Ik heb weer even internet dus is het weer tijd voor een kleine update.
De laatste stageweken zijn erg leuk geweest. De kerstviering van zowel het internaat als de school waren heel mooi om mee te maken. Als diner kregen we kerstbrood met kaas en daarnaast ook friet met kip (beide koud).
In het weekend voor de kerst zijn we naar het binnenland gegaan. We hebben 3 dagen doorgebracht in het vakantiepark DantaBai. Op zaterdagochtend zijn we vertrokken. Na een busrit van 5 uur en een boottocht van 20 minuten kwamen we op de plaats van bestemming aan. Het was een heel mooi stuk natuur, de rivier was op nog geen 100 meter van ons huisje. Na een bezoek aan een waterval een eindje stroomafwaarts, zijn we teruggegaan om te eten.
De volgende dag heb ik me gewassen in de rivier. Na het ontbijt zijn we in de boot gestapt om een Maron-dorp te bezoeken (bosland-creolen). Onderweg heb ik 2 kaaimannen gezien, een daarvan was in het zelfde stuk als waar ik die ochtend nog mijn haar had gewassen...
In het dorp hebben we een vogelspin gezien, Yvon heeft deze ook vastgehouden.
Na het bezoek aan het dorp zijn we verder gevaren om ergens te gaan zwemmen. Toen begon het bewolkt te worden en zijn we teruggevaren. Helaas te laat, want onderweg zijn we helemaal natgeregend! Gelukkig ging al snel de zon weer schijnen, en kon alles weer droog worden.
Op maandag hebben we nog een stuk door het regenwoud gelopen waarbij de gids veel heeft verteld over de bomen en de dieren die er leven.
Na de lunch zijn we met de boot teruggevaren naar de bus. Waarna we weer 5 uur hebben gezeten.
Eenmaal weer thuis hebben we gegeten, en zijn we op tijd naar bed gegaan.
Na de laatste stagedag ben ik met Jean-Pierre meegegaan naar Lelydorp. Maar eerst gingen we de stad nog in om inkopen te doen. De dag voor kerst hebben we het huis op orde gemaakt en nog meer inkopen gedaan. Om 12 uur 's nachts gingen we de cadeautjes uitpakken die onder de boom lagen waarna we gingen slapen.
De volgende dag zijn we begonnen met koken. Ze hadden gevraagd of ik een bijdrage wilde leveren aan het kerstdiner, dus heb ik aardappel-anders gemaakt. Naast de aardappel-anders was er nog een pasta en een rijstschotel, een rollade, hamlappen met ananas, diverse soorten groente en ijs als nagerecht. Het was een heerlijk diner. Er wordt hier in de loop van de middag al warm gegeten, dus dat betekende dat we om 14 uur al een heel vol bord naar binnen moesten werken.
Op tweede kerstdag ben ik terug naar Paramaribo gegaan. 's Avonds zijn Marijke, Ilona, Yvon en ik uit eten geweest. Er was een speciaal kerstmenu samengesteld wat echt overheerlijk was. Het etentje was ter ere van kerst en omdat het de laatste avond was.
Op zaterdag zijn we op tijd opgestaan om het huis schoon te maken en de lakens te wassen. Vervolgens was het wachten op de tijd die voorbij ging. Om 15 uur kwam Wim ons ophalen. Hij heeft mij in Lelydorp afgezet waarna hij de andere 3 naar het vliegveld heeft gebracht.
Op zondag zijn we met zijn allen naar de oma van Jean-Pierre gegaan in Wit-Santi. Hier hebben we soep gegeten, gewandeld, gezwommen en nog meer soep gegeten. Ik blijf het toch vreemd vinden om eind december in een kreekje te gaan zwemmen en in zomerkleding rond te lopen...
Op maandag was de vader van Jean-Pierre jarig. Dit wordt al om 12 uur 's nachts gevierd met een gekookt ei (?!). Dit heeft iets te maken met vruchtbaarheid en het verloop van je leven.
Maandag ochtend had ik mijn eindgesprek voor de stage met Melisa Venetiaan. Dit gesprek heeft 3 uur geduurd, ik heb het wel als een zeer positief gesprek ervaren. Uiteindelijk is mijn stage beoordeeld met een 7.
Na het eindgesprek heb ik met Jean-Pierre een heerlijke smoothie gedronken om het te vieren waarna we terug naar Lelydorp gingen om de voorbereidingen te treffen voor het bezoek voor de verjaardag. 's Avonds kwamen er een aantal vrienden en familie langs.
