Chinese immigratiedag en heel veel screenen!

Op maandag was de school gesloten in verband met het feest ter ere van de Chinese immigratie. Dit heeft 155 jaar geleden plaatsgevonden. Er was ’s avonds een groot feest zijn op het onafhankelijkheidsplein waar we naar toe zijn gegaan, Jean Pierre ging ook mee. Op het plein stonden allerlei tentjes met Chinees eten en een podium. De festiviteiten waren blijkbaar al de hele dag bezig toen wij aankwamen. Op het podium waren een man en een vrouw aan het presenteren. De man in het Nederlands, de vrouw in het Chinees. Er was een drakendans te zien en president Venetiaan hield een toespraak. Toen er een kinderkoor begon te zingen, zijn we wat te eten gaan halen bij één van de Chinese eetstandjes.
Nadat we gegeten hadden, zijn we gaan kijken naar het podium naar een dans over Suriname en het ontstaan van de huidige bevolkingssamenstelling (de 5 belangrijkste bevolkingsgroepen tenminste). Erg mooie dans om te zien, Jean-Pierre heeft me er ook wat over verteld.
Na de ‘Surinamedans’ kwam er nog een Chinese leeuwendans. Erg mooi om te zien, en erg knap, als je bedenkt dat iedere leeuw door 2 personen wordt uitgevoerd. Na deze dans was het dan tijd voor het vuurwerk. Ze hadden een sliert van 155 meter met knalvuurwerk. En daarnaast nog wel wat siervuurwerk. Erg mooi om te zien, het leek wel oud en nieuw.
Toen ook het vuurwerk voorbij was, zijn we nog wat gaan drinken bij ’t Vat.

De hele week hebben Ilona en ik gescreend. Dit begon al op donderdag 16 oktober. We hebben iedere dag gescreend tot we op vrijdag 24 oktober eindelijk iedereen gehad hadden. We hebben in totaal 34 leerlingen gescreend. De screening zelf duurde een half uur, en daarnaast moesten we de gegevens nog uitwerken waar we ook nog een 45 minuten per leerling voor nodig hadden. Dit was erg vermoeiend, maar ook heel leerzaam. Ik heb wel het idee dat ik de leerlingen nu een beetje begin te leren kennen. Ik kreeg het idee dat de oudere leerlingen erg blij zijn dat er nu ook aandacht voor hun is.
Op woensdag middag kregen Ilona en ik nog bezoek van 4 meiden van het internaat. Zij waren nieuwsgierig naar ons huis en de slaapkamers. Vervolgens mochten wij kijken naar hun slaapgelegenheid in het internaat. Dit is echt heel sober. Ze hebben allemaal een bed en een kast (die gelukkig wel op slot kan), maar ze slapen met zeven meiden op één zaal. De zaal die wij zagen was van de oudere meiden. Zij zijn tussen de 13 en 18 jaar oud. Er is ook nog een zaal voor de jongere meiden. Deze heb ik niet gezien, maar zal vergelijkbaar zijn.

Op dondserdagavond zijn we gaan eten bij ‘Dok 204’. Een erg leuk restaurant met erg lekker eten. Ik heb hier “bang-bang” (een vis) en krab gegeten. Het was vrij prijzig, maar zeker de moeite waard om nog eens naar toe te gaan.

Op vrijdag hadden we om 17.00 uur een afspraak met Melisa Venetiaan, zij is de dochter van de president. Dat zou je niet zeggen als je zag hoe ‘gewoon’ ze leeft en woont. Zij is onze stagebegeleidster hier in Suriname. Tijdens de bijeenkomst hebben we de plannen voor de opleiding besproken, ook heeft zij verteld dat ze de komende tijd iedere donderdag langs zal komen om ons te begeleiden. Ben erg benieuwd hoe dit zal zijn.

