De hele vorige week was ik ziek geweest, ook Yvon, Marijke en Ilona waren ziek. We hadden alle vier de griep, al is de griep hier wel even wat anders dan die in Nederland…
Op zaterdagavond ben ik samen Jean-Pierre en zijn ouders naar een Javaanse verjaardag geweest. Deze verjaardag was van familie via vaders kant. Op het feestterrein aangekomen kreeg iedereen te eten (alweer kousenband, bami en kip) en je mocht drinken zoveel je wilde. De bestelling ging per fles, niet per glas. Er was een band die typische Javaanse muziek speelde, en het was heel erg druk en gezellig. Om 12 uur was de jarige dan ook echt jarig. Er werd toen een verjaardagslied gezongen, en aan het eind van het liedje stond hij onder een paar ballonnen die kapot gemaakt werden. In die ballonnen zat confetti, van die plakkerige die niet zomaar van je afwaait. Het zag er erg bijzonder uit, een man met glitterconfetti over zich heen.
Afgelopen maandag hadden we geen stage omdat er een personeelsvergadering was. Hierdoor hoefden de leerlingen niet naar school, en hoefden wij dus ook niet te komen.
Op dinsdag was het Onafhankelijkheidsdag. In de loop van de middag ben ik wederom met de familie van Jean-Pierre naar het onafhankelijkheidsplein gegaan. Hier stond de broer van Jean-Pierre vleesworst te verkopen. Eerst zijn we een rondje over het feestterrein gaan lopen. Het feestterrein besloeg ongeveer de hele waterkant, het terrein bij Fort Zeelandia, en de palmentuin. Dit was in ieder geval het stuk dat ik gezien heb. Waarschijnlijk waren er nog veel meer festiviteiten.
Toen we uitgekeken waren, zijn we gaan helpen met worst verkopen. Deze vleesworsten waren erg in trek bij de mensen. Ik vond dat ik moest weten wat ik verkocht, dus heb een stukje geproefd. Het was kippenworst, erg gepeperd, en erg lekker. Het velletje kun je niet eten, dat is heel erg taai. Dus je zuigt de worst als ware uit zijn jasje. Naast deze worst verkochten we ook Bere (geen idee of je het zo schrijft, maar zo spreek je het wel uit). Dit zijn stukjes varkensdarm die uitgekookt zijn, en waar blijkbaar erg veel smaak aan zit. Hier heb ik me toch maar niet aan gewaagd. Het schijnt wel erg lekker te zijn, en er waren veel kinderen die dit wilden kopen. Het is ook niet zo duur, 1 SRD (€ 0.25) voor 2 stukjes van 5 cm. De worst kostte 2 SRD voor een stukje van ongeveer 7 cm. Toen de worst uitverkocht was, en de Bere bijna, hadden ze de inkoop zeer ruim terugverdient.
Op woensdag was het weer tijd voor een stagedag. Deze week zullen er, door de vergadering en het onafhankelijkheidsfeest en nog een godsdiensttraining op vrijdag voor de docenten, maar 2 stagedagen zijn. Dat is dus lekker rustig inkomen na een week ziek geweest te zijn.
Heel veel liefs, tn tot volgende keer!
Carlijn
woensdag 26 november 2008
vrijdag 14 november 2008
Een drukke week...
Op dinsdag 4 november begonnen de salsalessen. Ik voelde me niet lekker dus ben ik thuisgebleven. Ik ben lekker vroeg gaan slapen, en de volgende dag voelde ik me gelukkig alweer een stuk beter. Yvon, Marijke en Ilona hebben het erg naar hun zin gehad.
Op woensdag heb ik eindelijk mijn verjaardagscadeau kunnen halen. Ik mocht wat shirtjes uitzoeken in het centrum. Ik heb twee shirtjes gehaald, erg vrolijk van kleur en iets heel anders dan ik al had. Yvon beschreef het als typisch Surinaams.