Morgen is het oudejaarsdag, hier wordt de laatste tijd al volop vuurwerk afgeschoten. Morgen schijnt het hele festijd al 's ochtends vroeg te beginnen met veel vuurwerk (bombels). Ik ben heel erg benieuwd!
Dit was het weer voor nu. Ik hoop binnenkort weer internet te hebben zodat ik kan vertellen hoe oud en nieuw hier was.
Liefs,
Carlijn
dinsdag 30 december 2008
vrijdag 12 december 2008
Bijzondere laatste stageweken
Na de onafhankelijkheidsdag, hebben we 2 dagen stagegelopen op woensdag en donderdag, waarna we op vrijdag weer vrij waren i.v.m. een godsdiensttaining voor de leerkrachten. Dit was dus een lekker begin.
De week erna was er op woensdag voor de leerlingen een boottocht georganiseerd. Ilona en ik zijn meegegaan. Om 7.45 uur moesten we vertrekken om op tijd bij de boot te zijn. Maar zoals zo vaak hier in Suriname, kan dat ook best een kwartier tot een half uur later. Want ja, afspraken maak je om je er vooral niet aan te houden... Toen we uiteindelijk allemaal bij de boot waren, zijn we een stuk de Surinamerivier opgevaren langs Paramaribo en onder de Surinamebrug door. We kwamen langs een oud schip uit de tweede wereldoorlog dat in de rivier gezonken is. Dit wordt niet opgeruimd omdat het niet in de weg ligt. Toen we weer terug waren op school was ik ontzettend moe, maar het was heel erg leuk om de leerlingen op een andere manier mee te maken dan in de logopediebehandeling.
In Suriname wordt er wel aan Sinterklaas gedaan, maar het wordt hier 'kinderdag' genoemd. Op zaterdag 6 december had de politieke partij waar juf Joan lid van is iets georganiseerd voor kinderdag. Ze had gevraagd of Jean-Pierre en ik wilden helpen. Toen we op de bestemming aankwamen was het heel erg druk. Je kon niet fatsoenlijk van A naar B. Overal waren mensen aan het dringen. Het is vergelijkbaar met de doldwaze dagen van de bijenkorf, en dan nog wat erger. Als je je kind had aangemeld voor deze dag, kon je een cadeautje ophalen. Een erg leuk initiatief. Als het zou werken. Ik kreeg 4 kinderen onder mijn hoede waar ik de cadeautjes mee op moest gaan halen. Deze waren af te halen bij kraampjes. Je moest dan een bonnetje inleveren, en dan kreeg je een zak met allerlei lekkers en een cadeau. Ik geloof dat ik 3 keer meer volwassenen waren dan kinderen. Kinderen werden door de volwassenen gewoon aan de kant geduwd, en iedereen stond te dringen in de rij. Als de persoon achter het kraampje iemand kende tussen de mensen, dan kreeg die persoon gewoon eerder een zak, hier hoefe niet perse een bon voor ingeleverd te worden. Met als gevolg dat de mensen die zich netjes hadden ingeschreven niet allemaal een zak met cadeau kregen. Het is mij gelukt om voor 1 jongetje een zak te bemachtigen, 2 kinderen uit mijn groep kregen het zelf voor elkaar een zak te krijgen. 1 meisje moest ik helaas teleurstellen. Omdat het geen doen was om met 4 kinderen in die drukte te staan, heb ik het bonnetje voor dat meisje aan iemand gegeven die voor meerdere kinderen uit dezelfde groep cadeaus ging halen. Zo kon ik met de 4 kinderen naar een gedeelte waar allerlei spelletjes en activiteiten geregeld waren. Onderweg kwamen we nog een sinterklaas tegen, hier werd totaal geen aandacht aan geschonken, maar wat wil je, hij was donker, droeg een roze jurk, en had zelf een staf in elkaar geknutseld van een roodbruine buis. Niet echt overtuigend in mijn ogen.
Er was ook gratis drinken en banaan te krijgen. De kinderen hebben uiteindelijk een heel leuke dag gehad. En daar gaat het om bij kinderdag.
In de nieuwe stageweek hoopten we een keer een volle week te kunnen draaien. Maar helaas. Op woensdag kregen we te horen dat alle leerlingen op vrijdag naar de dierentuin zouden gaan. Dus wederom geen volledige stageweek. Eigenlijk komt het heel goed uit dat de kinderen op dit moment allemaal naar de dierentuin zijn, daardoor heb ik mooi tijd om even de blog bij te werken, en om het stageverslag af te maken.