Op zaterdag hadden Ilona en ik een ‘werkdag voor school’ ingepland. We wilden alle screeningen afmaken en nog wat andere opdrachten voor voor school doen. Om 9.00 uur zijn we begonnen met werken. Tussendoor hebben we wel even de tijd genomen om te eten, de was te doen, en af en toe even te lopen. Maar we hebben wel heel goed doorgewerkt. Alle screeningen zijn in ieder geval af.
’s Avonds kwamen Sint Claire en Jean Pierre op bezoek. Vlak voor zij kwamen viel de stroom uit. Hierdoor was het heel erg donker in huis. De ventilatoren vielen natuurlijk ook stil, dus werd het ook heel erg warm in huis. Omdat het zo warm en donker was, zijn we naar het vat gegaan om wat te gaan drinken. Toen we op de taxi stonden te wachten, kwam Albert er ook nog bij. Ilona was niet lekker en bleef thuis. We zijn dus met zijn zessen uitgegaan. Na wat gedronken te hebben zijn we nog even gaan poolen. Rond 00.30 uur zijn we naar Zsa Zsa Zsu gegaan. Marijke mocht er niet in omdat ze de verkeerde schoenen aan had. Zij is samen met Yvon, Albert en een vriend van Albert terug naar huis gegaan om andere schoenen aan te doen. Om 4.30 uur zijn we lopend naar huis gegaan. Thuis aangekomen hebben we nog even wat gedronken voordat de jongens naar huis zijn gegaan. Uiteindelijk lag ik rond 5.30 uur in mijn bed. Ik werd op zondag alweer om 9.30 uur wakker door de warmte. De verdere dag hebben we weer aan school gewerkt, en ’s avonds zijn we uit eten geweest.

White beach en Colakreek

Op zaterdag hadden we afgesproken met Wim, Celine en Tessa (die waren ook mee naar het dolfijnenuitje een paar weken geleden). We zijn naar White Beach gegaan. Dit is een stukje aangelegd strand aan de Suriname rivier, een half uur rijden van Paramaribo. We werden rond 13.00 uur opgehaald door Wim. Nadat hij nog wat eten en drinken gehaald had, reden we richting het zuiden. Na een route over een zeer hobbelige weg met meer gaten en kuilen dan er gewoon wegdek was, kwamen we aan bij White Beach. Voor de aanleg van dit strand is wit zand gebruikt (de naam zegt het natuurlijk eigenlijk al), er staan verspreid over het strand bomen en hutjes. Je kunt zo’n hutje huren zodat je verzekerd bent van schaduw, dus dat hebben we dan ook maar gedaan. Bij het hutje aangekomen, hebben we alle spullen opgeruimd en zijn we even gaan zwemmen. Het was helaas laag water, maar desalniettemin was het wel erg lekker water. Je moest alleen niet kijken naar het water en met je voeten te veel over de bodem voelen, het voelde allemaal nogal ranzig aan. Dit schijnt wel beter te zijn als het hoog water is. Er hing ook een soort veiligheidsnet dat moet voorkomen dat de piranha’s in het zwemgebied komen (!). Helaas zat het weer een beetje tegen, de zon heeft nauwelijks geschenen en het heeft zelfs af en toe geregend en gewaaid. Ik heb daarom na het zwemmen lekker in een hangmat liggen lezen, een beetje beschut tegen de wind. Ik zou graag nog eens terug willen als het lekker weer is en als het hoog water is.

Op zondag hadden we weer een afspraak gemaakt met juf Joan. Zij zou naar Colakreek gaan, en wij mochten wel mee. Marijke en Yvon bleven thuis omdat Yvon zich niet zo goed voelde. Ilona en ik gingen rond 8.45 uur de deur uit. We moesten met de bus naar Lelydorp. Juf Joan zou iemand sturen om ons daar op te halen. In Lelydorp kwam een jongen op ons af en vroeg of één van ons Carlijn was. Ja dus. Hij zou ons naar Colakreek brengen. Colakreek ligt in de buurt van het vliegveld, vanaf Lelydorp zou het nog een kleine driekwartier rijden zijn. Maar 3 km voor we bij Colakreek waren stond het helemaal vast. Er stonden enorm veel bussen en auto’s, allemaal op weg naar Colakreek. Er waren wel een aantal agenten die het verkeer stonden te regelen, maar dat ging niet echt op een duidelijke manier. Bussen, met of zonder passagiers, kregen voorrang op personen auto’s. En het was ook niet helemaal duidelijk waar we eigenlijk precies op aan het wachten waren. Maar goed dat hebben we ook weer een keer meegemaakt. Ik geloof dat de laatste 3 km ongeveer een uur geduurd hebben. De chauffeur was niet echt spraakzaam, en als hij wat zei, was het moeilijk te verstaan, echt gezellig was het dus ook niet in de auto.

