijke had de kleding van de Marong aan, dit heet Pañgi. Ikzelf had een Indianentenue aan.
’s Avonds was het tijd voor de tweede salsales (de eerste voor mij). Gelukkig had ik niet veel gemist en kon ik vrij makkelijk meekomen. We hebben een voorbereiding op de basispassen geleerd, ook hebben we met heren gedanst. Er waren echter veel meer dames dan heren. In het begin moesten er een aantal dames als heer fungeren. Maar na een tijdje moest één heer gewoon met twee dames dansen. Dit was in een soort polonaisevorm. De dames stonden achter elkaar waarbij de achterste dame de handen op de schouders van de dame voor haar legde. En zo moesten we ons dan door de ruimte bewegen. Erg apart.
Op zaterdag ben ik met in de loop van de middag samen met Jean-Pierre, Joan, de schoonzus van Jean-Pierre (Ester) en het nichtje van Ester (Xaviënne) naar Witsanti gegaan. Dit is het dorp waar de biologische moeder van Joan woont. Het is een Indianen dorp, Joan heeft er ook een stuk grond. Na kennisgemaakt te hebben met de familie zijn we naar Zwartwater gegaan om te gaan zwemmen. Toen we in het heerlijke water lagen, begon het te regenen, hier had ik helemaal geen last van, het was zelfs heerlijk. Toen we allemaal koud werden zijn we weer terug gegaan naar Witsanti om daar te douchen en wat de drinken. Toen we weer thuis waren, moest ik me snel omkleden om mee te gaan naar het feest van SZF (het bedrijf waar de vader van Jean-Pierre, Rowel, werkt) en de andere bedrijven die mee hadden gedaan aan een sportcompetitie te gaan.
Ieder bedrijf moest voor zijn eigen drinken en eten zorgen. SZF had hier erg goed voor gezorgd, later bleek dat dit het enige bedrijf was dat er zo goed voor gezorgd had. Het feest begon met de uitreiking van de prijzen. Ieder bedrijf kreeg een prijs. SZF was de eerste van de hele competitie. Omdat dit de derde keer was dat ze eerste waren geworden, mochten ze ook de wisselbeker houden.
Na de prijsuitreiking kwam er een band die Marongmuziek speelde. Het was erg jammer dat er tussen de nummers iedere keer een paar minuten stilte was. Naar mijn idee kwam hierdoor het feest niet echt op gang.
Na het feest gingen we Jean-Pierre ophalen, hij had moeten spelen op een feest met de band waar hij heel de week mee geoefend had. Jean-Pierre vertelde dat de toetsenist zo onder invloed van drank en drugs was, dat hij boven het keyboard in slaap viel, uit de maat speelde en het hele optreden heeft verpest. Hij is ook uit de band gezet en heeft voor die avond niet betaald gekregen.
Op zondag ging de wekker ging al vroeg. We gingen vandaag naar een zus van Rowel. Jean-Pierre en Rowel moesten namelijk een begin maken met de aanbouw van een garage. Dit ging op een heel bijzondere manier. In plaats van eerst alles af te meten, werd de stellage gemaakt. Hierna werd bekeken of alles waterpas stond. Als dit niet het geval was, werden er blokjes en plankjes onder de stellage gelegd zodat het wel waterpas was. Ik ben heel benieuwd hoe dit verder gebouwd gaat worden. Terwijl Jean-Pierre en Rowel aan het bouwen waren, ben ik aan school gaan werken. Toen dit klaar was heb ik nog even wat bij de demente oma gezeten die een aantal keer hetzelfde heeft verteld. Dat Rowel haar zoon is, en dat de ene hond een vrouwtje en de andere hond een mannetje was. Heel boeiende conversatie was dit.
Op maandag 10 november ging om 05.30 uur de wekker want om 06.00 uur moesten we in de auto zitten. We werden allemaal door Rowel op onze bestemming afgezet. Ik was om 06.45 uur weer thuis.
Een half uurtje later ging mijn telefoon. Het was Eefje, de docent uit Nederland. Zij is afgelopen zaterdag aangekomen en blijft tot volgende week donderdag. Zij wilde graag langskomen om met ons de leerlingen en de behandelplannen te bespreken.
Na de stage ben ik naar de Surpost gegaan om een pakketje op te halen. Dit was een heel lief pakketje van Dieuwke. Toen Ilona en ik hier van terugkwamen, zagen we Eefje lopen samen met Yvon en Marijke. Ze gingen even langs bij juf Els. Toen ze thuis kwamen zijn we leerlingen gaan bespreken.
In de loop van de middag kwamen er nog twee vrienden van Yvon op bezoek. Eefje was toen nog met ons in gesprek. Die vrienden wonen in Nederland in hetzelfde dorp als Yvon. De ene is piloot bij KLM, en de andere is gewoon een vriendin die mee mocht vliegen. Eefje is met hetzelfde vliegtuig aangekomen als de 2 vrienden van Yvon.
’s Avonds zijn we met ze uit eten geweest. We hebben gegeten bij Jawa, een Indonesisch restaurant. Hier hebben we heel erg lekker gegeten.
Op dinsdagavond was het weer tijd voor de salsales. We hebben weer met mannen gedanst, maar nu waren er zoveel vrouwen dat we in dezelfde polonaisevorm moesten dansen als de vorige keer, maar nu met 3 vrouwen bij 1 man. Het blijft een bijzondere manier van dansen.
Op woensdag 12 november werd er ’s avonds lesgegeven aan de logopediestudenten op de Kennedy Stichting. Eefje kwam om met de studenten te oefenen met het afnemen van een gehooronderzoek. Ze had ons gevraagd of we hier ook bij wilden zijn. Het was voor ons vooral herhaling. Maar wel leuk om te zien hoe de studenten het doen.
Gisteren was het weer tijd voor de PGO-les aan de logopediestudenten. Dit was al niet veel beter dan de vorige week. Er zal wel wat gaan veranderen aan de opstelling, en als het goed is zal het dan beter gaan. Dat is tenminste de verwachting. De klas wordt dan in tweeen gesplitst, de stille mensen bij elkaar en de 'drukke' mensen bij elkaar. Op deze manier moeten de stille mensen wel wat gaan zeggen in de les. Ik hoop dat het dus goed gaat komen.
Het was op zich wel een rustige week met veel leerzame en leuke momenten. Komende zaterdag gaan we naar Nickerie, een gebied in het westen van Suriname. We zullen dan in de bus veel van het land zien. Ik ben erg benieuwd.
Ik blijf problemen hebben met het uploaden van foto's... helaas...
Heel veel liefs,
Carlijn
Op woensdag heb ik eindelijk mijn verjaardagscadeau kunnen halen. Ik mocht wat shirtjes uitzoeken in het centrum. Ik heb twee shirtjes gehaald, erg vrolijk van kleur en iets heel anders dan ik al had. Yvon beschreef het als typisch Surinaams.
Op donderdag waren de oudere leerlingen naar het museum, hierdoor vielen ’s ochtends alle behandelingen uit. Dit kwam goed uit omdat Melisa vandaag weer op bezoek kwam. Met haar hebben we een aantal leerlingen besproken. Ik kan nu weer verder met het opstellen van de behandelplannen. Om 16.30 begon de tweede les aan de opleiding logopedie. Ik dacht dat ze de eerste les passief waren, maar blijkbaar kan het nog erger. We hadden van te voren aangegeven dat er veel gedaan moest worden, maar ondanks die opmerking, was het tempo uitermate laag.
Na het lesgeven zijn we uit eten gegaan bij Sarenah. Een Indonesisch restaurant waar we erg veel en lekker gegeten hebben voor een erg vriendelijke prijs.
Op vrijdag 7 november zijn we na het stagelopen vrijwel direct naar het centrum gegaan om foto’s te laten maken in klederdracht. Dit vond ik leuker dan verwacht. Heb echt lol gehad tijdens het maken van de foto’s. Yvon had de Creoolse klederdracht aan, dit heet koto. Ilona had de Hindoestaanse klederdracht aan, dit heet Sari. Marijke had de kleding van de Marong aan, dit heet Pañgi. Ikzelf had een Indianentenue aan.
’s Avonds was het tijd voor de tweede salsales (de eerste voor mij). Gelukkig had ik niet veel gemist en kon ik vrij makkelijk meekomen. We hebben een voorbereiding op de basispassen geleerd, ook hebben we met heren gedanst. Er waren echter veel meer dames dan heren. In het begin moesten er een aantal dames als heer fungeren. Maar na een tijdje moest één heer gewoon met twee dames dansen. Dit was in een soort polonaisevorm. De dames stonden achter elkaar waarbij de achterste dame de handen op de schouders van de dame voor haar legde. En zo moesten we ons dan door de ruimte bewegen. Erg apart.