Komende week is de laatste stageweek, maar ook deze zal weer vol activiteiten zijn. Want het is natuurlijk niet leuk om gewoon een keer 5 dagen achter elkaar naar school of je werk te gaan. Komende dinsdag gaan de kinderen om 10 uur naar een Mexicaans feest. Op donderdag is er een kerkdienst ter ere van kerst, en daarna kerstdiner, en de week daarna is de school op maandag en dinsdag open, kerstvakantie begint hier op 24 december. Maakt niet uit of dat midden in de week is of niet. Op dinsdag zijn de leerlingen wel al om 10 uur uit. Want dat is wel prettig, een korte schooldag vlak voor de vakantie. Normaal gaan ze tot 12.30 uur naar school, wat natuurlijk verschrikkelijk lang is....
Momenteel krijg ik mijn laptop niet meer gestart, waar ik de foto's op heb staan. Dus nu heb ik een keer een goede computer EN tijd om foto's up te loaden, heb ik geen foto's...
Heel veel liefs,
Carlijn
De week erna was er op woensdag voor de leerlingen een boottocht georganiseerd. Ilona en ik zijn meegegaan. Om 7.45 uur moesten we vertrekken om op tijd bij de boot te zijn. Maar zoals zo vaak hier in Suriname, kan dat ook best een kwartier tot een half uur later. Want ja, afspraken maak je om je er vooral niet aan te houden... Toen we uiteindelijk allemaal bij de boot waren, zijn we een stuk de Surinamerivier opgevaren langs Paramaribo en onder de Surinamebrug door. We kwamen langs een oud schip uit de tweede wereldoorlog dat in de rivier gezonken is. Dit wordt niet opgeruimd omdat het niet in de weg ligt. Toen we weer terug waren op school was ik ontzettend moe, maar het was heel erg leuk om de leerlingen op een andere manier mee te maken dan in de logopediebehandeling.
In Suriname wordt er wel aan Sinterklaas gedaan, maar het wordt hier 'kinderdag' genoemd. Op zaterdag 6 december had de politieke partij waar juf Joan lid van is iets georganiseerd voor kinderdag. Ze had gevraagd of Jean-Pierre en ik wilden helpen. Toen we op de bestemming aankwamen was het heel erg druk. Je kon niet fatsoenlijk van A naar B. Overal waren mensen aan het dringen. Het is vergelijkbaar met de doldwaze dagen van de bijenkorf, en dan nog wat erger. Als je je kind had aangemeld voor deze dag, kon je een cadeautje ophalen. Een erg leuk initiatief. Als het zou werken. Ik kreeg 4 kinderen onder mijn hoede waar ik de cadeautjes mee op moest gaan halen. Deze waren af te halen bij kraampjes. Je moest dan een bonnetje inleveren, en dan kreeg je een zak met allerlei lekkers en een cadeau. Ik geloof dat ik 3 keer meer volwassenen waren dan kinderen. Kinderen werden door de volwassenen gewoon aan de kant geduwd, en iedereen stond te dringen in de rij. Als de persoon achter het kraampje iemand kende tussen de mensen, dan kreeg die persoon gewoon eerder een zak, hier hoefe niet perse een bon voor ingeleverd te worden. Met als gevolg dat de mensen die zich netjes hadden ingeschreven niet allemaal een zak met cadeau kregen. Het is mij gelukt om voor 1 jongetje een zak te bemachtigen, 2 kinderen uit mijn groep kregen het zelf voor elkaar een zak te krijgen. 1 meisje moest ik helaas teleurstellen. Omdat het geen doen was om met 4 kinderen in die drukte te staan, heb ik het bonnetje voor dat meisje aan iemand gegeven die voor meerdere kinderen uit dezelfde groep cadeaus ging halen. Zo kon ik met de 4 kinderen naar een gedeelte waar allerlei spelletjes en activiteiten geregeld waren. Onderweg kwamen we nog een sinterklaas tegen, hier werd totaal geen aandacht aan geschonken, maar wat wil je, hij was donker, droeg een roze jurk, en had zelf een staf in elkaar geknutseld van een roodbruine buis. Niet echt overtuigend in mijn ogen.
Er was ook gratis drinken en banaan te krijgen. De kinderen hebben uiteindelijk een heel leuke dag gehad. En daar gaat het om bij kinderdag.
In de nieuwe stageweek hoopten we een keer een volle week te kunnen draaien. Maar helaas. Op woensdag kregen we te horen dat alle leerlingen op vrijdag naar de dierentuin zouden gaan. Dus wederom geen volledige stageweek. Eigenlijk komt het heel goed uit dat de kinderen op dit moment allemaal naar de dierentuin zijn, daardoor heb ik mooi tijd om even de blog bij te werken, en om het stageverslag af te maken.