Uiteindelijk waren we dan bij Colakreek aangekomen. Het was echt enorm druk, ik geloof niet dat ik ooit zoveel mensen bij elkaar gezien heb. Het was een dag die speciaal georganiseerd was voor de oudere mensen. Colakreek was helemaal afgehuurd hiervoor. We konden dus ook zo doorlopen naar binnen zonder te betalen en niemand die raar op keek. Eenmaal binnen zijn we op zoek gegaan naar juf Joan, en na een tijdje zoeken, (zoek maar eens iemand in het rood tussen duizenden mensen!) vonden we haar dan ook. Het bleek dat zij heel de dag druk bezig zou zijn, ze nodigde ons wel uit om later bij haar thuis langs te komen maar op dat moment had ze even geen tijd voor ons. De zeer spraakzame taxichauffeur bood aan om bij ons te blijven. We zouden dan rond 14.00 uur weer vertrekken. Ik gaf aan wel te willen zwemmen. We zijn toen naar een plek gegaan waar het water wat dieper was. Hier aangekomen kwam er een vriend van de taxichauffeur bij staan. Hij ging ook het water in. Het was heel typisch dat het vrij druk en rumoerig was toen ik nog aan de kant stond, maar toen ik eenmaal in het water lag, was het helemaal stil. Ik had ook het idee dat iedereen aan het kijken was. Heel bijzonder gevoel. Ilona en ik waren sowieso de enige blanken jongeren die er waren (zover wij het gezien hebben tenminste). Er waren ook nog wel een aantal blanken ouderen, maar die waren ook op 2 handen te tellen. Toen ik uitgezwommen was en weer aangekleed, hebben we nog even een rondje over het terrein gelopen. Aangezien de taxichauffeur nog steeds niet echt spraakzaam was, hadden we het eigenlijk vrij snel wel gezien. Hij liep ook zonder overleg weg en wij moesten iedere keer maar volgen. Eigenlijk erg jammer.

Op weg naar het huis van juf Joan werd er al niet veel meer gezegd in de auto. Ik was dan ook blij dat we eindelijk bij het huis van juf Joan aankwamen. Dit was weliswaar via een omweg langs een eettentje waar we een glas kokossap met siroop kregen en langs het huis van de taxichauffeur. Maar goed, we waren er.

Jean-Pierre (de zoon van Joan) was thuis en de man van juf Joan ook (ik ben zijn naam vergeten). Wij hebben Jean-Pierre geholpen met wat huishoudelijke klusjes. Daarna kwam juf Joan thuis. Zij nodigde ons uit om te blijven eten en eventueel ook slapen. We hebben het aanbod om te blijven eten aangenomen, maar Ilona wilde toch wel graag naar huis.

Het begon ineens heel hard te regenen, Jean-Pierre vroeg of we zin hadden om mee een stukje te gaan wandelen. Ik ben hier op in gegaan. We hebben een heel eind gewandeld, gewoon langs de weg. We hebben heel veel gekletst, gelachen en ook stukjes hardgelopen. We waren echt compleet doorweekt toen we weer teruggingen. Op het pad dat naar het huis van juf Joan lijdt, heb ik blijkbaar nog heel veel geluk gehad. Ik was bijna op een slang getrapt. Jean-Pierre schrok zich een ongeluk en vertelde mij dat het een gifslang was. Hij zei dat de slang over mijn voet wegkroop, dit heb ik zelf niet gezien of gevoeld. Ik zag de slang nog wel opspringen en naar me happen. Gelukkig was het mis.

Terug in het huis heb ik me gedoucht en kreeg ik kleren van juf Joan aan. We hebben nog gegeten en zijn toen toch maar naar huis gegaan.

Vandaag is het maandag en het feest ter ere van de 155 jarige immigratie van de Chinezen is nu.

Heel veel liefs en tot een volgende keer!

Carlijn

Bezoek plantage voor het bodofeest.

Zondag ging de wekker al om 5.45 uur, we werden namelijk al om 7.30 uur in het centrum afgesproken voor het Bodofeest op de plantage Rust & Werk. Een half uur na het afgesproken tijdstip kwam juf Joan aanlopen met haar zoon (Jean-Pierre) en een vriend van haar zoon (Albert). Vanaf de Waterkant werden we vervolgens met een bootje naar de plantage gebracht, dit boottochtje duurde ongeveer een half uur. Eenmaal op de plantage aangekomen leken er geen regels of afspraken voor het aanleggen van de bootjes, hierbij moest je gewoon veel lef hebben en niet te lang wachten. Er was een spandoek opgehangen om iedereen welkom te heten, en overal langs de weg stond versiering. Vlakbij de aanlegplaats hebben we nog even op een vriend van Jean-Pierre en Albert gewacht, dit was Sint-Claire, we hebben niet kunnen achterhalen of dit nu zijn echte naam was. Toen we daar stonden te wachten kwam er een cameraman en een vrouw met microfoon op ons af, iedereen liep gehaast weg, maar voor ik het wist, had ik een microfoon onder mijn neus. Er werden mijn vragen gesteld over mijn verblijf in Suriname, waarom ik naar de plantage was gekomen en wat mijn verwachtingen van de dag waren. Ik ben helaas vergeten te vragen waar ze precies van waren, maar de volgende dag kregen we van meneer Abrahams te horen dat hij ons op TV gezien had, dus misschien ben ik wel zo’n vervelend straatinterview tijdens het nieuws geweest (hè mam & pap ;-))