Op zaterdag ben ik met in de loop van de middag samen met Jean-Pierre, Joan, de schoonzus van Jean-Pierre (Ester) en het nichtje van Ester (Xaviënne) naar Witsanti gegaan. Dit is het dorp waar de biologische moeder van Joan woont. Het is een Indianen dorp, Joan heeft er ook een stuk grond. Na kennisgemaakt te hebben met de familie zijn we naar Zwartwater gegaan om te gaan zwemmen. Toen we in het heerlijke water lagen, begon het te regenen, hier had ik helemaal geen last van, het was zelfs heerlijk. Toen we allemaal koud werden zijn we weer terug gegaan naar Witsanti om daar te douchen en wat de drinken. Toen we weer thuis waren, moest ik me snel omkleden om mee te gaan naar het feest van SZF (het bedrijf waar de vader van Jean-Pierre, Rowel, werkt) en de andere bedrijven die mee hadden gedaan aan een sportcompetitie te gaan.
Ieder bedrijf moest voor zijn eigen drinken en eten zorgen. SZF had hier erg goed voor gezorgd, later bleek dat dit het enige bedrijf was dat er zo goed voor gezorgd had. Het feest begon met de uitreiking van de prijzen. Ieder bedrijf kreeg een prijs. SZF was de eerste van de hele competitie. Omdat dit de derde keer was dat ze eerste waren geworden, mochten ze ook de wisselbeker houden.
Na de prijsuitreiking kwam er een band die Marongmuziek speelde. Het was erg jammer dat er tussen de nummers iedere keer een paar minuten stilte was. Naar mijn idee kwam hierdoor het feest niet echt op gang.
Na het feest gingen we Jean-Pierre ophalen, hij had moeten spelen op een feest met de band waar hij heel de week mee geoefend had. Jean-Pierre vertelde dat de toetsenist zo onder invloed van drank en drugs was, dat hij boven het keyboard in slaap viel, uit de maat speelde en het hele optreden heeft verpest. Hij is ook uit de band gezet en heeft voor die avond niet betaald gekregen.
Op zondag ging de wekker ging al vroeg. We gingen vandaag naar een zus van Rowel. Jean-Pierre en Rowel moesten namelijk een begin maken met de aanbouw van een garage. Dit ging op een heel bijzondere manier. In plaats van eerst alles af te meten, werd de stellage gemaakt. Hierna werd bekeken of alles waterpas stond. Als dit niet het geval was, werden er blokjes en plankjes onder de stellage gelegd zodat het wel waterpas was. Ik ben heel benieuwd hoe dit verder gebouwd gaat worden. Terwijl Jean-Pierre en Rowel aan het bouwen waren, ben ik aan school gaan werken. Toen dit klaar was heb ik nog even wat bij de demente oma gezeten die een aantal keer hetzelfde heeft verteld. Dat Rowel haar zoon is, en dat de ene hond een vrouwtje en de andere hond een mannetje was. Heel boeiende conversatie was dit.
Op maandag 10 november ging om 05.30 uur de wekker want om 06.00 uur moesten we in de auto zitten. We werden allemaal door Rowel op onze bestemming afgezet. Ik was om 06.45 uur weer thuis.
Een half uurtje later ging mijn telefoon. Het was Eefje, de docent uit Nederland. Zij is afgelopen zaterdag aangekomen en blijft tot volgende week donderdag. Zij wilde graag langskomen om met ons de leerlingen en de behandelplannen te bespreken.
Na de stage ben ik naar de Surpost gegaan om een pakketje op te halen. Dit was een heel lief pakketje van Dieuwke. Toen Ilona en ik hier van terugkwamen, zagen we Eefje lopen samen met Yvon en Marijke. Ze gingen even langs bij juf Els. Toen ze thuis kwamen zijn we leerlingen gaan bespreken.
In de loop van de middag kwamen er nog twee vrienden van Yvon op bezoek. Eefje was toen nog met ons in gesprek. Die vrienden wonen in Nederland in hetzelfde dorp als Yvon. De ene is piloot bij KLM, en de andere is gewoon een vriendin die mee mocht vliegen. Eefje is met hetzelfde vliegtuig aangekomen als de 2 vrienden van Yvon.
’s Avonds zijn we met ze uit eten geweest. We hebben gegeten bij Jawa, een Indonesisch restaurant. Hier hebben we heel erg lekker gegeten.
Op dinsdagavond was het weer tijd voor de salsales. We hebben weer met mannen gedanst, maar nu waren er zoveel vrouwen dat we in dezelfde polonaisevorm moesten dansen als de vorige keer, maar nu met 3 vrouwen bij 1 man. Het blijft een bijzondere manier van dansen.
Op woensdag 12 november werd er ’s avonds lesgegeven aan de logopediestudenten op de Kennedy Stichting. Eefje kwam om met de studenten te oefenen met het afnemen van een gehooronderzoek. Ze had ons gevraagd of we hier ook bij wilden zijn. Het was voor ons vooral herhaling. Maar wel leuk om te zien hoe de studenten het doen.
Gisteren was het weer tijd voor de PGO-les aan de logopediestudenten. Dit was al niet veel beter dan de vorige week. Er zal wel wat gaan veranderen aan de opstelling, en als het goed is zal het dan beter gaan. Dat is tenminste de verwachting. De klas wordt dan in tweeen gesplitst, de stille mensen bij elkaar en de 'drukke' mensen bij elkaar. Op deze manier moeten de stille mensen wel wat gaan zeggen in de les. Ik hoop dat het dus goed gaat komen.
Het was op zich wel een rustige week met veel leerzame en leuke momenten. Komende zaterdag gaan we naar Nickerie, een gebied in het westen van Suriname. We zullen dan in de bus veel van het land zien. Ik ben erg benieuwd.
Ik blijf problemen hebben met het uploaden van foto's... helaas...
Heel veel liefs,
Carlijn
dinsdag 4 november 2008
Weekoverzicht
Op dinsdag 28 oktober gingen we voor het eerst lesgeven aan de opleiding logopedie. Wij hadden doorgekregen dat de lessen om 16.30 uur zouden beginnen. Maar daar aangekomen bleek dat een aantal leerlingen doorgekregen had dat de les om 17.00 uur zou beginnen. Om 17.00 uur was nog lang niet iedereen er, maar we zijn toch maar begonnen. Het gaat er hier heel anders aan toe dan in Nederland. Mensen kwamen langzaam binnendruppelen, praatten door elkaar, wat niet altijd over de lesstof ging. Ze liepen in en uit de klas alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Het kostte erg veel energie om de groep aan het werk te houden. Ik ben heel benieuwd hoe dit de volgende keer zal zijn.
Op donderdag 30 oktober zou Melisa voor 10 uur bij ons langs komen om de leerdoelen te bespreken. Om 10.00 uur hadden Ilona en ik echter nog niets van haar gehoord. Toen we naar de anderen gingen om even op het internet te gaan, bleek Melisa daar al te zitten vanaf 8.30 uur. Na de pauze kwam Melisa bij ons langs, we konden deze dag dus niemand meer behandelen. ’s Ochtends hadden we ook al niemand behandeld omdat er aangegeven was dat de oudere leerlingen, de blauwtjes, naar het museum zouden gaan. Dit is echter met een week uitgesteld. Dus aankomende donderdag kunnen we weer niets doen ’s ochtends. Het behandelen schiet zo wel lekker op…
Op vrijdag 31 oktober ik met Jean-Pierre uitgeweest. Toen we het zandpad afliepen kwam er een auto aan. Zijn moeder stapte uit de auto om voorin te gaan zitten zodat wij achterin konden plaatsnemen. Ik wist helemaal niet wat de bedoeling was. We gingen naar een sporthal om een wedstrijd basketbal te kijken. Er is nu een competitie tussen bedrijven gaande, het bedrijf waar de vader van Jean-Pierre werkt (SZF) moest spelen. Toen de wedstrijd afgelopen was, SZF had gewonnen, zijn Jean-Pierre en ik richting centrum gegaan. Hier zou een salsa-street-party aan de gang zijn. Maar daar was eigenlijk weinig aan, het was meer een parkeerplaats waar een tent op gezet was. Dus zijn we hier vrij snel weer weg gegaan. We zijn naar fort Zeelandia gegaan. Toen we hier weggestuurd werden omdat de straat afgesloten zou worden (dit gebeurt altijd ’s avonds), zijn we naar de Kennedy Stichting teruggegaan. Hier hebben we zitten wachten tot zijn vader hem op kwam halen.
Op zaterdag het de dag voor het personeelsuitstapje. We zijn met een bus naar Gösteri geweest. Dit is een plaatsje ver voorbij Colakreek. We moesten allemaal zelf voor eten en drinken zorgen, maar achteraf gezien was dit helemaal niet nodig. Alle leerkrachten hadden wel wat te eten bij zich. En onderweg werd er nog meer gekocht. We moesten ook een lange broek en stevige schoenen aan. Maar ook dat bleek overbodig. De leerkrachten kwamen zelf in leggings en slippers.
Om bij Gösteri te komen moesten we richting Colakreek, maar dan nog over een heel lang, hobbelig, rood zandpad. Op de plaats aangekomen zat eerst de bus vast, deze werd door een auto uit het zand getrokken. Vervolgens bleek het huisje erg minimaal te zijn. Er waren niet genoeg zitplaatsen, en de tafel was ook al niet veel soeps. Het bos wat aan het terrein vast lag was zo zompig dat je na 10 meter al niet meer verder kon. Er zat niets anders op dan even te gaan zwemmen. Het water was echt heerlijk. Na het zwemmen heb ik geleerd om troefcall te spelen. Een kaartspel dat wel iets weg heeft van Tai Pan en hartenjagen. Het was een rustige dag, ik heb genoten van het dagje weg. De locatie was echter wat minder.