Komende week is de laatste stageweek, maar ook deze zal weer vol activiteiten zijn. Want het is natuurlijk niet leuk om gewoon een keer 5 dagen achter elkaar naar school of je werk te gaan. Komende dinsdag gaan de kinderen om 10 uur naar een Mexicaans feest. Op donderdag is er een kerkdienst ter ere van kerst, en daarna kerstdiner, en de week daarna is de school op maandag en dinsdag open, kerstvakantie begint hier op 24 december. Maakt niet uit of dat midden in de week is of niet. Op dinsdag zijn de leerlingen wel al om 10 uur uit. Want dat is wel prettig, een korte schooldag vlak voor de vakantie. Normaal gaan ze tot 12.30 uur naar school, wat natuurlijk verschrikkelijk lang is....
Momenteel krijg ik mijn laptop niet meer gestart, waar ik de foto's op heb staan. Dus nu heb ik een keer een goede computer EN tijd om foto's up te loaden, heb ik geen foto's...
Heel veel liefs,
Carlijn
woensdag 26 november 2008
Ziek en onafhankelijkheidsdag
De hele vorige week was ik ziek geweest, ook Yvon, Marijke en Ilona waren ziek. We hadden alle vier de griep, al is de griep hier wel even wat anders dan die in Nederland…
Op zaterdagavond ben ik samen Jean-Pierre en zijn ouders naar een Javaanse verjaardag geweest. Deze verjaardag was van familie via vaders kant. Op het feestterrein aangekomen kreeg iedereen te eten (alweer kousenband, bami en kip) en je mocht drinken zoveel je wilde. De bestelling ging per fles, niet per glas. Er was een band die typische Javaanse muziek speelde, en het was heel erg druk en gezellig. Om 12 uur was de jarige dan ook echt jarig. Er werd toen een verjaardagslied gezongen, en aan het eind van het liedje stond hij onder een paar ballonnen die kapot gemaakt werden. In die ballonnen zat confetti, van die plakkerige die niet zomaar van je afwaait. Het zag er erg bijzonder uit, een man met glitterconfetti over zich heen.
Afgelopen maandag hadden we geen stage omdat er een personeelsvergadering was. Hierdoor hoefden de leerlingen niet naar school, en hoefden wij dus ook niet te komen.
Op dinsdag was het Onafhankelijkheidsdag. In de loop van de middag ben ik wederom met de familie van Jean-Pierre naar het onafhankelijkheidsplein gegaan. Hier stond de broer van Jean-Pierre vleesworst te verkopen. Eerst zijn we een rondje over het feestterrein gaan lopen. Het feestterrein besloeg ongeveer de hele waterkant, het terrein bij Fort Zeelandia, en de palmentuin. Dit was in ieder geval het stuk dat ik gezien heb. Waarschijnlijk waren er nog veel meer festiviteiten.
Toen we uitgekeken waren, zijn we gaan helpen met worst verkopen. Deze vleesworsten waren erg in trek bij de mensen. Ik vond dat ik moest weten wat ik verkocht, dus heb een stukje geproefd. Het was kippenworst, erg gepeperd, en erg lekker. Het velletje kun je niet eten, dat is heel erg taai. Dus je zuigt de worst als ware uit zijn jasje. Naast deze worst verkochten we ook Bere (geen idee of je het zo schrijft, maar zo spreek je het wel uit). Dit zijn stukjes varkensdarm die uitgekookt zijn, en waar blijkbaar erg veel smaak aan zit. Hier heb ik me toch maar niet aan gewaagd. Het schijnt wel erg lekker te zijn, en er waren veel kinderen die dit wilden kopen. Het is ook niet zo duur, 1 SRD (€ 0.25) voor 2 stukjes van 5 cm. De worst kostte 2 SRD voor een stukje van ongeveer 7 cm. Toen de worst uitverkocht was, en de Bere bijna, hadden ze de inkoop zeer ruim terugverdient.
Op woensdag was het weer tijd voor een stagedag. Deze week zullen er, door de vergadering en het onafhankelijkheidsfeest en nog een godsdiensttraining op vrijdag voor de docenten, maar 2 stagedagen zijn. Dat is dus lekker rustig inkomen na een week ziek geweest te zijn.
Heel veel liefs, tn tot volgende keer!