Allereerst zijn we naar een huis van een vrouw gegaan waar Joan altijd even naar toe gaat. Hier hebben we lekker gegeten en gedronken en kregen we een beetje te horen wat de bedoeling van de dag was. Het Bodofeest wordt ieder jaar gehouden ter ere van het einde van de Ramadan, dit jaar viel het feest wat laat aangezien de ramadan al op 1 oktober afgelopen was. De mensen op de plantage stellen tijdens het Bodofeest voor iedereen hun huizen open, en zorgen voor hapjes en drankjes. Wij zijn uiteindelijk maar bij één familie geweest.

Het is ook traditie dat er dan vuurwerk afgestoken wordt, dit is knalvuurwerk en wordt midden op de dag afgestoken. Het nut hiervan is mij niet bekend. Toen het vuurwerk op was en alle sponsors persoonlijk genoemd (dit was een hele lange lijst met namen!), werd het feest geopend, er waren diverse artiesten, en de tent was heel erg vol. De drie jongens waar we mee waren, namen ons mee naar binnen om te dansen.

Een aantal mannen dacht ook wel met ons te kunnen dansen, maar dit was gewoon ronduit vervelend. Ze konden hun handen niet echt goed thuis houden, en het was ook niet echt dansen wat ze deden, tegen je aanrijden is meer het juiste woord. Gelukkig warden Jean-Pierre, Albert en Sint-Claire zo vriendelijk ons regelmatig van deze griezels te bevrijden. Hoe verder het feest vorderde, hoe zatter de mannen werden, en hoe meer hulp we van die 3 jongens nodig hadden. Maar het was wel een erg leuk feest om een keer mee te maken. Vooral heel bijzonder dat het gewoon midden op de dag plaatsvindt.

Rond 17 uur hebben we het bootje weer terug naar Paramaribo genomen, zodat we voor de drukte van de plantage af zouden zijn. Het was erg leuk om een keer mee te maken, jammer dat het maar één keer per jaar is.

Op woensdag 15 oktober was juf Joan jarig. We hadden een cadeautje gehaald (een bodylotion) en een slinger en een feestmutsje meegenomen om haar klas een beetje te versieren. Op school aangekomen bleken wij (Ilona en ik) niet de enige te zijn die de klas van Joan wilden versieren, 3 docenten waren ook in de klas, zij waren het bord vol aan het schrijven/versieren. Juf Joan was zelf nergens te bekennen. Ook tijdens de vlaggenparade was zij niet aanwezig. Uiteindelijk kwam ze om 8.45 uur aan op school. Wij wilden graag zien hoe haar reactie was op de versieringen, dus zijn we naar beneden gelopen om te kijken.

Ze vond het allemaal heel erg mooi en vooral erg leuk, ze moest ook enorm lachen om het feestmutsje.

Haar man en zoon waren ook meegekomen, zij hadden allerlei gebakjes bij zich. Juf Joan nodigde ons uit om in de pauze even langs te komen.

Toen het 10 uur was zijn Ilona en ik naar de andere logopedieruimte gegaan om Marijke en Yvon op te halen. Samen zijn we naar het lokaal van juf Joan gelopen om haar het cadeau te geven. We kregen vervolgens een Surinaams vleesbroodje, deze was een beetje pittig, maar wel erg lekker. Vervolgens kregen we nog een stukje gebak en een flesje drinken. Terwijl wij in het lokaal zaten, kwamen diverse leerlingen langs om juf Joan te feliciteren. Zij had voor iedereen een lolly of een snoepje. Het was een erg leuke en gezellig pauze.

Op woensdagmiddag hebben Ilona en ik een screening gemaakt om alle kinderen vanaf de 3^de klas te kunnen testen. We hebben een powerpoint presentatie gemaakt. Er komt een plaatje te staan, bijvoorbeeld van een bal. De leerlingen moeten dan het gebaar van het woord maken, het woord zeggen en het woord vingerspellen. Op deze manier hopen wij een goed beeld te krijgen van het niveau van de kinderen.