Op donderdag waren de oudere leerlingen naar het museum, hierdoor vielen ’s ochtends alle behandelingen uit. Dit kwam goed uit omdat Melisa vandaag weer op bezoek kwam. Met haar hebben we een aantal leerlingen besproken. Ik kan nu weer verder met het opstellen van de behandelplannen. Om 16.30 begon de tweede les aan de opleiding logopedie. Ik dacht dat ze de eerste les passief waren, maar blijkbaar kan het nog erger. We hadden van te voren aangegeven dat er veel gedaan moest worden, maar ondanks die opmerking, was het tempo uitermate laag.
Na het lesgeven zijn we uit eten gegaan bij Sarenah. Een Indonesisch restaurant waar we erg veel en lekker gegeten hebben voor een erg vriendelijke prijs.
Op vrijdag 7 november zijn we na het stagelopen vrijwel direct naar het centrum gegaan om foto’s te laten maken in klederdracht. Dit vond ik leuker dan verwacht. Heb echt lol gehad tijdens het maken van de foto’s. Yvon had de Creoolse klederdracht aan, dit heet koto. Ilona had de Hindoestaanse klederdracht aan, dit heet Sari. Marijke had de kleding van de Marong aan, dit heet Pañgi. Ikzelf had een Indianentenue aan.
’s Avonds was het tijd voor de tweede salsales (de eerste voor mij). Gelukkig had ik niet veel gemist en kon ik vrij makkelijk meekomen. We hebben een voorbereiding op de basispassen geleerd, ook hebben we met heren gedanst. Er waren echter veel meer dames dan heren. In het begin moesten er een aantal dames als heer fungeren. Maar na een tijdje moest één heer gewoon met twee dames dansen. Dit was in een soort polonaisevorm. De dames stonden achter elkaar waarbij de achterste dame de handen op de schouders van de dame voor haar legde. En zo moesten we ons dan door de ruimte bewegen. Erg apart.
Op zaterdag ben ik met in de loop van de middag samen met Jean-Pierre, Joan, de schoonzus van Jean-Pierre (Ester) en het nichtje van Ester (Xaviënne) naar Witsanti gegaan. Dit is het dorp waar de biologische moeder van Joan woont. Het is een Indianen dorp, Joan heeft er ook een stuk grond. Na kennisgemaakt te hebben met de familie zijn we naar Zwartwater gegaan om te gaan zwemmen. Toen we in het heerlijke water lagen, begon het te regenen, hier had ik helemaal geen last van, het was zelfs heerlijk. Toen we allemaal koud werden zijn we weer terug gegaan naar Witsanti om daar te douchen en wat de drinken. Toen we weer thuis waren, moest ik me snel omkleden om mee te gaan naar het feest van SZF (het bedrijf waar de vader van Jean-Pierre, Rowel, werkt) en de andere bedrijven die mee hadden gedaan aan een sportcompetitie te gaan.
Ieder bedrijf moest voor zijn eigen drinken en eten zorgen. SZF had hier erg goed voor gezorgd, later bleek dat dit het enige bedrijf was dat er zo goed voor gezorgd had. Het feest begon met de uitreiking van de prijzen. Ieder bedrijf kreeg een prijs. SZF was de eerste van de hele competitie. Omdat dit de derde keer was dat ze eerste waren geworden, mochten ze ook de wisselbeker houden.
Na de prijsuitreiking kwam er een band die Marongmuziek speelde. Het was erg jammer dat er tussen de nummers iedere keer een paar minuten stilte was. Naar mijn idee kwam hierdoor het feest niet echt op gang.
Na het feest gingen we Jean-Pierre ophalen, hij had moeten spelen op een feest met de band waar hij heel de week mee geoefend had. Jean-Pierre vertelde dat de toetsenist zo onder invloed van drank en drugs was, dat hij boven het keyboard in slaap viel, uit de maat speelde en het hele optreden heeft verpest. Hij is ook uit de band gezet en heeft voor die avond niet betaald gekregen.