Carlijn
Op zaterdagavond ben ik samen Jean-Pierre en zijn ouders naar een Javaanse verjaardag geweest. Deze verjaardag was van familie via vaders kant. Op het feestterrein aangekomen kreeg iedereen te eten (alweer kousenband, bami en kip) en je mocht drinken zoveel je wilde. De bestelling ging per fles, niet per glas. Er was een band die typische Javaanse muziek speelde, en het was heel erg druk en gezellig. Om 12 uur was de jarige dan ook echt jarig. Er werd toen een verjaardagslied gezongen, en aan het eind van het liedje stond hij onder een paar ballonnen die kapot gemaakt werden. In die ballonnen zat confetti, van die plakkerige die niet zomaar van je afwaait. Het zag er erg bijzonder uit, een man met glitterconfetti over zich heen.
Afgelopen maandag hadden we geen stage omdat er een personeelsvergadering was. Hierdoor hoefden de leerlingen niet naar school, en hoefden wij dus ook niet te komen.
Op dinsdag was het Onafhankelijkheidsdag. In de loop van de middag ben ik wederom met de familie van Jean-Pierre naar het onafhankelijkheidsplein gegaan. Hier stond de broer van Jean-Pierre vleesworst te verkopen. Eerst zijn we een rondje over het feestterrein gaan lopen. Het feestterrein besloeg ongeveer de hele waterkant, het terrein bij Fort Zeelandia, en de palmentuin. Dit was in ieder geval het stuk dat ik gezien heb. Waarschijnlijk waren er nog veel meer festiviteiten.
Toen we uitgekeken waren, zijn we gaan helpen met worst verkopen. Deze vleesworsten waren erg in trek bij de mensen. Ik vond dat ik moest weten wat ik verkocht, dus heb een stukje geproefd. Het was kippenworst, erg gepeperd, en erg lekker. Het velletje kun je niet eten, dat is heel erg taai. Dus je zuigt de worst als ware uit zijn jasje. Naast deze worst verkochten we ook Bere (geen idee of je het zo schrijft, maar zo spreek je het wel uit). Dit zijn stukjes varkensdarm die uitgekookt zijn, en waar blijkbaar erg veel smaak aan zit. Hier heb ik me toch maar niet aan gewaagd. Het schijnt wel erg lekker te zijn, en er waren veel kinderen die dit wilden kopen. Het is ook niet zo duur, 1 SRD (€ 0.25) voor 2 stukjes van 5 cm. De worst kostte 2 SRD voor een stukje van ongeveer 7 cm. Toen de worst uitverkocht was, en de Bere bijna, hadden ze de inkoop zeer ruim terugverdient.
Op woensdag was het weer tijd voor een stagedag. Deze week zullen er, door de vergadering en het onafhankelijkheidsfeest en nog een godsdiensttraining op vrijdag voor de docenten, maar 2 stagedagen zijn. Dat is dus lekker rustig inkomen na een week ziek geweest te zijn.
Heel veel liefs, tn tot volgende keer!
Carlijn
vrijdag 14 november 2008
Een drukke week...
Op dinsdag 4 november begonnen de salsalessen. Ik voelde me niet lekker dus ben ik thuisgebleven. Ik ben lekker vroeg gaan slapen, en de volgende dag voelde ik me gelukkig alweer een stuk beter. Yvon, Marijke en Ilona hebben het erg naar hun zin gehad.
Op woensdag heb ik eindelijk mijn verjaardagscadeau kunnen halen. Ik mocht wat shirtjes uitzoeken in het centrum. Ik heb twee shirtjes gehaald, erg vrolijk van kleur en iets heel anders dan ik al had. Yvon beschreef het als typisch Surinaams.
Op donderdag waren de oudere leerlingen naar het museum, hierdoor vielen ’s ochtends alle behandelingen uit. Dit kwam goed uit omdat Melisa vandaag weer op bezoek kwam. Met haar hebben we een aantal leerlingen besproken. Ik kan nu weer verder met het opstellen van de behandelplannen. Om 16.30 begon de tweede les aan de opleiding logopedie. Ik dacht dat ze de eerste les passief waren, maar blijkbaar kan het nog erger. We hadden van te voren aangegeven dat er veel gedaan moest worden, maar ondanks die opmerking, was het tempo uitermate laag.
Na het lesgeven zijn we uit eten gegaan bij Sarenah. Een Indonesisch restaurant waar we erg veel en lekker gegeten hebben voor een erg vriendelijke prijs.
Op vrijdag 7 november zijn we na het stagelopen vrijwel direct naar het centrum gegaan om foto’s te laten maken in klederdracht. Dit vond ik leuker dan verwacht. Heb echt lol gehad tijdens het maken van de foto’s. Yvon had de Creoolse klederdracht aan, dit heet koto. Ilona had de Hindoestaanse klederdracht aan, dit heet Sari. Marijke had de kleding van de Marong aan, dit heet Pañgi. Ikzelf had een Indianentenue aan.