Toen we op maandagochtend bij de vlaggenparade stonden, werd ons verteld dat er een kerkdienst gehouden zou worden ter ere van het 62 jarige jubileum van de Kennedy Stichting en van het nieuwe schooljaar. Hierdoor konden de eerste behandelingen niet doorgaan. De kerkdienst was heel bijzonder om mee te maken. Juf Astrid was gebarentolk tijdens de dienst. Ik vond het heel interessant en leerzaam om naar haar te kijken.
Toen ik achter de computer zat om mijn mail te lezen, kreeg ik een telefoontje van Jean-Pierre met de vraag of ik langs kwam in de stad. Hij zat daar met zijn moeder Joan en een virend Sinco (Sint-Clair). Na een paar spelletjes in de hal waar zij waren, werd ik mee naar Lelydorp gevraagd om daar wat te eten. Het was heerlijk om even een middagje vrij te zijn. Na het eten zijn we naar het huis van Jean-Pierre gegaan. Aangezien de vader van Jean-Pierre nog niet thuis was, en ik het niet zag zitten om alleen in de bus te gaan, ben ik met Jean-Pierre naar de repetitie van de band gegaan. Jean-Pierre speelt zelf gitaar en hij was gevraagd mee te spelen in een band. Er is helaas niet echt een leider die aangeeft wat er gaat gebeuren. Er zijn nu 2 bandleden die erg egoïstisch zijn en alles willen bepalen. Ik zag aan Jean-Pierre dat hij hier helemaal niet blij van werd. Om 21.00 uur gaf hij dan ook aan dat hij ging stoppen voor vandaag.
We zijn hierna lopend naar de bus gegaan. Hij heeft me helemaal thuis gebracht met de bus. Om 22.30 uur was ik thuis. Het was een heerlijke dag.
p.s foto's publiceren lukt weer eens niet. die houden jullie dus van me tegoed!
Liefs,
Carlijn
Op donderdag 30 oktober zou Melisa voor 10 uur bij ons langs komen om de leerdoelen te bespreken. Om 10.00 uur hadden Ilona en ik echter nog niets van haar gehoord. Toen we naar de anderen gingen om even op het internet te gaan, bleek Melisa daar al te zitten vanaf 8.30 uur. Na de pauze kwam Melisa bij ons langs, we konden deze dag dus niemand meer behandelen. ’s Ochtends hadden we ook al niemand behandeld omdat er aangegeven was dat de oudere leerlingen, de blauwtjes, naar het museum zouden gaan. Dit is echter met een week uitgesteld. Dus aankomende donderdag kunnen we weer niets doen ’s ochtends. Het behandelen schiet zo wel lekker op…
Op vrijdag 31 oktober ik met Jean-Pierre uitgeweest. Toen we het zandpad afliepen kwam er een auto aan. Zijn moeder stapte uit de auto om voorin te gaan zitten zodat wij achterin konden plaatsnemen. Ik wist helemaal niet wat de bedoeling was. We gingen naar een sporthal om een wedstrijd basketbal te kijken. Er is nu een competitie tussen bedrijven gaande, het bedrijf waar de vader van Jean-Pierre werkt (SZF) moest spelen. Toen de wedstrijd afgelopen was, SZF had gewonnen, zijn Jean-Pierre en ik richting centrum gegaan. Hier zou een salsa-street-party aan de gang zijn. Maar daar was eigenlijk weinig aan, het was meer een parkeerplaats waar een tent op gezet was. Dus zijn we hier vrij snel weer weg gegaan. We zijn naar fort Zeelandia gegaan. Toen we hier weggestuurd werden omdat de straat afgesloten zou worden (dit gebeurt altijd ’s avonds), zijn we naar de Kennedy Stichting teruggegaan. Hier hebben we zitten wachten tot zijn vader hem op kwam halen.
Op zaterdag het de dag voor het personeelsuitstapje. We zijn met een bus naar Gösteri geweest. Dit is een plaatsje ver voorbij Colakreek. We moesten allemaal zelf voor eten en drinken zorgen, maar achteraf gezien was dit helemaal niet nodig. Alle leerkrachten hadden wel wat te eten bij zich. En onderweg werd er nog meer gekocht. We moesten ook een lange broek en stevige schoenen aan. Maar ook dat bleek overbodig. De leerkrachten kwamen zelf in leggings en slippers.
Om bij Gösteri te komen moesten we richting Colakreek, maar dan nog over een heel lang, hobbelig, rood zandpad. Op de plaats aangekomen zat eerst de bus vast, deze werd door een auto uit het zand getrokken. Vervolgens bleek het huisje erg minimaal te zijn. Er waren niet genoeg zitplaatsen, en de tafel was ook al niet veel soeps. Het bos wat aan het terrein vast lag was zo zompig dat je na 10 meter al niet meer verder kon. Er zat niets anders op dan even te gaan zwemmen. Het water was echt heerlijk. Na het zwemmen heb ik geleerd om troefcall te spelen. Een kaartspel dat wel iets weg heeft van Tai Pan en hartenjagen. Het was een rustige dag, ik heb genoten van het dagje weg. De locatie was echter wat minder.
Toen we op maandagochtend bij de vlaggenparade stonden, werd ons verteld dat er een kerkdienst gehouden zou worden ter ere van het 62 jarige jubileum van de Kennedy Stichting en van het nieuwe schooljaar. Hierdoor konden de eerste behandelingen niet doorgaan. De kerkdienst was heel bijzonder om mee te maken. Juf Astrid was gebarentolk tijdens de dienst. Ik vond het heel interessant en leerzaam om naar haar te kijken.
Toen ik achter de computer zat om mijn mail te lezen, kreeg ik een telefoontje van Jean-Pierre met de vraag of ik langs kwam in de stad. Hij zat daar met zijn moeder Joan en een virend Sinco (Sint-Clair). Na een paar spelletjes in de hal waar zij waren, werd ik mee naar Lelydorp gevraagd om daar wat te eten. Het was heerlijk om even een middagje vrij te zijn. Na het eten zijn we naar het huis van Jean-Pierre gegaan. Aangezien de vader van Jean-Pierre nog niet thuis was, en ik het niet zag zitten om alleen in de bus te gaan, ben ik met Jean-Pierre naar de repetitie van de band gegaan. Jean-Pierre speelt zelf gitaar en hij was gevraagd mee te spelen in een band. Er is helaas niet echt een leider die aangeeft wat er gaat gebeuren. Er zijn nu 2 bandleden die erg egoïstisch zijn en alles willen bepalen. Ik zag aan Jean-Pierre dat hij hier helemaal niet blij van werd. Om 21.00 uur gaf hij dan ook aan dat hij ging stoppen voor vandaag.
We zijn hierna lopend naar de bus gegaan. Hij heeft me helemaal thuis gebracht met de bus. Om 22.30 uur was ik thuis. Het was een heerlijke dag.
p.s foto's publiceren lukt weer eens niet. die houden jullie dus van me tegoed!
Liefs,
Carlijn
maandag 27 oktober 2008
Chinese immigratiedag en heel veel screenen!
Op maandag was de school gesloten in verband met het feest ter ere van de Chinese immigratie. Dit heeft 155 jaar geleden plaatsgevonden. Er was ’s avonds een groot feest zijn op het onafhankelijkheidsplein waar we naar toe zijn gegaan, Jean Pierre ging ook mee. Op het plein stonden allerlei tentjes met Chinees eten en een podium. De festiviteiten waren blijkbaar al de hele dag bezig toen wij aankwamen. Op het podium waren een man en een vrouw aan het presenteren. De man in het Nederlands, de vrouw in het Chinees. Er was een drakendans te zien en president Venetiaan hield een toespraak. Toen er een kinderkoor begon te zingen, zijn we wat te eten gaan halen bij één van de Chinese eetstandjes.
Nadat we gegeten hadden, zijn we gaan kijken naar het podium naar een dans over Suriname en het ontstaan van de huidige bevolkingssamenstelling (de 5 belangrijkste bevolkingsgroepen tenminste). Erg mooie dans om te zien, Jean-Pierre heeft me er ook wat over verteld.
Na de ‘Surinamedans’ kwam er nog een Chinese leeuwendans. Erg mooi om te zien, en erg knap, als je bedenkt dat iedere leeuw door 2 personen wordt uitgevoerd. Na deze dans was het dan tijd voor het vuurwerk. Ze hadden een sliert van 155 meter met knalvuurwerk. En daarnaast nog wel wat siervuurwerk. Erg mooi om te zien, het leek wel oud en nieuw.
Toen ook het vuurwerk voorbij was, zijn we nog wat gaan drinken bij ’t Vat.