Op zondag ging de wekker ging al vroeg. We gingen vandaag naar een zus van Rowel. Jean-Pierre en Rowel moesten namelijk een begin maken met de aanbouw van een garage. Dit ging op een heel bijzondere manier. In plaats van eerst alles af te meten, werd de stellage gemaakt. Hierna werd bekeken of alles waterpas stond. Als dit niet het geval was, werden er blokjes en plankjes onder de stellage gelegd zodat het wel waterpas was. Ik ben heel benieuwd hoe dit verder gebouwd gaat worden. Terwijl Jean-Pierre en Rowel aan het bouwen waren, ben ik aan school gaan werken. Toen dit klaar was heb ik nog even wat bij de demente oma gezeten die een aantal keer hetzelfde heeft verteld. Dat Rowel haar zoon is, en dat de ene hond een vrouwtje en de andere hond een mannetje was. Heel boeiende conversatie was dit.
Op maandag 10 november ging om 05.30 uur de wekker want om 06.00 uur moesten we in de auto zitten. We werden allemaal door Rowel op onze bestemming afgezet. Ik was om 06.45 uur weer thuis.
Een half uurtje later ging mijn telefoon. Het was Eefje, de docent uit Nederland. Zij is afgelopen zaterdag aangekomen en blijft tot volgende week donderdag. Zij wilde graag langskomen om met ons de leerlingen en de behandelplannen te bespreken.
Na de stage ben ik naar de Surpost gegaan om een pakketje op te halen. Dit was een heel lief pakketje van Dieuwke. Toen Ilona en ik hier van terugkwamen, zagen we Eefje lopen samen met Yvon en Marijke. Ze gingen even langs bij juf Els. Toen ze thuis kwamen zijn we leerlingen gaan bespreken.
In de loop van de middag kwamen er nog twee vrienden van Yvon op bezoek. Eefje was toen nog met ons in gesprek. Die vrienden wonen in Nederland in hetzelfde dorp als Yvon. De ene is piloot bij KLM, en de andere is gewoon een vriendin die mee mocht vliegen. Eefje is met hetzelfde vliegtuig aangekomen als de 2 vrienden van Yvon.
’s Avonds zijn we met ze uit eten geweest. We hebben gegeten bij Jawa, een Indonesisch restaurant. Hier hebben we heel erg lekker gegeten.
Op dinsdagavond was het weer tijd voor de salsales. We hebben weer met mannen gedanst, maar nu waren er zoveel vrouwen dat we in dezelfde polonaisevorm moesten dansen als de vorige keer, maar nu met 3 vrouwen bij 1 man. Het blijft een bijzondere manier van dansen.
Op woensdag 12 november werd er ’s avonds lesgegeven aan de logopediestudenten op de Kennedy Stichting. Eefje kwam om met de studenten te oefenen met het afnemen van een gehooronderzoek. Ze had ons gevraagd of we hier ook bij wilden zijn. Het was voor ons vooral herhaling. Maar wel leuk om te zien hoe de studenten het doen.
Gisteren was het weer tijd voor de PGO-les aan de logopediestudenten. Dit was al niet veel beter dan de vorige week. Er zal wel wat gaan veranderen aan de opstelling, en als het goed is zal het dan beter gaan. Dat is tenminste de verwachting. De klas wordt dan in tweeen gesplitst, de stille mensen bij elkaar en de 'drukke' mensen bij elkaar. Op deze manier moeten de stille mensen wel wat gaan zeggen in de les. Ik hoop dat het dus goed gaat komen.
Het was op zich wel een rustige week met veel leerzame en leuke momenten. Komende zaterdag gaan we naar Nickerie, een gebied in het westen van Suriname. We zullen dan in de bus veel van het land zien. Ik ben erg benieuwd.