’s Avonds was het tijd voor de tweede salsales (de eerste voor mij). Gelukkig had ik niet veel gemist en kon ik vrij makkelijk meekomen. We hebben een voorbereiding op de basispassen geleerd, ook hebben we met heren gedanst. Er waren echter veel meer dames dan heren. In het begin moesten er een aantal dames als heer fungeren. Maar na een tijdje moest één heer gewoon met twee dames dansen. Dit was in een soort polonaisevorm. De dames stonden achter elkaar waarbij de achterste dame de handen op de schouders van de dame voor haar legde. En zo moesten we ons dan door de ruimte bewegen. Erg apart.
Op zaterdag ben ik met in de loop van de middag samen met Jean-Pierre, Joan, de schoonzus van Jean-Pierre (Ester) en het nichtje van Ester (Xaviënne) naar Witsanti gegaan. Dit is het dorp waar de biologische moeder van Joan woont. Het is een Indianen dorp, Joan heeft er ook een stuk grond. Na kennisgemaakt te hebben met de familie zijn we naar Zwartwater gegaan om te gaan zwemmen. Toen we in het heerlijke water lagen, begon het te regenen, hier had ik helemaal geen last van, het was zelfs heerlijk. Toen we allemaal koud werden zijn we weer terug gegaan naar Witsanti om daar te douchen en wat de drinken. Toen we weer thuis waren, moest ik me snel omkleden om mee te gaan naar het feest van SZF (het bedrijf waar de vader van Jean-Pierre, Rowel, werkt) en de andere bedrijven die mee hadden gedaan aan een sportcompetitie te gaan.
Ieder bedrijf moest voor zijn eigen drinken en eten zorgen. SZF had hier erg goed voor gezorgd, later bleek dat dit het enige bedrijf was dat er zo goed voor gezorgd had. Het feest begon met de uitreiking van de prijzen. Ieder bedrijf kreeg een prijs. SZF was de eerste van de hele competitie. Omdat dit de derde keer was dat ze eerste waren geworden, mochten ze ook de wisselbeker houden.
Na de prijsuitreiking kwam er een band die Marongmuziek speelde. Het was erg jammer dat er tussen de nummers iedere keer een paar minuten stilte was. Naar mijn idee kwam hierdoor het feest niet echt op gang.
Na het feest gingen we Jean-Pierre ophalen, hij had moeten spelen op een feest met de band waar hij heel de week mee geoefend had. Jean-Pierre vertelde dat de toetsenist zo onder invloed van drank en drugs was, dat hij boven het keyboard in slaap viel, uit de maat speelde en het hele optreden heeft verpest. Hij is ook uit de band gezet en heeft voor die avond niet betaald gekregen.
Op zondag ging de wekker ging al vroeg. We gingen vandaag naar een zus van Rowel. Jean-Pierre en Rowel moesten namelijk een begin maken met de aanbouw van een garage. Dit ging op een heel bijzondere manier. In plaats van eerst alles af te meten, werd de stellage gemaakt. Hierna werd bekeken of alles waterpas stond. Als dit niet het geval was, werden er blokjes en plankjes onder de stellage gelegd zodat het wel waterpas was. Ik ben heel benieuwd hoe dit verder gebouwd gaat worden. Terwijl Jean-Pierre en Rowel aan het bouwen waren, ben ik aan school gaan werken. Toen dit klaar was heb ik nog even wat bij de demente oma gezeten die een aantal keer hetzelfde heeft verteld. Dat Rowel haar zoon is, en dat de ene hond een vrouwtje en de andere hond een mannetje was. Heel boeiende conversatie was dit.
Op maandag 10 november ging om 05.30 uur de wekker want om 06.00 uur moesten we in de auto zitten. We werden allemaal door Rowel op onze bestemming afgezet. Ik was om 06.45 uur weer thuis.
Een half uurtje later ging mijn telefoon. Het was Eefje, de docent uit Nederland. Zij is afgelopen zaterdag aangekomen en blijft tot volgende week donderdag. Zij wilde graag langskomen om met ons de leerlingen en de behandelplannen te bespreken.
Na de stage ben ik naar de Surpost gegaan om een pakketje op te halen. Dit was een heel lief pakketje van Dieuwke. Toen Ilona en ik hier van terugkwamen, zagen we Eefje lopen samen met Yvon en Marijke. Ze gingen even langs bij juf Els. Toen ze thuis kwamen zijn we leerlingen gaan bespreken.