De hele week hebben Ilona en ik gescreend. Dit begon al op donderdag 16 oktober. We hebben iedere dag gescreend tot we op vrijdag 24 oktober eindelijk iedereen gehad hadden. We hebben in totaal 34 leerlingen gescreend. De screening zelf duurde een half uur, en daarnaast moesten we de gegevens nog uitwerken waar we ook nog een 45 minuten per leerling voor nodig hadden. Dit was erg vermoeiend, maar ook heel leerzaam. Ik heb wel het idee dat ik de leerlingen nu een beetje begin te leren kennen. Ik kreeg het idee dat de oudere leerlingen erg blij zijn dat er nu ook aandacht voor hun is.
Op woensdag middag kregen Ilona en ik nog bezoek van 4 meiden van het internaat. Zij waren nieuwsgierig naar ons huis en de slaapkamers. Vervolgens mochten wij kijken naar hun slaapgelegenheid in het internaat. Dit is echt heel sober. Ze hebben allemaal een bed en een kast (die gelukkig wel op slot kan), maar ze slapen met zeven meiden op één zaal. De zaal die wij zagen was van de oudere meiden. Zij zijn tussen de 13 en 18 jaar oud. Er is ook nog een zaal voor de jongere meiden. Deze heb ik niet gezien, maar zal vergelijkbaar zijn.
Op dondserdagavond zijn we gaan eten bij ‘Dok 204’. Een erg leuk restaurant met erg lekker eten. Ik heb hier “bang-bang” (een vis) en krab gegeten. Het was vrij prijzig, maar zeker de moeite waard om nog eens naar toe te gaan.
Op vrijdag hadden we om 17.00 uur een afspraak met Melisa Venetiaan, zij is de dochter van de president. Dat zou je niet zeggen als je zag hoe ‘gewoon’ ze leeft en woont. Zij is onze stagebegeleidster hier in Suriname. Tijdens de bijeenkomst hebben we de plannen voor de opleiding besproken, ook heeft zij verteld dat ze de komende tijd iedere donderdag langs zal komen om ons te begeleiden. Ben erg benieuwd hoe dit zal zijn.
Op zaterdag hadden Ilona en ik een ‘werkdag voor school’ ingepland. We wilden alle screeningen afmaken en nog wat andere opdrachten voor voor school doen. Om 9.00 uur zijn we begonnen met werken. Tussendoor hebben we wel even de tijd genomen om te eten, de was te doen, en af en toe even te lopen. Maar we hebben wel heel goed doorgewerkt. Alle screeningen zijn in ieder geval af.
’s Avonds kwamen Sint Claire en Jean Pierre op bezoek. Vlak voor zij kwamen viel de stroom uit. Hierdoor was het heel erg donker in huis. De ventilatoren vielen natuurlijk ook stil, dus werd het ook heel erg warm in huis. Omdat het zo warm en donker was, zijn we naar het vat gegaan om wat te gaan drinken. Toen we op de taxi stonden te wachten, kwam Albert er ook nog bij. Ilona was niet lekker en bleef thuis. We zijn dus met zijn zessen uitgegaan. Na wat gedronken te hebben zijn we nog even gaan poolen. Rond 00.30 uur zijn we naar Zsa Zsa Zsu gegaan. Marijke mocht er niet in omdat ze de verkeerde schoenen aan had. Zij is samen met Yvon, Albert en een vriend van Albert terug naar huis gegaan om andere schoenen aan te doen. Om 4.30 uur zijn we lopend naar huis gegaan. Thuis aangekomen hebben we nog even wat gedronken voordat de jongens naar huis zijn gegaan. Uiteindelijk lag ik rond 5.30 uur in mijn bed. Ik werd op zondag alweer om 9.30 uur wakker door de warmte. De verdere dag hebben we weer aan school gewerkt, en ’s avonds zijn we uit eten geweest.
Nadat we gegeten hadden, zijn we gaan kijken naar het podium naar een dans over Suriname en het ontstaan van de huidige bevolkingssamenstelling (de 5 belangrijkste bevolkingsgroepen tenminste). Erg mooie dans om te zien, Jean-Pierre heeft me er ook wat over verteld.
Na de ‘Surinamedans’ kwam er nog een Chinese leeuwendans. Erg mooi om te zien, en erg knap, als je bedenkt dat iedere leeuw door 2 personen wordt uitgevoerd. Na deze dans was het dan tijd voor het vuurwerk. Ze hadden een sliert van 155 meter met knalvuurwerk. En daarnaast nog wel wat siervuurwerk. Erg mooi om te zien, het leek wel oud en nieuw.
Toen ook het vuurwerk voorbij was, zijn we nog wat gaan drinken bij ’t Vat.
De hele week hebben Ilona en ik gescreend. Dit begon al op donderdag 16 oktober. We hebben iedere dag gescreend tot we op vrijdag 24 oktober eindelijk iedereen gehad hadden. We hebben in totaal 34 leerlingen gescreend. De screening zelf duurde een half uur, en daarnaast moesten we de gegevens nog uitwerken waar we ook nog een 45 minuten per leerling voor nodig hadden. Dit was erg vermoeiend, maar ook heel leerzaam. Ik heb wel het idee dat ik de leerlingen nu een beetje begin te leren kennen. Ik kreeg het idee dat de oudere leerlingen erg blij zijn dat er nu ook aandacht voor hun is.
Op woensdag middag kregen Ilona en ik nog bezoek van 4 meiden van het internaat. Zij waren nieuwsgierig naar ons huis en de slaapkamers. Vervolgens mochten wij kijken naar hun slaapgelegenheid in het internaat. Dit is echt heel sober. Ze hebben allemaal een bed en een kast (die gelukkig wel op slot kan), maar ze slapen met zeven meiden op één zaal. De zaal die wij zagen was van de oudere meiden. Zij zijn tussen de 13 en 18 jaar oud. Er is ook nog een zaal voor de jongere meiden. Deze heb ik niet gezien, maar zal vergelijkbaar zijn.
Op dondserdagavond zijn we gaan eten bij ‘Dok 204’. Een erg leuk restaurant met erg lekker eten. Ik heb hier “bang-bang” (een vis) en krab gegeten. Het was vrij prijzig, maar zeker de moeite waard om nog eens naar toe te gaan.
Op vrijdag hadden we om 17.00 uur een afspraak met Melisa Venetiaan, zij is de dochter van de president. Dat zou je niet zeggen als je zag hoe ‘gewoon’ ze leeft en woont. Zij is onze stagebegeleidster hier in Suriname. Tijdens de bijeenkomst hebben we de plannen voor de opleiding besproken, ook heeft zij verteld dat ze de komende tijd iedere donderdag langs zal komen om ons te begeleiden. Ben erg benieuwd hoe dit zal zijn.
Op zaterdag hadden Ilona en ik een ‘werkdag voor school’ ingepland. We wilden alle screeningen afmaken en nog wat andere opdrachten voor voor school doen. Om 9.00 uur zijn we begonnen met werken. Tussendoor hebben we wel even de tijd genomen om te eten, de was te doen, en af en toe even te lopen. Maar we hebben wel heel goed doorgewerkt. Alle screeningen zijn in ieder geval af.
’s Avonds kwamen Sint Claire en Jean Pierre op bezoek. Vlak voor zij kwamen viel de stroom uit. Hierdoor was het heel erg donker in huis. De ventilatoren vielen natuurlijk ook stil, dus werd het ook heel erg warm in huis. Omdat het zo warm en donker was, zijn we naar het vat gegaan om wat te gaan drinken. Toen we op de taxi stonden te wachten, kwam Albert er ook nog bij. Ilona was niet lekker en bleef thuis. We zijn dus met zijn zessen uitgegaan. Na wat gedronken te hebben zijn we nog even gaan poolen. Rond 00.30 uur zijn we naar Zsa Zsa Zsu gegaan. Marijke mocht er niet in omdat ze de verkeerde schoenen aan had. Zij is samen met Yvon, Albert en een vriend van Albert terug naar huis gegaan om andere schoenen aan te doen. Om 4.30 uur zijn we lopend naar huis gegaan. Thuis aangekomen hebben we nog even wat gedronken voordat de jongens naar huis zijn gegaan. Uiteindelijk lag ik rond 5.30 uur in mijn bed. Ik werd op zondag alweer om 9.30 uur wakker door de warmte. De verdere dag hebben we weer aan school gewerkt, en ’s avonds zijn we uit eten geweest.
maandag 20 oktober 2008
White beach en Colakreek
Op zaterdag hadden we afgesproken met Wim, Celine en Tessa (die waren ook mee naar het dolfijnenuitje een paar weken geleden). We zijn naar White Beach gegaan. Dit is een stukje aangelegd strand aan de Suriname rivier, een half uur rijden van Paramaribo. We werden rond 13.00 uur opgehaald door Wim. Nadat hij nog wat eten en drinken gehaald had, reden we richting het zuiden. Na een route over een zeer hobbelige weg met meer gaten en kuilen dan er gewoon wegdek was, kwamen we aan bij White Beach. Voor de aanleg van dit strand is wit zand gebruikt (de naam zegt het natuurlijk eigenlijk al), er staan verspreid over het strand bomen en hutjes. Je kunt zo’n hutje huren zodat je verzekerd bent van schaduw, dus dat hebben we dan ook maar gedaan. Bij het hutje aangekomen, hebben we alle spullen opgeruimd en zijn we even gaan zwemmen. Het was helaas laag water, maar desalniettemin was het wel erg lekker water. Je moest alleen niet kijken naar het water en met je voeten te veel over de bodem voelen, het voelde allemaal nogal ranzig aan. Dit schijnt wel beter te zijn als het hoog water is. Er hing ook een soort veiligheidsnet dat moet voorkomen dat de piranha’s in het zwemgebied komen (!). Helaas zat het weer een beetje tegen, de zon heeft nauwelijks geschenen en het heeft zelfs af en toe geregend en gewaaid. Ik heb daarom na het zwemmen lekker in een hangmat liggen lezen, een beetje beschut tegen de wind. Ik zou graag nog eens terug willen als het lekker weer is en als het hoog water is.