Ik blijf problemen hebben met het uploaden van foto's... helaas...
Heel veel liefs,
Carlijn
Op woensdag heb ik eindelijk mijn verjaardagscadeau kunnen halen. Ik mocht wat shirtjes uitzoeken in het centrum. Ik heb twee shirtjes gehaald, erg vrolijk van kleur en iets heel anders dan ik al had. Yvon beschreef het als typisch Surinaams.
Op donderdag waren de oudere leerlingen naar het museum, hierdoor vielen ’s ochtends alle behandelingen uit. Dit kwam goed uit omdat Melisa vandaag weer op bezoek kwam. Met haar hebben we een aantal leerlingen besproken. Ik kan nu weer verder met het opstellen van de behandelplannen. Om 16.30 begon de tweede les aan de opleiding logopedie. Ik dacht dat ze de eerste les passief waren, maar blijkbaar kan het nog erger. We hadden van te voren aangegeven dat er veel gedaan moest worden, maar ondanks die opmerking, was het tempo uitermate laag.
Na het lesgeven zijn we uit eten gegaan bij Sarenah. Een Indonesisch restaurant waar we erg veel en lekker gegeten hebben voor een erg vriendelijke prijs.
Op vrijdag 7 november zijn we na het stagelopen vrijwel direct naar het centrum gegaan om foto’s te laten maken in klederdracht. Dit vond ik leuker dan verwacht. Heb echt lol gehad tijdens het maken van de foto’s. Yvon had de Creoolse klederdracht aan, dit heet koto. Ilona had de Hindoestaanse klederdracht aan, dit heet Sari. Marijke had de kleding van de Marong aan, dit heet Pañgi. Ikzelf had een Indianentenue aan.
’s Avonds was het tijd voor de tweede salsales (de eerste voor mij). Gelukkig had ik niet veel gemist en kon ik vrij makkelijk meekomen. We hebben een voorbereiding op de basispassen geleerd, ook hebben we met heren gedanst. Er waren echter veel meer dames dan heren. In het begin moesten er een aantal dames als heer fungeren. Maar na een tijdje moest één heer gewoon met twee dames dansen. Dit was in een soort polonaisevorm. De dames stonden achter elkaar waarbij de achterste dame de handen op de schouders van de dame voor haar legde. En zo moesten we ons dan door de ruimte bewegen. Erg apart.
Op zaterdag ben ik met in de loop van de middag samen met Jean-Pierre, Joan, de schoonzus van Jean-Pierre (Ester) en het nichtje van Ester (Xaviënne) naar Witsanti gegaan. Dit is het dorp waar de biologische moeder van Joan woont. Het is een Indianen dorp, Joan heeft er ook een stuk grond. Na kennisgemaakt te hebben met de familie zijn we naar Zwartwater gegaan om te gaan zwemmen. Toen we in het heerlijke water lagen, begon het te regenen, hier had ik helemaal geen last van, het was zelfs heerlijk. Toen we allemaal koud werden zijn we weer terug gegaan naar Witsanti om daar te douchen en wat de drinken. Toen we weer thuis waren, moest ik me snel omkleden om mee te gaan naar het feest van SZF (het bedrijf waar de vader van Jean-Pierre, Rowel, werkt) en de andere bedrijven die mee hadden gedaan aan een sportcompetitie te gaan.
Ieder bedrijf moest voor zijn eigen drinken en eten zorgen. SZF had hier erg goed voor gezorgd, later bleek dat dit het enige bedrijf was dat er zo goed voor gezorgd had. Het feest begon met de uitreiking van de prijzen. Ieder bedrijf kreeg een prijs. SZF was de eerste van de hele competitie. Omdat dit de derde keer was dat ze eerste waren geworden, mochten ze ook de wisselbeker houden.
Na de prijsuitreiking kwam er een band die Marongmuziek speelde. Het was erg jammer dat er tussen de nummers iedere keer een paar minuten stilte was. Naar mijn idee kwam hierdoor het feest niet echt op gang.