Op donderdag en vrijdag hebben we de screening ook al meteen gebruikt. Op donderdag hebben we de 5^de klas gescreend, en op vrijdag de technische afdeling. Dit is een afdeling met alleen maar jongens tussen de 15 en 17 jaar. Het was leuk om te zien hoe stoer de jongens in de klas doen, maar hoe klein ze lijken als ze dan moeten gaan praten.

We zijn uitgenodigd om op de Kennedyschool een gebarencursus te volgen, tegelijk met alle nieuwe leerkrachten die deze nog moeten volgen. Ondanks dat we al een paar gebaren in Nederland hebben geleerd, ben ik van plan deze lessen zo veel mogelijk te gaan volgen. Het zal mijn vaardigheden in de gebarentaal alleen maar ten goede komen. De lessen zullen voor de kerst nog afgelopen zijn, we hoeven de toets echter niet mee te maken en zullen ook geen certificaat krijgen. Voor ons zijn de lessen dan ook niet verplicht, voor de leerkrachten wel.

Op zaterdag gaan we naar ‘White beach’, een strand aan de Surinamerivier, het schijnt er heel mooi te zijn. Heel misschien gaan we zondag naar ‘Colakreek’. Hier zal juf Joan ons morgen nog over bellen. Dit is afhankelijk van de tijd die haar zoon heeft.

Op 1 november gaan we met alle leerkrachten mee met het personeelsuitje naar Gusterie (geen idee hoe je het schrijft, het schijnt vlakbij Brownsberg te liggen). Dit is een eindje het binnenland in, dus ik ben erg benieuwd.

Aanstaande maandag is er weer een ingelaste nationale feestdag. Dit werd ons vandaag (vrijdag) even verteld. De docenten en leerlingen wisten dit ook nog niet eerder. De feestdag heeft iets te maken met de Chinese immigratie, maar niemand kon het mij precies vertellen. Het komt er op neer dat alle overheidsinstanties, dus ook scholen, dicht zijn. Dus we hebben een lekker lang weekend.

Groetjes en veel liefs,

Carlijn

p.s. vandaag kreeg ik een briefje dat er een pakketje voor me klaar ligt op het postkantoor. Dit kan ik volgende week woensdag pas ophalen (dit door de vrije dag maandag en gebarencursus op dinsdag). Ik weet dus nog niet wat het is of van wie het komt, maar pakketjes komen blijkbaar aan! Ik moet wel betalen om het op te mogen halen, ik weet niet waar dit bedrag op gebasseerd is, maar goed...

Verjaardag in Suriname

Brian met de taartjes

Marijke en ik met 2 meisjes die op het internaat wonen.

Tijdens het ontbijt cadeautjes uitpakken.

Op maandag 6 oktober werd ik om 6.35 uur gewekt doorYvon, Marijke en Ilona, zij stonden aan mijn bed te zingen met feestmutsjes op hun hoofd en allerlei keukengerei als muziekinstrumenten. Aan het ontbijt kreeg ik van hun allerlei cadeautjes. Ik kreeg een sleutelhanger, key-koord, raamsticker en beker met de Surinaamse vlag erop. Bodylotion en ik mag op hun kosten nog een truitje (of twee) gaan uitzoeken. Ze wisten namelijk echt niets voor me te bedenken…
Vervolgens zijn we naar de vlaggenparade gegaan, onderweg naar het schoolterrein heb ik een feestmutsje opgehad, heel veel kinderen vroegen meteen waarom ik het op had, gelukkig had ik het gebaar voor “jarig zijn” opgezocht en kon ik het ze dus redelijk makkelijk vertellen.
Na de vlaggenparade zijn we allemaal gaan observeren.
Onze vaste taxichauffeur (Brian) had ons op zondagavond beloofd taart te komen brengen voor mijn verjaardag. Wij dachten allemaal dat hij het niet zou doen, en ik was dan ook niet verbaasd dat hij om 13.15 uur nog niet was geweest, hij had beloofd om 13 uur te komen. Ik heb hem daarom een sms-je gestuurd, waarop hij een uur later voor de poort stond, met vruchtengebak en chocoladetaart. Erg lekker en vooral erg leuk dat hij toch nog zijn belofte nagekomen is.
Meneer Abrahams (de beheerder van het internaat) kwam me ook nog feliciteren, hij had de ballonnen zien hangen en had me met mijn hoedje zien lopen.
’s Avonds heb ik pannenkoeken gebakken en hebben we voor het eerst het Nederlandse nieuws gekeken. Het is vreemd om te beseffen dat alles wat buiten het schoolterrein gebeurt volledig langs ons heen gaat.
Het zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat het meer dan 35 graden en zonnig is op mijn verjaardag, of ik moet hier gaan wonen, wat qua klimaat geen straf zal zijn…

