Bezoek plantage voor het bodofeest.

Zondag ging de wekker al om 5.45 uur, we werden namelijk al om 7.30 uur in het centrum afgesproken voor het Bodofeest op de plantage Rust & Werk. Een half uur na het afgesproken tijdstip kwam juf Joan aanlopen met haar zoon (Jean-Pierre) en een vriend van haar zoon (Albert). Vanaf de Waterkant werden we vervolgens met een bootje naar de plantage gebracht, dit boottochtje duurde ongeveer een half uur. Eenmaal op de plantage aangekomen leken er geen regels of afspraken voor het aanleggen van de bootjes, hierbij moest je gewoon veel lef hebben en niet te lang wachten. Er was een spandoek opgehangen om iedereen welkom te heten, en overal langs de weg stond versiering. Vlakbij de aanlegplaats hebben we nog even op een vriend van Jean-Pierre en Albert gewacht, dit was Sint-Claire, we hebben niet kunnen achterhalen of dit nu zijn echte naam was. Toen we daar stonden te wachten kwam er een cameraman en een vrouw met microfoon op ons af, iedereen liep gehaast weg, maar voor ik het wist, had ik een microfoon onder mijn neus. Er werden mijn vragen gesteld over mijn verblijf in Suriname, waarom ik naar de plantage was gekomen en wat mijn verwachtingen van de dag waren. Ik ben helaas vergeten te vragen waar ze precies van waren, maar de volgende dag kregen we van meneer Abrahams te horen dat hij ons op TV gezien had, dus misschien ben ik wel zo’n vervelend straatinterview tijdens het nieuws geweest (hè mam & pap ;-))

Allereerst zijn we naar een huis van een vrouw gegaan waar Joan altijd even naar toe gaat. Hier hebben we lekker gegeten en gedronken en kregen we een beetje te horen wat de bedoeling van de dag was. Het Bodofeest wordt ieder jaar gehouden ter ere van het einde van de Ramadan, dit jaar viel het feest wat laat aangezien de ramadan al op 1 oktober afgelopen was. De mensen op de plantage stellen tijdens het Bodofeest voor iedereen hun huizen open, en zorgen voor hapjes en drankjes. Wij zijn uiteindelijk maar bij één familie geweest.

Het is ook traditie dat er dan vuurwerk afgestoken wordt, dit is knalvuurwerk en wordt midden op de dag afgestoken. Het nut hiervan is mij niet bekend. Toen het vuurwerk op was en alle sponsors persoonlijk genoemd (dit was een hele lange lijst met namen!), werd het feest geopend, er waren diverse artiesten, en de tent was heel erg vol. De drie jongens waar we mee waren, namen ons mee naar binnen om te dansen.

Een aantal mannen dacht ook wel met ons te kunnen dansen, maar dit was gewoon ronduit vervelend. Ze konden hun handen niet echt goed thuis houden, en het was ook niet echt dansen wat ze deden, tegen je aanrijden is meer het juiste woord. Gelukkig warden Jean-Pierre, Albert en Sint-Claire zo vriendelijk ons regelmatig van deze griezels te bevrijden. Hoe verder het feest vorderde, hoe zatter de mannen werden, en hoe meer hulp we van die 3 jongens nodig hadden. Maar het was wel een erg leuk feest om een keer mee te maken. Vooral heel bijzonder dat het gewoon midden op de dag plaatsvindt.

Rond 17 uur hebben we het bootje weer terug naar Paramaribo genomen, zodat we voor de drukte van de plantage af zouden zijn. Het was erg leuk om een keer mee te maken, jammer dat het maar één keer per jaar is.

Op woensdag 15 oktober was juf Joan jarig. We hadden een cadeautje gehaald (een bodylotion) en een slinger en een feestmutsje meegenomen om haar klas een beetje te versieren. Op school aangekomen bleken wij (Ilona en ik) niet de enige te zijn die de klas van Joan wilden versieren, 3 docenten waren ook in de klas, zij waren het bord vol aan het schrijven/versieren. Juf Joan was zelf nergens te bekennen. Ook tijdens de vlaggenparade was zij niet aanwezig. Uiteindelijk kwam ze om 8.45 uur aan op school. Wij wilden graag zien hoe haar reactie was op de versieringen, dus zijn we naar beneden gelopen om te kijken.