Na het feest gingen we Jean-Pierre ophalen, hij had moeten spelen op een feest met de band waar hij heel de week mee geoefend had. Jean-Pierre vertelde dat de toetsenist zo onder invloed van drank en drugs was, dat hij boven het keyboard in slaap viel, uit de maat speelde en het hele optreden heeft verpest. Hij is ook uit de band gezet en heeft voor die avond niet betaald gekregen.
Op zondag ging de wekker ging al vroeg. We gingen vandaag naar een zus van Rowel. Jean-Pierre en Rowel moesten namelijk een begin maken met de aanbouw van een garage. Dit ging op een heel bijzondere manier. In plaats van eerst alles af te meten, werd de stellage gemaakt. Hierna werd bekeken of alles waterpas stond. Als dit niet het geval was, werden er blokjes en plankjes onder de stellage gelegd zodat het wel waterpas was. Ik ben heel benieuwd hoe dit verder gebouwd gaat worden. Terwijl Jean-Pierre en Rowel aan het bouwen waren, ben ik aan school gaan werken. Toen dit klaar was heb ik nog even wat bij de demente oma gezeten die een aantal keer hetzelfde heeft verteld. Dat Rowel haar zoon is, en dat de ene hond een vrouwtje en de andere hond een mannetje was. Heel boeiende conversatie was dit.
Op maandag 10 november ging om 05.30 uur de wekker want om 06.00 uur moesten we in de auto zitten. We werden allemaal door Rowel op onze bestemming afgezet. Ik was om 06.45 uur weer thuis.
Een half uurtje later ging mijn telefoon. Het was Eefje, de docent uit Nederland. Zij is afgelopen zaterdag aangekomen en blijft tot volgende week donderdag. Zij wilde graag langskomen om met ons de leerlingen en de behandelplannen te bespreken.
Na de stage ben ik naar de Surpost gegaan om een pakketje op te halen. Dit was een heel lief pakketje van Dieuwke. Toen Ilona en ik hier van terugkwamen, zagen we Eefje lopen samen met Yvon en Marijke. Ze gingen even langs bij juf Els. Toen ze thuis kwamen zijn we leerlingen gaan bespreken.
In de loop van de middag kwamen er nog twee vrienden van Yvon op bezoek. Eefje was toen nog met ons in gesprek. Die vrienden wonen in Nederland in hetzelfde dorp als Yvon. De ene is piloot bij KLM, en de andere is gewoon een vriendin die mee mocht vliegen. Eefje is met hetzelfde vliegtuig aangekomen als de 2 vrienden van Yvon.
’s Avonds zijn we met ze uit eten geweest. We hebben gegeten bij Jawa, een Indonesisch restaurant. Hier hebben we heel erg lekker gegeten.
Op dinsdagavond was het weer tijd voor de salsales. We hebben weer met mannen gedanst, maar nu waren er zoveel vrouwen dat we in dezelfde polonaisevorm moesten dansen als de vorige keer, maar nu met 3 vrouwen bij 1 man. Het blijft een bijzondere manier van dansen.
Op woensdag 12 november werd er ’s avonds lesgegeven aan de logopediestudenten op de Kennedy Stichting. Eefje kwam om met de studenten te oefenen met het afnemen van een gehooronderzoek. Ze had ons gevraagd of we hier ook bij wilden zijn. Het was voor ons vooral herhaling. Maar wel leuk om te zien hoe de studenten het doen.
Gisteren was het weer tijd voor de PGO-les aan de logopediestudenten. Dit was al niet veel beter dan de vorige week. Er zal wel wat gaan veranderen aan de opstelling, en als het goed is zal het dan beter gaan. Dat is tenminste de verwachting. De klas wordt dan in tweeen gesplitst, de stille mensen bij elkaar en de 'drukke' mensen bij elkaar. Op deze manier moeten de stille mensen wel wat gaan zeggen in de les. Ik hoop dat het dus goed gaat komen.