Op zondag hadden we weer een afspraak gemaakt met juf Joan. Zij zou naar Colakreek gaan, en wij mochten wel mee. Marijke en Yvon bleven thuis omdat Yvon zich niet zo goed voelde. Ilona en ik gingen rond 8.45 uur de deur uit. We moesten met de bus naar Lelydorp. Juf Joan zou iemand sturen om ons daar op te halen. In Lelydorp kwam een jongen op ons af en vroeg of één van ons Carlijn was. Ja dus. Hij zou ons naar Colakreek brengen. Colakreek ligt in de buurt van het vliegveld, vanaf Lelydorp zou het nog een kleine driekwartier rijden zijn. Maar
Uiteindelijk waren we dan bij Colakreek aangekomen. Het was echt enorm druk, ik geloof niet dat ik ooit zoveel mensen bij elkaar gezien heb. Het was een dag die speciaal georganiseerd was voor de oudere mensen. Colakreek was helemaal afgehuurd hiervoor. We konden dus ook zo doorlopen naar binnen zonder te betalen en niemand die raar op keek. Eenmaal binnen zijn we op zoek gegaan naar juf Joan, en na een tijdje zoeken, (zoek maar eens iemand in het rood tussen duizenden mensen!) vonden we haar dan ook. Het bleek dat zij heel de dag druk bezig zou zijn, ze nodigde ons wel uit om later bij haar thuis langs te komen maar op dat moment had ze even geen tijd voor ons. De zeer spraakzame taxichauffeur bood aan om bij ons te blijven. We zouden dan rond 14.00 uur weer vertrekken. Ik gaf aan wel te willen zwemmen. We zijn toen naar een plek gegaan waar het water wat dieper was. Hier aangekomen kwam er een vriend van de taxichauffeur bij staan. Hij ging ook het water in. Het was heel typisch dat het vrij druk en rumoerig was toen ik nog aan de kant stond, maar toen ik eenmaal in het water lag, was het helemaal stil. Ik had ook het idee dat iedereen aan het kijken was. Heel bijzonder gevoel. Ilona en ik waren sowieso de enige blanken jongeren die er waren (zover wij het gezien hebben tenminste). Er waren ook nog wel een aantal blanken ouderen, maar die waren ook op 2 handen te tellen. Toen ik uitgezwommen was en weer aangekleed, hebben we nog even een rondje over het terrein gelopen. Aangezien de taxichauffeur nog steeds niet echt spraakzaam was, hadden we het eigenlijk vrij snel wel gezien. Hij liep ook zonder overleg weg en wij moesten iedere keer maar volgen. Eigenlijk erg jammer.
Op weg naar het huis van juf Joan werd er al niet veel meer gezegd in de auto. Ik was dan ook blij dat we eindelijk bij het huis van juf Joan aankwamen. Dit was weliswaar via een omweg langs een eettentje waar we een glas kokossap met siroop kregen en langs het huis van de taxichauffeur. Maar goed, we waren er.
Jean-Pierre (de zoon van Joan) was thuis en de man van juf Joan ook (ik ben zijn naam vergeten). Wij hebben Jean-Pierre geholpen met wat huishoudelijke klusjes. Daarna kwam juf Joan thuis. Zij nodigde ons uit om te blijven eten en eventueel ook slapen. We hebben het aanbod om te blijven eten aangenomen, maar Ilona wilde toch wel graag naar huis.
Het begon ineens heel hard te regenen, Jean-Pierre vroeg of we zin hadden om mee een stukje te gaan wandelen. Ik ben hier op in gegaan. We hebben een heel eind gewandeld, gewoon langs de weg. We hebben heel veel gekletst, gelachen en ook stukjes hardgelopen. We waren echt compleet doorweekt toen we weer teruggingen. Op het pad dat naar het huis van juf Joan lijdt, heb ik blijkbaar nog heel veel geluk gehad. Ik was bijna op een slang getrapt. Jean-Pierre schrok zich een ongeluk en vertelde mij dat het een gifslang was. Hij zei dat de slang over mijn voet wegkroop, dit heb ik zelf niet gezien of gevoeld. Ik zag de slang nog wel opspringen en naar me happen. Gelukkig was het mis.
Terug in het huis heb ik me gedoucht en kreeg ik kleren van juf Joan aan. We hebben nog gegeten en zijn toen toch maar naar huis gegaan.
Vandaag is het maandag en het feest ter ere van de 155 jarige immigratie van de Chinezen is nu.
Heel veel liefs en tot een volgende keer!
Carlijn
vrijdag 17 oktober 2008
Bezoek plantage voor het bodofeest.
Zondag ging de wekker al om 5.45 uur, we werden namelijk al om 7.30 uur in het centrum afgesproken voor het Bodofeest op de plantage Rust & Werk. Een half uur na het afgesproken tijdstip kwam juf Joan aanlopen met haar zoon (Jean-Pierre) en een vriend van haar zoon (Albert). Vanaf de Waterkant werden we vervolgens met een bootje naar de plantage gebracht, dit boottochtje duurde ongeveer een half uur. Eenmaal op de plantage aangekomen leken er geen regels of afspraken voor het aanleggen van de bootjes, hierbij moest je gewoon veel lef hebben en niet te lang wachten. Er was een spandoek opgehangen om iedereen welkom te heten, en overal langs de weg stond versiering. Vlakbij de aanlegplaats hebben we nog even op een vriend van Jean-Pierre en Albert gewacht, dit was Sint-Claire, we hebben niet kunnen achterhalen of dit nu zijn echte naam was. Toen we daar stonden te wachten kwam er een cameraman en een vrouw met microfoon op ons af, iedereen liep gehaast weg, maar voor ik het wist, had ik een microfoon onder mijn neus. Er werden mijn vragen gesteld over mijn verblijf in Suriname, waarom ik naar de plantage was gekomen en wat mijn verwachtingen van de dag waren. Ik ben helaas vergeten te vragen waar ze precies van waren, maar de volgende dag kregen we van meneer Abrahams te horen dat hij ons op TV gezien had, dus misschien ben ik wel zo’n vervelend straatinterview tijdens het nieuws geweest (hè mam & pap ;-))
Allereerst zijn we naar een huis van een vrouw gegaan waar Joan altijd even naar toe gaat. Hier hebben we lekker gegeten en gedronken en kregen we een beetje te horen wat de bedoeling van de dag was. Het Bodofeest wordt ieder jaar gehouden ter ere van het einde van de Ramadan, dit jaar viel het feest wat laat aangezien de ramadan al op 1 oktober afgelopen was. De mensen op de plantage stellen tijdens het Bodofeest voor iedereen hun huizen open, en zorgen voor hapjes en drankjes. Wij zijn uiteindelijk maar bij één familie geweest.
Het is ook traditie dat er dan vuurwerk afgestoken wordt, dit is knalvuurwerk en wordt midden op de dag afgestoken. Het nut hiervan is mij niet bekend. Toen het vuurwerk op was en alle sponsors persoonlijk genoemd (dit was een hele lange lijst met namen!), werd het feest geopend, er waren diverse artiesten, en de tent was heel erg vol. De drie jongens waar we mee waren, namen ons mee naar binnen om te dansen.
Een aantal mannen dacht ook wel met ons te kunnen dansen, maar dit was gewoon ronduit vervelend. Ze konden hun handen niet echt goed thuis houden, en het was ook niet echt dansen wat ze deden, tegen je aanrijden is meer het juiste woord. Gelukkig warden Jean-Pierre, Albert en Sint-Claire zo vriendelijk ons regelmatig van deze griezels te bevrijden. Hoe verder het feest vorderde, hoe zatter de mannen werden, en hoe meer hulp we van die 3 jongens nodig hadden. Maar het was wel een erg leuk feest om een keer mee te maken. Vooral heel bijzonder dat het gewoon midden op de dag plaatsvindt.
Rond 17 uur hebben we het bootje weer terug naar Paramaribo genomen, zodat we voor de drukte van de plantage af zouden zijn. Het was erg leuk om een keer mee te maken, jammer dat het maar één keer per jaar is.Op woensdag 15 oktober was juf Joan jarig. We hadden een cadeautje gehaald (een bodylotion) en een slinger en een feestmutsje meegenomen om haar klas een beetje te versieren. Op school aangekomen bleken wij (Ilona en ik) niet de enige te zijn die de klas van Joan wilden versieren, 3 docenten waren ook in de klas, zij waren het bord vol aan het schrijven/versieren. Juf Joan was zelf nergens te bekennen. Ook tijdens de vlaggenparade was zij niet aanwezig. Uiteindelijk kwam ze om 8.45 uur aan op school. Wij wilden graag zien hoe haar reactie was op de versieringen, dus zijn we naar beneden gelopen om te kijken. Ze vond het allemaal heel erg mooi en vooral erg leuk, ze moest ook enorm lachen om het feestmutsje.