De rest van de week zijn we op school bezig geweest met observeren in de verschillende klassen. Iedere docent heeft een heel eigen manier van werken. De ene spreekt de gebarentaal vloeiend terwijl de ander nog minder gebaren kent dan wij. Het tempo waarmee er door de lesstof heengegaan wordt is ook echt enorm laag. Ik krijg soms het idee dat ze de kinderen hier bewust laag opgeleid houden. De kleuters leren in 3 jaar tijd 30 nieuwe woorden en gebaren. Dit komt neer op 2 woorden per maand!!! Tijdens de lessen van de oudere kinderen is ook weer het tempo hetgeen erg opvalt. In de 2 uur voor de pauze doen ze vaak maar 1 oefening van een vak, vaak mogen ze dan nog 45 minuten tot een uur iets voor zichzelf doen, wat vaak tekenen is.

Na schooltijd gaan de kinderen die in het internaat wonen daar naar toe, de rest gaat naar huis. Ook de docenten zijn meteen weg, dus overleg na schooltijd zit er niet in. De kinderen van het internaat moeten tot 15.30 uur binnen blijven omdat het te warm is om buiten te spelen. Op dit moment zijn er ook 2 Nederlandse vrijwilligers uit Nederland in het internaat werkzaam. Zij werken in Nederland op een doven-/slechthorendenschool. Zij willen wat dingen op het internaat gaan veranderen. Zo worden de kinderen bijvoorbeeld heel erg aan hun lot overgelaten, er is weinig recreatie voor de kinderen.

Afgelopen dinsdag zijn we ook bij een Surinaamse verjaardag geweest. Hier was vooral heel veel bezoek en de moeder van de jarige had voor al die mensen gekookt. Erg lekker en leuk om een keer mee te maken. Al was het wel jammer dat we pas om 21.30 uur eten kregen. Als we dat geweten hadden, hadden we ’s middags even een broodje ofzo gegeten. Nu vielen we bijna om van de honger.

A.s zondag gaan we naar dat traditionele feest op de plantage Rust & Werk, ik ben erg benieuwd hoe het is en hoe de dag eruit ziet.

Nu zijn jullie allemaal weer een beetje op de hoogte van mijn avonturen hier.
Ik merk trouwens dat mijn sms-jes niet altijd aankomen. Dit heeft met de telefoonmaatschappij in Suriname te maken, er schijnen allerlei problemen te zijn, en dat wordt allemaal op zijn Surinaams opgelost, lekker langzaam dus :-)

Heel veel liefs,
Carlijn

De eerste stagedagen...

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de leuke en lieve reacties op mijn verhalen. Het is erg leuk om te lezen allemaal.

De eerste stagedagen zitten erop. De foto hierboven is van het internaat terein, links achteraan (niet te zien op de foto) is ons huisje. We zijn heel rustig aan begonnen, maar ja, dat is hier heel gebruikelijk. Donderdag werden we om 7.45 uur verwacht bij juf Els, zij heeft ons welkom geheten en we hebben heel kort gesproken over onze plannen voor de eerste dag.

Om 8 uur begon de vlaggenparade, dit wil zeggen dat de Surinaamse vlag gehesen wordt, hierbij wordt het Surinaamse volkslied in gebarentaal gedaan door de leerlingen en de docenten, de docenten zingen er ook bij. Dit vond ik erg indrukwekkend om te zien.

Toen de ceremonie voorbij was, werden wij naar “onze” ruimte gebracht. De logopedieruimte zit in hetzelfde gedeelte als de audiometriste (juf Marci), zij doet alle hoortesten en verkoopt ook batterijen en onderdelen voor de hoorapparaten. Om 9.30 uur (we hadden dus meer dan een uur in die ruimte gezeten en ondertussen al het materiaal al uitgebreid kunnen bekijken) werden we opgehaald door juf Marci. Zij heeft ons een rondleiding gegeven door de school en we hebben kennisgemaakt met alle docenten van de school. Er zijn 12 klassen in totaal (basisonderwijs en middelbaar onderwijs samen), er zitten 5 à 6 kinderen per klas, op dit moment zijn er 62 leerlingen ingeschreven op de school. Deze waren echter niet allemaal aanwezig. Er waren docenten waarbij er nog geen enkel kind in de klas zat, sommige hadden er 2 of 3, maar geen enkele klas was compleet. De verwachting is dat dit pas in de loop van de volgende week wat beter zal zijn. Dit zou in Nederland echt ondenkbaar zijn.