Het was op zich wel een rustige week met veel leerzame en leuke momenten. Komende zaterdag gaan we naar Nickerie, een gebied in het westen van Suriname. We zullen dan in de bus veel van het land zien. Ik ben erg benieuwd.
Ik blijf problemen hebben met het uploaden van foto's... helaas...
Heel veel liefs,
Carlijn
dinsdag 4 november 2008
Weekoverzicht
Op dinsdag 28 oktober gingen we voor het eerst lesgeven aan de opleiding logopedie. Wij hadden doorgekregen dat de lessen om 16.30 uur zouden beginnen. Maar daar aangekomen bleek dat een aantal leerlingen doorgekregen had dat de les om 17.00 uur zou beginnen. Om 17.00 uur was nog lang niet iedereen er, maar we zijn toch maar begonnen. Het gaat er hier heel anders aan toe dan in Nederland. Mensen kwamen langzaam binnendruppelen, praatten door elkaar, wat niet altijd over de lesstof ging. Ze liepen in en uit de klas alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Het kostte erg veel energie om de groep aan het werk te houden. Ik ben heel benieuwd hoe dit de volgende keer zal zijn.
Op donderdag 30 oktober zou Melisa voor 10 uur bij ons langs komen om de leerdoelen te bespreken. Om 10.00 uur hadden Ilona en ik echter nog niets van haar gehoord. Toen we naar de anderen gingen om even op het internet te gaan, bleek Melisa daar al te zitten vanaf 8.30 uur. Na de pauze kwam Melisa bij ons langs, we konden deze dag dus niemand meer behandelen. ’s Ochtends hadden we ook al niemand behandeld omdat er aangegeven was dat de oudere leerlingen, de blauwtjes, naar het museum zouden gaan. Dit is echter met een week uitgesteld. Dus aankomende donderdag kunnen we weer niets doen ’s ochtends. Het behandelen schiet zo wel lekker op…
Op vrijdag 31 oktober ik met Jean-Pierre uitgeweest. Toen we het zandpad afliepen kwam er een auto aan. Zijn moeder stapte uit de auto om voorin te gaan zitten zodat wij achterin konden plaatsnemen. Ik wist helemaal niet wat de bedoeling was. We gingen naar een sporthal om een wedstrijd basketbal te kijken. Er is nu een competitie tussen bedrijven gaande, het bedrijf waar de vader van Jean-Pierre werkt (SZF) moest spelen. Toen de wedstrijd afgelopen was, SZF had gewonnen, zijn Jean-Pierre en ik richting centrum gegaan. Hier zou een salsa-street-party aan de gang zijn. Maar daar was eigenlijk weinig aan, het was meer een parkeerplaats waar een tent op gezet was. Dus zijn we hier vrij snel weer weg gegaan. We zijn naar fort Zeelandia gegaan. Toen we hier weggestuurd werden omdat de straat afgesloten zou worden (dit gebeurt altijd ’s avonds), zijn we naar de Kennedy Stichting teruggegaan. Hier hebben we zitten wachten tot zijn vader hem op kwam halen.
Op zaterdag het de dag voor het personeelsuitstapje. We zijn met een bus naar Gösteri geweest. Dit is een plaatsje ver voorbij Colakreek. We moesten allemaal zelf voor eten en drinken zorgen, maar achteraf gezien was dit helemaal niet nodig. Alle leerkrachten hadden wel wat te eten bij zich. En onderweg werd er nog meer gekocht. We moesten ook een lange broek en stevige schoenen aan. Maar ook dat bleek overbodig. De leerkrachten kwamen zelf in leggings en slippers.