Haar man en zoon waren ook meegekomen, zij hadden allerlei gebakjes bij zich. Juf Joan nodigde ons uit om in de pauze even langs te komen.
Toen het 10 uur was zijn Ilona en ik naar de andere logopedieruimte gegaan om Marijke en Yvon op te halen. Samen zijn we naar het lokaal van juf Joan gelopen om haar het cadeau te geven. We kregen vervolgens een Surinaams vleesbroodje, deze was een beetje pittig, maar wel erg lekker. Vervolgens kregen we nog een stukje gebak en een flesje drinken. Terwijl wij in het lokaal zaten, kwamen diverse leerlingen langs om juf Joan te feliciteren. Zij had voor iedereen een lolly of een snoepje. Het was een erg leuke en gezellig pauze.
Op woensdagmiddag hebben Ilona en ik een screening gemaakt om alle kinderen vanaf de 3de klas te kunnen testen. We hebben een powerpoint presentatie gemaakt. Er komt een plaatje te staan, bijvoorbeeld van een bal. De leerlingen moeten dan het gebaar van het woord maken, het woord zeggen en het woord vingerspellen. Op deze manier hopen wij een goed beeld te krijgen van het niveau van de kinderen.
Op donderdag en vrijdag hebben we de screening ook al meteen gebruikt. Op donderdag hebben we de 5de klas gescreend, en op vrijdag de technische afdeling. Dit is een afdeling met alleen maar jongens tussen de 15 en 17 jaar. Het was leuk om te zien hoe stoer de jongens in de klas doen, maar hoe klein ze lijken als ze dan moeten gaan praten.
We zijn uitgenodigd om op de Kennedyschool een gebarencursus te volgen, tegelijk met alle nieuwe leerkrachten die deze nog moeten volgen. Ondanks dat we al een paar gebaren in Nederland hebben geleerd, ben ik van plan deze lessen zo veel mogelijk te gaan volgen. Het zal mijn vaardigheden in de gebarentaal alleen maar ten goede komen. De lessen zullen voor de kerst nog afgelopen zijn, we hoeven de toets echter niet mee te maken en zullen ook geen certificaat krijgen. Voor ons zijn de lessen dan ook niet verplicht, voor de leerkrachten wel.
Op zaterdag gaan we naar ‘White beach’, een strand aan de Surinamerivier, het schijnt er heel mooi te zijn. Heel misschien gaan we zondag naar ‘Colakreek’. Hier zal juf Joan ons morgen nog over bellen. Dit is afhankelijk van de tijd die haar zoon heeft.
Aanstaande maandag is er weer een ingelaste nationale feestdag. Dit werd ons vandaag (vrijdag) even verteld. De docenten en leerlingen wisten dit ook nog niet eerder. De feestdag heeft iets te maken met de Chinese immigratie, maar niemand kon het mij precies vertellen. Het komt er op neer dat alle overheidsinstanties, dus ook scholen, dicht zijn. Dus we hebben een lekker lang weekend.
Groetjes en veel liefs,
Carlijn
p.s. vandaag kreeg ik een briefje dat er een pakketje voor me klaar ligt op het postkantoor. Dit kan ik volgende week woensdag pas ophalen (dit door de vrije dag maandag en gebarencursus op dinsdag). Ik weet dus nog niet wat het is of van wie het komt, maar pakketjes komen blijkbaar aan! Ik moet wel betalen om het op te mogen halen, ik weet niet waar dit bedrag op gebasseerd is, maar goed...
vrijdag 10 oktober 2008
Verjaardag in Suriname
.jpg)
Brian met de taartjes.jpg)
Marijke en ik met 2 meisjes die op het internaat wonen.
.JPG)
Tijdens het ontbijt cadeautjes uitpakken.
.JPG)
Op maandag 6 oktober werd ik om 6.35 uur gewekt doorYvon, Marijke en Ilona, zij stonden aan mijn bed te zingen met feestmutsjes op hun hoofd en allerlei keukengerei als muziekinstrumenten. Aan het ontbijt kreeg ik van hun allerlei cadeautjes. Ik kreeg een sleutelhanger, key-koord, raamsticker en beker met de Surinaamse vlag erop. Bodylotion en ik mag op hun kosten nog een truitje (of twee) gaan uitzoeken. Ze wisten namelijk echt niets voor me te bedenken…
Vervolgens zijn we naar de vlaggenparade gegaan, onderweg naar het schoolterrein heb ik een feestmutsje opgehad, heel veel kinderen vroegen meteen waarom ik het op had, gelukkig had ik het gebaar voor “jarig zijn” opgezocht en kon ik het ze dus redelijk makkelijk vertellen.
Na de vlaggenparade zijn we allemaal gaan observeren.
Onze vaste taxichauffeur (Brian) had ons op zondagavond beloofd taart te komen brengen voor mijn verjaardag. Wij dachten allemaal dat hij het niet zou doen, en ik was dan ook niet verbaasd dat hij om 13.15 uur nog niet was geweest, hij had beloofd om 13 uur te komen. Ik heb hem daarom een sms-je gestuurd, waarop hij een uur later voor de poort stond, met vruchtengebak en chocoladetaart. Erg lekker en vooral erg leuk dat hij toch nog zijn belofte nagekomen is.
Meneer Abrahams (de beheerder van het internaat) kwam me ook nog feliciteren, hij had de ballonnen zien hangen en had me met mijn hoedje zien lopen.
’s Avonds heb ik pannenkoeken gebakken en hebben we voor het eerst het Nederlandse nieuws gekeken. Het is vreemd om te beseffen dat alles wat buiten het schoolterrein gebeurt volledig langs ons heen gaat.
Het zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat het meer dan 35 graden en zonnig is op mijn verjaardag, of ik moet hier gaan wonen, wat qua klimaat geen straf zal zijn…
De rest van de week zijn we op school bezig geweest met observeren in de verschillende klassen. Iedere docent heeft een heel eigen manier van werken. De ene spreekt de gebarentaal vloeiend terwijl de ander nog minder gebaren kent dan wij. Het tempo waarmee er door de lesstof heengegaan wordt is ook echt enorm laag. Ik krijg soms het idee dat ze de kinderen hier bewust laag opgeleid houden. De kleuters leren in 3 jaar tijd 30 nieuwe woorden en gebaren. Dit komt neer op 2 woorden per maand!!! Tijdens de lessen van de oudere kinderen is ook weer het tempo hetgeen erg opvalt. In de 2 uur voor de pauze doen ze vaak maar 1 oefening van een vak, vaak mogen ze dan nog 45 minuten tot een uur iets voor zichzelf doen, wat vaak tekenen is.
Na schooltijd gaan de kinderen die in het internaat wonen daar naar toe, de rest gaat naar huis. Ook de docenten zijn meteen weg, dus overleg na schooltijd zit er niet in. De kinderen van het internaat moeten tot 15.30 uur binnen blijven omdat het te warm is om buiten te spelen. Op dit moment zijn er ook 2 Nederlandse vrijwilligers uit Nederland in het internaat werkzaam. Zij werken in Nederland op een doven-/slechthorendenschool. Zij willen wat dingen op het internaat gaan veranderen. Zo worden de kinderen bijvoorbeeld heel erg aan hun lot overgelaten, er is weinig recreatie voor de kinderen.
Afgelopen dinsdag zijn we ook bij een Surinaamse verjaardag geweest. Hier was vooral heel veel bezoek en de moeder van de jarige had voor al die mensen gekookt. Erg lekker en leuk om een keer mee te maken. Al was het wel jammer dat we pas om 21.30 uur eten kregen. Als we dat geweten hadden, hadden we ’s middags even een broodje ofzo gegeten. Nu vielen we bijna om van de honger.
A.s zondag gaan we naar dat traditionele feest op de plantage Rust & Werk, ik ben erg benieuwd hoe het is en hoe de dag eruit ziet.
Nu zijn jullie allemaal weer een beetje op de hoogte van mijn avonturen hier.
Ik merk trouwens dat mijn sms-jes niet altijd aankomen. Dit heeft met de telefoonmaatschappij in Suriname te maken, er schijnen allerlei problemen te zijn, en dat wordt allemaal op zijn Surinaams opgelost, lekker langzaam dus :-)
Heel veel liefs,
Carlijn
zondag 5 oktober 2008
De eerste stagedagen...
Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de leuke en lieve reacties op mijn verhalen. Het is erg leuk om te lezen allemaal.
De eerste stagedagen zitten erop. De foto hierboven is van het internaat terein, links achteraan (niet te zien op de foto) is ons huisje. We zijn heel rustig aan begonnen, maar ja, dat is hier heel gebruikelijk. Donderdag werden we om 7.45 uur verwacht bij juf Els, zij heeft ons welkom geheten en we hebben heel kort gesproken over onze plannen voor de eerste dag.