Toen we alle docenten ontmoet hadden, zijn we weer naar juf Els gegaan om de verdere gang van zaken te bespreken. Hierbij leek het er sterk op dat zij zelf niet goed wist wat wij konden gaan doen. Wij hadden echter gehoopt dat zij ons meer duidelijkheid kon geven over het behandelen en de klassikale lessen enzo. Maar helaas, hier zullen we dus op en andere manier duidelijkheid over moeten krijgen.

We hebben wel al een verdeling gemaakt in wie welke klassen, en dus kinderen gaat behandelen. Yvon en Marijke krijgen de jongere kinderen, tot klas 3 (groep 5), Ilona en ik krijgen de kinderen vanaf klas 4 (groep 6). Deze verdeling hebben we gebaseerd op de ervaringen uit de vorige stage. Ilona en ik hebben beide al met de jongere doelgroep gewerkt, en Yvon en Marijke nog helemaal niet. Dus deze verdeling lag het meest voor de hand. Het gevolg was wel dat Ilona en ik een nieuwe behandelruimte zouden gaan betrekken op donderdag was het nog niet helemaal duidelijk welke ruimte dit zou worden.

Op vrijdag stonden we weer om 8 uur bij de vlaggenparade, dit is een dagelijks terugkerend ritueel. We kregen een lijst met alle namen van docenten, zodat we een schema konden gaan maken wanneer we waar willen gaan observeren (dit gaan we de eerste 2 weken doen). Ook kregen we te horen dat het oude muzieklokaal de nieuwe behandelruimte van Ilona en mij zal worden. Deze ruimte ligt in dezelfde vleugel als de lokalen van klas 4 t/m 6, de oudere leerlingen, die op het middelbaar onderwijs zitten, kunnen dan zelfstandig naar ons toe komen vanuit de lokalen waar zij les hebben.

Toen we hadden uitgevonden waar de sleutel lag van het nieuwe lokaal, zijn Ilona en ik begonnen met de spullen te verhuizen. Het weinige materiaal dat er is, is heel erg gericht op jongere kinderen. Ik ben dus ook erg benieuwd hoe het behandelen zal gaan met het materiaal dat Ilona en ik hebben geselecteerd. Mijn creativiteit zal zeker aangesproken gaan worden de komende maanden.

Een van de leerkrachten, juf Joan, heeft ons uitgenodigd volgende week zondag mee te gaan naar de plantage Rust en Werk (hier zijn we afgelopen dinsdag ook geweest). Er is dan blijkbaar een groot feest wat iets te maken had met de Ramadan. Er zullen dan mensen traditionele dansen laten zien. En er zullen allerlei traditionele activiteiten zijn. We gaan met het plaatselijk vervoer en we moeten al om 7.30 uur in het centrum klaar staan. Ik ben erg benieuwd!

Op vrijdagavond zijn we weer eens uit eten geweest, deze keer bij een Chinees. Het eten was erg lekker, maar ze zijn niet zuinig met kruiden. Op mijn garnalen zat zo enorm veel knoflook dat ik er zelf last van had, en de kip met kerry van Yvon was heel erg pittig (dus echt een restaurant voor jou mam!) En wederom is het heel erg goedkoop allemaal (130 SRD = € 42,50 voor vier personen).

Gister (zaterdag) zijn we naar de dierentuin geweest. Ik heb erg mooie dieren gezien, maar helaas zat het grootste deel in veel te kleine hokken. Dit had ik eigenlijk wel verwacht, maar het is toch wrang als het ook echt zo blijkt te zijn. Ik vond het dus erg dubbel om daar rond te lopen, want ik heb zo wel geholpen het in stand te houden. Ik heb hier ook wel foto’s gemaakt, maar daar is ook een beetje op te zien hoe klein de hokken zijn. Al waren er ook dieren met heel ruime hokken, dus ik hoop dat het de bedoeling is dat alle dieren grotere hokken gaan krijgen.

Vandaag zijn we naar Ford Zeelandia geweest voor een rondleiding. Deze worden alleen maar op zondag gehouden om 10.30 en 12.00 uur. Deze rondleiding duurde een uur. De gids heeft veel verteld over de geschiedenis van Suriname en de rol van het ford hierin. Het was een zeer interessante rondleiding.