Om bij Gösteri te komen moesten we richting Colakreek, maar dan nog over een heel lang, hobbelig, rood zandpad. Op de plaats aangekomen zat eerst de bus vast, deze werd door een auto uit het zand getrokken. Vervolgens bleek het huisje erg minimaal te zijn. Er waren niet genoeg zitplaatsen, en de tafel was ook al niet veel soeps. Het bos wat aan het terrein vast lag was zo zompig dat je na 10 meter al niet meer verder kon. Er zat niets anders op dan even te gaan zwemmen. Het water was echt heerlijk. Na het zwemmen heb ik geleerd om troefcall te spelen. Een kaartspel dat wel iets weg heeft van Tai Pan en hartenjagen. Het was een rustige dag, ik heb genoten van het dagje weg. De locatie was echter wat minder.
Toen we op maandagochtend bij de vlaggenparade stonden, werd ons verteld dat er een kerkdienst gehouden zou worden ter ere van het 62 jarige jubileum van de Kennedy Stichting en van het nieuwe schooljaar. Hierdoor konden de eerste behandelingen niet doorgaan. De kerkdienst was heel bijzonder om mee te maken. Juf Astrid was gebarentolk tijdens de dienst. Ik vond het heel interessant en leerzaam om naar haar te kijken.
Toen ik achter de computer zat om mijn mail te lezen, kreeg ik een telefoontje van Jean-Pierre met de vraag of ik langs kwam in de stad. Hij zat daar met zijn moeder Joan en een virend Sinco (Sint-Clair). Na een paar spelletjes in de hal waar zij waren, werd ik mee naar Lelydorp gevraagd om daar wat te eten. Het was heerlijk om even een middagje vrij te zijn. Na het eten zijn we naar het huis van Jean-Pierre gegaan. Aangezien de vader van Jean-Pierre nog niet thuis was, en ik het niet zag zitten om alleen in de bus te gaan, ben ik met Jean-Pierre naar de repetitie van de band gegaan. Jean-Pierre speelt zelf gitaar en hij was gevraagd mee te spelen in een band. Er is helaas niet echt een leider die aangeeft wat er gaat gebeuren. Er zijn nu 2 bandleden die erg egoïstisch zijn en alles willen bepalen. Ik zag aan Jean-Pierre dat hij hier helemaal niet blij van werd. Om 21.00 uur gaf hij dan ook aan dat hij ging stoppen voor vandaag.
We zijn hierna lopend naar de bus gegaan. Hij heeft me helemaal thuis gebracht met de bus. Om 22.30 uur was ik thuis. Het was een heerlijke dag.
p.s foto's publiceren lukt weer eens niet. die houden jullie dus van me tegoed!
Liefs,
Carlijn
Op donderdag 30 oktober zou Melisa voor 10 uur bij ons langs komen om de leerdoelen te bespreken. Om 10.00 uur hadden Ilona en ik echter nog niets van haar gehoord. Toen we naar de anderen gingen om even op het internet te gaan, bleek Melisa daar al te zitten vanaf 8.30 uur. Na de pauze kwam Melisa bij ons langs, we konden deze dag dus niemand meer behandelen. ’s Ochtends hadden we ook al niemand behandeld omdat er aangegeven was dat de oudere leerlingen, de blauwtjes, naar het museum zouden gaan. Dit is echter met een week uitgesteld. Dus aankomende donderdag kunnen we weer niets doen ’s ochtends. Het behandelen schiet zo wel lekker op…
Op vrijdag 31 oktober ik met Jean-Pierre uitgeweest. Toen we het zandpad afliepen kwam er een auto aan. Zijn moeder stapte uit de auto om voorin te gaan zitten zodat wij achterin konden plaatsnemen. Ik wist helemaal niet wat de bedoeling was. We gingen naar een sporthal om een wedstrijd basketbal te kijken. Er is nu een competitie tussen bedrijven gaande, het bedrijf waar de vader van Jean-Pierre werkt (SZF) moest spelen. Toen de wedstrijd afgelopen was, SZF had gewonnen, zijn Jean-Pierre en ik richting centrum gegaan. Hier zou een salsa-street-party aan de gang zijn. Maar daar was eigenlijk weinig aan, het was meer een parkeerplaats waar een tent op gezet was. Dus zijn we hier vrij snel weer weg gegaan. We zijn naar fort Zeelandia gegaan. Toen we hier weggestuurd werden omdat de straat afgesloten zou worden (dit gebeurt altijd ’s avonds), zijn we naar de Kennedy Stichting teruggegaan. Hier hebben we zitten wachten tot zijn vader hem op kwam halen.