Om 8 uur begon de vlaggenparade, dit wil zeggen dat de Surinaamse vlag gehesen wordt, hierbij wordt het Surinaamse volkslied in gebarentaal gedaan door de leerlingen en de docenten, de docenten zingen er ook bij. Dit vond ik erg indrukwekkend om te zien.
Toen de ceremonie voorbij was, werden wij naar “onze” ruimte gebracht. De logopedieruimte zit in hetzelfde gedeelte als de audiometriste (juf Marci), zij doet alle hoortesten en verkoopt ook batterijen en onderdelen voor de hoorapparaten. Om 9.30 uur (we hadden dus meer dan een uur in die ruimte gezeten en ondertussen al het materiaal al uitgebreid kunnen bekijken) werden we opgehaald door juf Marci. Zij heeft ons een rondleiding gegeven door de school en we hebben kennisgemaakt met alle docenten van de school. Er zijn 12 klassen in totaal (basisonderwijs en middelbaar onderwijs samen), er zitten 5 à 6 kinderen per klas, op dit moment zijn er 62 leerlingen ingeschreven op de school. Deze waren echter niet allemaal aanwezig. Er waren docenten waarbij er nog geen enkel kind in de klas zat, sommige hadden er 2 of 3, maar geen enkele klas was compleet. De verwachting is dat dit pas in de loop van de volgende week wat beter zal zijn. Dit zou in Nederland echt ondenkbaar zijn.
Toen we alle docenten ontmoet hadden, zijn we weer naar juf Els gegaan om de verdere gang van zaken te bespreken. Hierbij leek het er sterk op dat zij zelf niet goed wist wat wij konden gaan doen. Wij hadden echter gehoopt dat zij ons meer duidelijkheid kon geven over het behandelen en de klassikale lessen enzo. Maar helaas, hier zullen we dus op en andere manier duidelijkheid over moeten krijgen.
We hebben wel al een verdeling gemaakt in wie welke klassen, en dus kinderen gaat behandelen. Yvon en Marijke krijgen de jongere kinderen, tot klas 3 (groep 5), Ilona en ik krijgen de kinderen vanaf klas 4 (groep 6). Deze verdeling hebben we gebaseerd op de ervaringen uit de vorige stage. Ilona en ik hebben beide al met de jongere doelgroep gewerkt, en Yvon en Marijke nog helemaal niet. Dus deze verdeling lag het meest voor de hand. Het gevolg was wel dat Ilona en ik een nieuwe behandelruimte zouden gaan betrekken op donderdag was het nog niet helemaal duidelijk welke ruimte dit zou worden.
Op vrijdag stonden we weer om 8 uur bij de vlaggenparade, dit is een dagelijks terugkerend ritueel. We kregen een lijst met alle namen van docenten, zodat we een schema konden gaan maken wanneer we waar willen gaan observeren (dit gaan we de eerste 2 weken doen). Ook kregen we te horen dat het oude muzieklokaal de nieuwe behandelruimte van Ilona en mij zal worden. Deze ruimte ligt in dezelfde vleugel als de lokalen van klas 4 t/m 6, de oudere leerlingen, die op het middelbaar onderwijs zitten, kunnen dan zelfstandig naar ons toe komen vanuit de lokalen waar zij les hebben.
Toen we hadden uitgevonden waar de sleutel lag van het nieuwe lokaal, zijn Ilona en ik begonnen met de spullen te verhuizen. Het weinige materiaal dat er is, is heel erg gericht op jongere kinderen. Ik ben dus ook erg benieuwd hoe het behandelen zal gaan met het materiaal dat Ilona en ik hebben geselecteerd. Mijn creativiteit zal zeker aangesproken gaan worden de komende maanden.
Een van de leerkrachten, juf Joan, heeft ons uitgenodigd volgende week zondag mee te gaan naar de plantage Rust en Werk (hier zijn we afgelopen dinsdag ook geweest). Er is dan blijkbaar een groot feest wat iets te maken had met de Ramadan. Er zullen dan mensen traditionele dansen laten zien. En er zullen allerlei traditionele activiteiten zijn. We gaan met het plaatselijk vervoer en we moeten al om 7.30 uur in het centrum klaar staan. Ik ben erg benieuwd!Op vrijdagavond zijn we weer eens uit eten geweest, deze keer bij een Chinees. Het eten was erg lekker, maar ze zijn niet zuinig met kruiden. Op mijn garnalen zat zo enorm veel knoflook dat ik er zelf last van had, en de kip met kerry van Yvon was heel erg pittig (dus echt een restaurant voor jou mam!) En wederom is het heel erg goedkoop allemaal (130 SRD = € 42,50 voor vier personen).
Gister (zaterdag) zijn we naar de dierentuin geweest. Ik heb erg mooie dieren gezien, maar helaas zat het grootste deel in veel te kleine hokken. Dit had ik eigenlijk wel verwacht, maar het is toch wrang als het ook echt zo blijkt te zijn. Ik vond het dus erg dubbel om daar rond te lopen, want ik heb zo wel geholpen het in stand te houden. Ik heb hier ook wel foto’s gemaakt, maar daar is ook een beetje op te zien hoe klein de hokken zijn. Al waren er ook dieren met heel ruime hokken, dus ik hoop dat het de bedoeling is dat alle dieren grotere hokken gaan krijgen.
Vandaag zijn we naar Ford Zeelandia geweest voor een rondleiding. Deze worden alleen maar op zondag gehouden om 10.30 en 12.00 uur. Deze rondleiding duurde een uur. De gids heeft veel verteld over de geschiedenis van Suriname en de rol van het ford hierin. Het was een zeer interessante rondleiding.
woensdag 1 oktober 2008
De foto's van dinsdag
Het dorpje Braamspunt.
Mangrovebossen bij de plantage Werk en Rust
Het vroegere wapenschild van Suriname, gezien in het museum in de gevangenis van Nieuw Amsterdam.Als je een reactie op mijn blog wilt plaatsen kun je op 'reacties' klikken (onderaan mijn bericht), en daar kun je een reactie achterlaten.
Groetjes en tot de volgende keer!
Carlijn
Dolfijnen kijken!
(Dit zijn de foto's die jullie nog tegoed hadden van me. Een kathedraal die wordt gerenoveerd, het presidentieel paleis en een paar huizen bij fort zeelandia.)
We zijn gister (dinsdag) met Wim mee op pad geweest. Wim heeft ons vorige week ook opgehaald van het vliegveld Zanderij, en in zijn vrije tijd verzorgt hij één en meerdaagse reisjes in Suriname. Om 8.30 uur moesten we klaar staan bij ’t Vat om vanuit daar mee te gaan naar een plaatsje iets noordelijk van Paramaribo. Daar aangekomen moesten we even wachten op het bootje dat ons die dag zou rondvaren. We waren exclusief de 2 mensen die de boot gingen besturen met zijn tienen, Ilona, Yvon, Marijke en ik, 2 studentes die tegenover Wim wonen, een Surinaamse jongen en nog 3 volwassenen die hier 2 weken op vakantie zijn en natuurlijk Wim zelf.
Eenmaal in de boot zijn we de Surinamerivier opgevaren richten Atlantische Oceaan naar het punt waar de Commewijnerivier en de Surinamerivier samenkomen. Hier zwemmen de dolfijnen langs als het eb of vloed is. En bij eb laten ze zich vaak zien, aldus de gids Remey. We hebben een tijdje rondgevaren en uiteindelijk ook heel veel dolfijnen gezien. Ik heb geprobeerd ze vast te leggen met mijn videocamera, maar dit was vrij lastig omdat het niet te voorspellen is wanneer en waar een dolfijn weer bovenkomt. Het is me aardig gelukt om ze op video vast te leggen, al heb ik vooral veel water gefilmd met af en toe een dolfijn…
Na een tijdje zijn we naar een dorpje aan de rivier gevaren (Braamspunt). Hier worden veel garnalen gevangen, gepekeld en gedroogd. Het was een erg armoedige omgeving, maar de garnalen waren heerlijk. Als enige van de groep heb ik er een geproefd.
Toen we in dit dorpje uitgekeken waren zijn we weer in het bootje gestapt om naar de plantage ‘Rust en Werk’ te varen. Hier kregen we een heerlijke lunch voorgeschoteld met bami, nasi, kip, kousenband, verschillende soorten sambal, komkommer en pindasaus. Het was heerlijk.
Toen we allemaal uitgegeten waren zijn we naar Nieuw Amsterdam gevaren. Hier kregen we een rondleiding over het gevangenis terrein. Dit terrein was vroeger ook een plantage, maar toen de slavernij afgeschaft werd, hebben ze de bestemming veranderd. Ook was het een verdedigingsvesting tijdens de Nederlandse kolonisatie en de tweede wereldoorlog.
Na het bezoekje aan het museum ben ik samen met Ilona en de twee andere studentes naar een plein gelopen. Dit plein was het regeringsplein, hier stonden diverse overheidsgebouwen en woningen van belangrijke mensen. Toen ook wij uitgekeken waren, zijn we teruggegaan naar het bootje waar de anderen op ons zaten te wachten. Het bootje heeft ons weer teruggebracht naar de plek waar we ’s ochtends opgepikt waren.