Ze vond het allemaal heel erg mooi en vooral erg leuk, ze moest ook enorm lachen om het feestmutsje.

Haar man en zoon waren ook meegekomen, zij hadden allerlei gebakjes bij zich. Juf Joan nodigde ons uit om in de pauze even langs te komen.

Toen het 10 uur was zijn Ilona en ik naar de andere logopedieruimte gegaan om Marijke en Yvon op te halen. Samen zijn we naar het lokaal van juf Joan gelopen om haar het cadeau te geven. We kregen vervolgens een Surinaams vleesbroodje, deze was een beetje pittig, maar wel erg lekker. Vervolgens kregen we nog een stukje gebak en een flesje drinken. Terwijl wij in het lokaal zaten, kwamen diverse leerlingen langs om juf Joan te feliciteren. Zij had voor iedereen een lolly of een snoepje. Het was een erg leuke en gezellig pauze.

Op woensdagmiddag hebben Ilona en ik een screening gemaakt om alle kinderen vanaf de 3^de klas te kunnen testen. We hebben een powerpoint presentatie gemaakt. Er komt een plaatje te staan, bijvoorbeeld van een bal. De leerlingen moeten dan het gebaar van het woord maken, het woord zeggen en het woord vingerspellen. Op deze manier hopen wij een goed beeld te krijgen van het niveau van de kinderen.

Op donderdag en vrijdag hebben we de screening ook al meteen gebruikt. Op donderdag hebben we de 5^de klas gescreend, en op vrijdag de technische afdeling. Dit is een afdeling met alleen maar jongens tussen de 15 en 17 jaar. Het was leuk om te zien hoe stoer de jongens in de klas doen, maar hoe klein ze lijken als ze dan moeten gaan praten.

We zijn uitgenodigd om op de Kennedyschool een gebarencursus te volgen, tegelijk met alle nieuwe leerkrachten die deze nog moeten volgen. Ondanks dat we al een paar gebaren in Nederland hebben geleerd, ben ik van plan deze lessen zo veel mogelijk te gaan volgen. Het zal mijn vaardigheden in de gebarentaal alleen maar ten goede komen. De lessen zullen voor de kerst nog afgelopen zijn, we hoeven de toets echter niet mee te maken en zullen ook geen certificaat krijgen. Voor ons zijn de lessen dan ook niet verplicht, voor de leerkrachten wel.

Op zaterdag gaan we naar ‘White beach’, een strand aan de Surinamerivier, het schijnt er heel mooi te zijn. Heel misschien gaan we zondag naar ‘Colakreek’. Hier zal juf Joan ons morgen nog over bellen. Dit is afhankelijk van de tijd die haar zoon heeft.

Op 1 november gaan we met alle leerkrachten mee met het personeelsuitje naar Gusterie (geen idee hoe je het schrijft, het schijnt vlakbij Brownsberg te liggen). Dit is een eindje het binnenland in, dus ik ben erg benieuwd.

Aanstaande maandag is er weer een ingelaste nationale feestdag. Dit werd ons vandaag (vrijdag) even verteld. De docenten en leerlingen wisten dit ook nog niet eerder. De feestdag heeft iets te maken met de Chinese immigratie, maar niemand kon het mij precies vertellen. Het komt er op neer dat alle overheidsinstanties, dus ook scholen, dicht zijn. Dus we hebben een lekker lang weekend.

Groetjes en veel liefs,

Carlijn

p.s. vandaag kreeg ik een briefje dat er een pakketje voor me klaar ligt op het postkantoor. Dit kan ik volgende week woensdag pas ophalen (dit door de vrije dag maandag en gebarencursus op dinsdag). Ik weet dus nog niet wat het is of van wie het komt, maar pakketjes komen blijkbaar aan! Ik moet wel betalen om het op te mogen halen, ik weet niet waar dit bedrag op gebasseerd is, maar goed...