In de loop van de middag kwamen er nog twee vrienden van Yvon op bezoek. Eefje was toen nog met ons in gesprek. Die vrienden wonen in Nederland in hetzelfde dorp als Yvon. De ene is piloot bij KLM, en de andere is gewoon een vriendin die mee mocht vliegen. Eefje is met hetzelfde vliegtuig aangekomen als de 2 vrienden van Yvon.
’s Avonds zijn we met ze uit eten geweest. We hebben gegeten bij Jawa, een Indonesisch restaurant. Hier hebben we heel erg lekker gegeten.
Op dinsdagavond was het weer tijd voor de salsales. We hebben weer met mannen gedanst, maar nu waren er zoveel vrouwen dat we in dezelfde polonaisevorm moesten dansen als de vorige keer, maar nu met 3 vrouwen bij 1 man. Het blijft een bijzondere manier van dansen.
Op woensdag 12 november werd er ’s avonds lesgegeven aan de logopediestudenten op de Kennedy Stichting. Eefje kwam om met de studenten te oefenen met het afnemen van een gehooronderzoek. Ze had ons gevraagd of we hier ook bij wilden zijn. Het was voor ons vooral herhaling. Maar wel leuk om te zien hoe de studenten het doen.
Gisteren was het weer tijd voor de PGO-les aan de logopediestudenten. Dit was al niet veel beter dan de vorige week. Er zal wel wat gaan veranderen aan de opstelling, en als het goed is zal het dan beter gaan. Dat is tenminste de verwachting. De klas wordt dan in tweeen gesplitst, de stille mensen bij elkaar en de 'drukke' mensen bij elkaar. Op deze manier moeten de stille mensen wel wat gaan zeggen in de les. Ik hoop dat het dus goed gaat komen.
Het was op zich wel een rustige week met veel leerzame en leuke momenten. Komende zaterdag gaan we naar Nickerie, een gebied in het westen van Suriname. We zullen dan in de bus veel van het land zien. Ik ben erg benieuwd.
Ik blijf problemen hebben met het uploaden van foto's... helaas...
Heel veel liefs,
Carlijn
Op woensdag heb ik eindelijk mijn verjaardagscadeau kunnen halen. Ik mocht wat shirtjes uitzoeken in het centrum. Ik heb twee shirtjes gehaald, erg vrolijk van kleur en iets heel anders dan ik al had. Yvon beschreef het als typisch Surinaams.
Op donderdag waren de oudere leerlingen naar het museum, hierdoor vielen ’s ochtends alle behandelingen uit. Dit kwam goed uit omdat Melisa vandaag weer op bezoek kwam. Met haar hebben we een aantal leerlingen besproken. Ik kan nu weer verder met het opstellen van de behandelplannen. Om 16.30 begon de tweede les aan de opleiding logopedie. Ik dacht dat ze de eerste les passief waren, maar blijkbaar kan het nog erger. We hadden van te voren aangegeven dat er veel gedaan moest worden, maar ondanks die opmerking, was het tempo uitermate laag.
Na het lesgeven zijn we uit eten gegaan bij Sarenah. Een Indonesisch restaurant waar we erg veel en lekker gegeten hebben voor een erg vriendelijke prijs.
Op vrijdag 7 november zijn we na het stagelopen vrijwel direct naar het centrum gegaan om foto’s te laten maken in klederdracht. Dit vond ik leuker dan verwacht. Heb echt lol gehad tijdens het maken van de foto’s. Yvon had de Creoolse klederdracht aan, dit heet koto. Ilona had de Hindoestaanse klederdracht aan, dit heet Sari. Marijke had de kleding van de Marong aan, dit heet Pañgi. Ikzelf had een Indianentenue aan.
’s Avonds was het tijd voor de tweede salsales (de eerste voor mij). Gelukkig had ik niet veel gemist en kon ik vrij makkelijk meekomen. We hebben een voorbereiding op de basispassen geleerd, ook hebben we met heren gedanst. Er waren echter veel meer dames dan heren. In het begin moesten er een aantal dames als heer fungeren. Maar na een tijdje moest één heer gewoon met twee dames dansen. Dit was in een soort polonaisevorm. De dames stonden achter elkaar waarbij de achterste dame de handen op de schouders van de dame voor haar legde. En zo moesten we ons dan door de ruimte bewegen. Erg apart.