Het was een leuke en zeer interessante dag.
’s Avonds zijn we lekker gaan eten bij een Italiaans restaurant, ‘de Waag’. Erg lekker, maar voor Surinaamse begrippen ook redelijk prijzig. Omgerekend betaal je nog steeds maar 10 euro voor een bord eten, maar het was aan alles te merken dat dit een wat luxer restaurant was.
Vandaag (woensdag) is een nationale feestdag hier i.v.m. de Ramadan, alle overheidsinstanties zijn gesloten, en zo ook de scholen en veel winkels.
Morgen zal de stage dan eindelijk gaan beginnen. Een week vrij was erg lekker, en zeker goed om aan alles hier te wennen. Maar ik heb nu toch ook wel heel veel zin om echt met de stage te gaan beginnen.
maandag 29 september 2008
Eerste kennismaking met Suriname
Na een paar dagen raak ik steeds meer gewend aan het weer. Het is natuurlijk nog steeds lekker warm, maar de benauwdheid ligt niet meer zo als een deken over me heen.
De muggen moesten even aan mij wennen, maar die hebben me nu toch ook gevonden (helaas). Ik ontdek iedere dag wel weer een paar plekken die ik blijkbaar niet voldoende heb ingesmeerd met DEET (anti-muggenspul). Voeten vinden ze het aller-lekkerst.
De gastvrijheid van Surinamers zie ik op heel veel manieren terug. Vooral de oudere Surinamers zijn erg vriendelijk en hartelijk en altijd bereid om te helpen als je bijvoorbeeld de weg niet weet. De jongere Surinaamse mannen daarentegen zijn erg vermoeiend. Als blanke val je hier behoorlijk op, en ze kunnen het dan ook niet nalaten om dingen naar ons te roepen, desnoods gaan ze langzamer rijden in hun auto om langer te kunnen kijken/fluiten/roepen.
Afgelopen zaterdag ben ik samen met Ilona bij de familie van Mila Khoen-Khoen geweest (moeder van een vriendin van Sanne). Ik was bij het jongere broertje van Mila, zijn vrouw, de oma en de twee zoontjes op hun boerderij geweest. We werden heel hartelijk ontvangen en kregen allerlei lekkers voorgezet, zoals bananenchips, limoenkoekjes, en later ook nasi, bami en kip (uit eigen tuin). Later kregen we een rondleiding door de tuin en zagen we diverse kippen en eenden (allemaal om zelf te eten of voor de eieren). Ze hebben heel veel verschillende vruchtenbomen, hiervan hebben we ook een aantal dingen meegekregen of direct gegeten. Erg lekker was de verse kokosnoot. Eerst hebben we met een rietje het sap eruit gedronken om vervolgens het vruchtvlees te eten. De smaak lijkt in niets op de kokosnoot die ik ken (de gedroogde kokosnoot). Erg lekker en zoet. Ook hebben we mini-komkommertjes gegeten (zo groot als druiven).
Ik zie het wel zitten om bij dit gezin een weekje door te brengen rond oud & nieuw.
Gister zijn we uit eten geweest in de wijk(?) Blauwgrond, hier hebben we heerlijk Javaans gegeten, het pittige rundvlees was ook echt heel pittig. Wel erg lekker in ieder geval, al was ik blij met de rijst om het allemaal een beetje te blussen. De porties waren ook niet klein, dus we hadden allemaal goed en uitgebreid gegeten.
Morgen (dinsdag) gaan we een dagje weg. We gaan varen naar een gebied waar veel dolfijnen voorkomen, naar een plantage (oud en nieuw) en we krijgen ergens typisch Surinaams eten.
Wij dachten dat we woensdag zouden moeten beginnen met stage, maar hier is het gebruikelijk dat alle feestdagen van elk geloof een nationale feestdag worden. Aanstaande woensdag is de ramadan afgelopen, dus heeft iedereen vrij en zijn alle overheidsinstellingen gesloten. Dus de stage zal donderdag gaan beginnen. Al verwacht ik dat we de eerste dag vooral veel zullen zien van de school en de docenten enzo. Ik heb nu wel erg veel zin om te gaan beginnen, al ben ik blij dat we er voor gekozen hebben een week de tijd te nemen om aan Suriname te wennen.
Met het ongedierte valt het tot nu toe nog mee, alleen af en toe kakkerlakken van ongeveer 4 cm lang, maar die zitten vooral beneden, dus niet waar ik slaap. Yvon en Marijke hebben het meeste last van de kakkerlakken aangezien zij beneden slapen.
Dit was het weer voor nu, we hebben vandaag fietsen gehuurd, dus we gaan oefenen met het links fietsen, deze fietsen hebben we in ieder geval de komende 2 maanden, dus dat gaat vast goed komen :-)
Tot snel!
Carlijn
ps1. ik heb wel 10 keer geprobeerd foto's te uploaden, maar dat loopt iedere keer vast. De foto's houden jullie van me tegoed.
ps2. ik zou nog laten weten hoe je goedkoop kunt bellen: Dat kan via het nummer; 09000825-00597-8729763 (als je niet goedkoop wilt bellen of wilt sms-en is mijn nummer 00597-8729763)
donderdag 25 september 2008
Het vertrek en aankomst in Suriname
Dinsdag was het dan zo ver. we vertrokken eindelijk naar Suriname.
Na een turbulente vlucht van 8 uur en 20 minuten landden we op Zanderij. Wat erg op viel was de warmte en de luchtvochtigheid.
We werden opgehaald van het vliegveld door Wim en een vriend. En zij brachten ons naar het huis waar we 3 maanden zullen verblijven.
Na de koffers uitgepakt te hebben en wat boodschappen te hebben gedaan zijn we uitgeput naar bed gegaan. Dit was om 21.30 plaatselijke tijd, dus 5 uur later, nederlandse tijd.
De volgende dag zijn we lekker uitgerust, zover dat kan op een dun matras waar je de lattenbodem doorheen voelt, en gaan we in het centrum wat boodschappen doen. In het centrum valt de enorme viezigheid op en het gebrek aan groen. Ook zijn de geuren die af en toe voorbij komen afwisselend lekker tot erg ranzig. Maar dat zal wel wennen, hoop ik. We zijn ook uit eten gegaan in een tentje dat zus&zo heet. Lekker divers eten voor een typisch surinaamse prijs. We waren 30 euro kwijt voor 4 personen.
Het internetcafe waar ik nu zit ligt naast een eettentje ('t vat), hier hebben we geluncht voor 12,50 (voor 4 personen).
In de supermarkten zijn de bekende merken uit Europa ook met de bekende prijzen. De plaatselijke producten zijn erg goedkoop en ook erg lekker.
De foto's: Links boven, de bovenverdieping van ons huis, met de rechterdeur: mijn kamer
Daarnaast, foto van Suriname tijdens de landing,
Daaronder: Marijke en Yvon
Het uploaden van foto's duurt erg lang, de volgende keer hoop ik meer foto's erop te kunnen zetten.
Groet en tot horens,
Carlijn
maandag 8 september 2008
Voorbereiding
Nog 2 weekjes, en dan is het zover. Dan ga ik naar Suriname!
Ik ga daar samen met 3 klasgenootjes naartoe (Ilona, Yvon en Marijke). We gaan op een school voor doven en slechthorende kinderen logopedie geven.
Daarnaast gaan we natuurlijk ook proberen veel van het land te zien en te genieten van deze ervaring.
De meeste voorbereidingen zijn al getroffen. De inentingen en het visum zijn gehaald, en de meeste aankopen gedaan. Nu begint het avontuur van de koffer inpakken. Wat gaat er mee, wat laat ik thuis. De laatste dingetjes afspreken en regelen. De 2 weken zullen waarschijnlijk omvliegen.
Gelukkig hebben we daar een internetverbinding, dus zal ik proberen regelmatig wat te schrijven over de avonturen die we daar vast en zeker gaan beleven! Ik zou het ook erg leuk vinden om af en toe wat berichtjes uit Nederland te krijgen...
Liefs,
Carlijn
Ik ga daar samen met 3 klasgenootjes naartoe (Ilona, Yvon en Marijke). We gaan op een school voor doven en slechthorende kinderen logopedie geven.
Daarnaast gaan we natuurlijk ook proberen veel van het land te zien en te genieten van deze ervaring.
De meeste voorbereidingen zijn al getroffen. De inentingen en het visum zijn gehaald, en de meeste aankopen gedaan. Nu begint het avontuur van de koffer inpakken. Wat gaat er mee, wat laat ik thuis. De laatste dingetjes afspreken en regelen. De 2 weken zullen waarschijnlijk omvliegen.
Gelukkig hebben we daar een internetverbinding, dus zal ik proberen regelmatig wat te schrijven over de avonturen die we daar vast en zeker gaan beleven! Ik zou het ook erg leuk vinden om af en toe wat berichtjes uit Nederland te krijgen...
Liefs,
Carlijn
Abonneren op:
Posts (Atom)