De foto's van dinsdag

Het dorpje Braamspunt.


Mangrovebossen bij de plantage Werk en Rust



Het vroegere wapenschild van Suriname, gezien in het museum in de gevangenis van Nieuw Amsterdam.


Als je een reactie op mijn blog wilt plaatsen kun je op 'reacties' klikken (onderaan mijn bericht), en daar kun je een reactie achterlaten.

Groetjes en tot de volgende keer!
Carlijn

Dolfijnen kijken!

(Dit zijn de foto's die jullie nog tegoed hadden van me. Een kathedraal die wordt gerenoveerd, het presidentieel paleis en een paar huizen bij fort zeelandia.)

We zijn gister (dinsdag) met Wim mee op pad geweest. Wim heeft ons vorige week ook opgehaald van het vliegveld Zanderij, en in zijn vrije tijd verzorgt hij één en meerdaagse reisjes in Suriname. Om 8.30 uur moesten we klaar staan bij ’t Vat om vanuit daar mee te gaan naar een plaatsje iets noordelijk van Paramaribo. Daar aangekomen moesten we even wachten op het bootje dat ons die dag zou rondvaren. We waren exclusief de 2 mensen die de boot gingen besturen met zijn tienen, Ilona, Yvon, Marijke en ik, 2 studentes die tegenover Wim wonen, een Surinaamse jongen en nog 3 volwassenen die hier 2 weken op vakantie zijn en natuurlijk Wim zelf.

Eenmaal in de boot zijn we de Surinamerivier opgevaren richten Atlantische Oceaan naar het punt waar de Commewijnerivier en de Surinamerivier samenkomen. Hier zwemmen de dolfijnen langs als het eb of vloed is. En bij eb laten ze zich vaak zien, aldus de gids Remey. We hebben een tijdje rondgevaren en uiteindelijk ook heel veel dolfijnen gezien. Ik heb geprobeerd ze vast te leggen met mijn videocamera, maar dit was vrij lastig omdat het niet te voorspellen is wanneer en waar een dolfijn weer bovenkomt. Het is me aardig gelukt om ze op video vast te leggen, al heb ik vooral veel water gefilmd met af en toe een dolfijn…

Na een tijdje zijn we naar een dorpje aan de rivier gevaren (Braamspunt). Hier worden veel garnalen gevangen, gepekeld en gedroogd. Het was een erg armoedige omgeving, maar de garnalen waren heerlijk. Als enige van de groep heb ik er een geproefd.

Toen we in dit dorpje uitgekeken waren zijn we weer in het bootje gestapt om naar de plantage ‘Rust en Werk’ te varen. Hier kregen we een heerlijke lunch voorgeschoteld met bami, nasi, kip, kousenband, verschillende soorten sambal, komkommer en pindasaus. Het was heerlijk.

Toen we allemaal uitgegeten waren zijn we naar Nieuw Amsterdam gevaren. Hier kregen we een rondleiding over het gevangenis terrein. Dit terrein was vroeger ook een plantage, maar toen de slavernij afgeschaft werd, hebben ze de bestemming veranderd. Ook was het een verdedigingsvesting tijdens de Nederlandse kolonisatie en de tweede wereldoorlog.

Na het bezoekje aan het museum ben ik samen met Ilona en de twee andere studentes naar een plein gelopen. Dit plein was het regeringsplein, hier stonden diverse overheidsgebouwen en woningen van belangrijke mensen. Toen ook wij uitgekeken waren, zijn we teruggegaan naar het bootje waar de anderen op ons zaten te wachten. Het bootje heeft ons weer teruggebracht naar de plek waar we ’s ochtends opgepikt waren.

Het was een leuke en zeer interessante dag.

’s Avonds zijn we lekker gaan eten bij een Italiaans restaurant, ‘de Waag’. Erg lekker, maar voor Surinaamse begrippen ook redelijk prijzig. Omgerekend betaal je nog steeds maar 10 euro voor een bord eten, maar het was aan alles te merken dat dit een wat luxer restaurant was.

Vandaag (woensdag) is een nationale feestdag hier i.v.m. de Ramadan, alle overheidsinstanties zijn gesloten, en zo ook de scholen en veel winkels.

Morgen zal de stage dan eindelijk gaan beginnen. Een week vrij was erg lekker, en zeker goed om aan alles hier te wennen. Maar ik heb nu toch ook wel heel veel zin om echt met de stage te gaan beginnen.