Op zaterdag het de dag voor het personeelsuitstapje. We zijn met een bus naar Gösteri geweest. Dit is een plaatsje ver voorbij Colakreek. We moesten allemaal zelf voor eten en drinken zorgen, maar achteraf gezien was dit helemaal niet nodig. Alle leerkrachten hadden wel wat te eten bij zich. En onderweg werd er nog meer gekocht. We moesten ook een lange broek en stevige schoenen aan. Maar ook dat bleek overbodig. De leerkrachten kwamen zelf in leggings en slippers.
Om bij Gösteri te komen moesten we richting Colakreek, maar dan nog over een heel lang, hobbelig, rood zandpad. Op de plaats aangekomen zat eerst de bus vast, deze werd door een auto uit het zand getrokken. Vervolgens bleek het huisje erg minimaal te zijn. Er waren niet genoeg zitplaatsen, en de tafel was ook al niet veel soeps. Het bos wat aan het terrein vast lag was zo zompig dat je na 10 meter al niet meer verder kon. Er zat niets anders op dan even te gaan zwemmen. Het water was echt heerlijk. Na het zwemmen heb ik geleerd om troefcall te spelen. Een kaartspel dat wel iets weg heeft van Tai Pan en hartenjagen. Het was een rustige dag, ik heb genoten van het dagje weg. De locatie was echter wat minder.
Toen we op maandagochtend bij de vlaggenparade stonden, werd ons verteld dat er een kerkdienst gehouden zou worden ter ere van het 62 jarige jubileum van de Kennedy Stichting en van het nieuwe schooljaar. Hierdoor konden de eerste behandelingen niet doorgaan. De kerkdienst was heel bijzonder om mee te maken. Juf Astrid was gebarentolk tijdens de dienst. Ik vond het heel interessant en leerzaam om naar haar te kijken.
Toen ik achter de computer zat om mijn mail te lezen, kreeg ik een telefoontje van Jean-Pierre met de vraag of ik langs kwam in de stad. Hij zat daar met zijn moeder Joan en een virend Sinco (Sint-Clair). Na een paar spelletjes in de hal waar zij waren, werd ik mee naar Lelydorp gevraagd om daar wat te eten. Het was heerlijk om even een middagje vrij te zijn. Na het eten zijn we naar het huis van Jean-Pierre gegaan. Aangezien de vader van Jean-Pierre nog niet thuis was, en ik het niet zag zitten om alleen in de bus te gaan, ben ik met Jean-Pierre naar de repetitie van de band gegaan. Jean-Pierre speelt zelf gitaar en hij was gevraagd mee te spelen in een band. Er is helaas niet echt een leider die aangeeft wat er gaat gebeuren. Er zijn nu 2 bandleden die erg egoïstisch zijn en alles willen bepalen. Ik zag aan Jean-Pierre dat hij hier helemaal niet blij van werd. Om 21.00 uur gaf hij dan ook aan dat hij ging stoppen voor vandaag.
We zijn hierna lopend naar de bus gegaan. Hij heeft me helemaal thuis gebracht met de bus. Om 22.30 uur was ik thuis. Het was een heerlijke dag.
p.s foto's publiceren lukt weer eens niet. die houden jullie dus van me tegoed!
Liefs,
Carlijn
Abonneren op:
Posts (Atom)