Op zaterdag ben ik met in de loop van de middag samen met Jean-Pierre, Joan, de schoonzus van Jean-Pierre (Ester) en het nichtje van Ester (Xaviënne) naar Witsanti gegaan. Dit is het dorp waar de biologische moeder van Joan woont. Het is een Indianen dorp, Joan heeft er ook een stuk grond. Na kennisgemaakt te hebben met de familie zijn we naar Zwartwater gegaan om te gaan zwemmen. Toen we in het heerlijke water lagen, begon het te regenen, hier had ik helemaal geen last van, het was zelfs heerlijk. Toen we allemaal koud werden zijn we weer terug gegaan naar Witsanti om daar te douchen en wat de drinken. Toen we weer thuis waren, moest ik me snel omkleden om mee te gaan naar het feest van SZF (het bedrijf waar de vader van Jean-Pierre, Rowel, werkt) en de andere bedrijven die mee hadden gedaan aan een sportcompetitie te gaan.
Ieder bedrijf moest voor zijn eigen drinken en eten zorgen. SZF had hier erg goed voor gezorgd, later bleek dat dit het enige bedrijf was dat er zo goed voor gezorgd had. Het feest begon met de uitreiking van de prijzen. Ieder bedrijf kreeg een prijs. SZF was de eerste van de hele competitie. Omdat dit de derde keer was dat ze eerste waren geworden, mochten ze ook de wisselbeker houden.
Na de prijsuitreiking kwam er een band die Marongmuziek speelde. Het was erg jammer dat er tussen de nummers iedere keer een paar minuten stilte was. Naar mijn idee kwam hierdoor het feest niet echt op gang.
Na het feest gingen we Jean-Pierre ophalen, hij had moeten spelen op een feest met de band waar hij heel de week mee geoefend had. Jean-Pierre vertelde dat de toetsenist zo onder invloed van drank en drugs was, dat hij boven het keyboard in slaap viel, uit de maat speelde en het hele optreden heeft verpest. Hij is ook uit de band gezet en heeft voor die avond niet betaald gekregen.
Op zondag ging de wekker ging al vroeg. We gingen vandaag naar een zus van Rowel. Jean-Pierre en Rowel moesten namelijk een begin maken met de aanbouw van een garage. Dit ging op een heel bijzondere manier. In plaats van eerst alles af te meten, werd de stellage gemaakt. Hierna werd bekeken of alles waterpas stond. Als dit niet het geval was, werden er blokjes en plankjes onder de stellage gelegd zodat het wel waterpas was. Ik ben heel benieuwd hoe dit verder gebouwd gaat worden. Terwijl Jean-Pierre en Rowel aan het bouwen waren, ben ik aan school gaan werken. Toen dit klaar was heb ik nog even wat bij de demente oma gezeten die een aantal keer hetzelfde heeft verteld. Dat Rowel haar zoon is, en dat de ene hond een vrouwtje en de andere hond een mannetje was. Heel boeiende conversatie was dit.
Op maandag 10 november ging om 05.30 uur de wekker want om 06.00 uur moesten we in de auto zitten. We werden allemaal door Rowel op onze bestemming afgezet. Ik was om 06.45 uur weer thuis.
Een half uurtje later ging mijn telefoon. Het was Eefje, de docent uit Nederland. Zij is afgelopen zaterdag aangekomen en blijft tot volgende week donderdag. Zij wilde graag langskomen om met ons de leerlingen en de behandelplannen te bespreken.
Na de stage ben ik naar de Surpost gegaan om een pakketje op te halen. Dit was een heel lief pakketje van Dieuwke. Toen Ilona en ik hier van terugkwamen, zagen we Eefje lopen samen met Yvon en Marijke. Ze gingen even langs bij juf Els. Toen ze thuis kwamen zijn we leerlingen gaan bespreken.
In de loop van de middag kwamen er nog twee vrienden van Yvon op bezoek. Eefje was toen nog met ons in gesprek. Die vrienden wonen in Nederland in hetzelfde dorp als Yvon. De ene is piloot bij KLM, en de andere is gewoon een vriendin die mee mocht vliegen. Eefje is met hetzelfde vliegtuig aangekomen als de 2 vrienden van Yvon.
’s Avonds zijn we met ze uit eten geweest. We hebben gegeten bij Jawa, een Indonesisch restaurant. Hier hebben we heel erg lekker gegeten.
Op dinsdagavond was het weer tijd voor de salsales. We hebben weer met mannen gedanst, maar nu waren er zoveel vrouwen dat we in dezelfde polonaisevorm moesten dansen als de vorige keer, maar nu met 3 vrouwen bij 1 man. Het blijft een bijzondere manier van dansen.
Op woensdag 12 november werd er ’s avonds lesgegeven aan de logopediestudenten op de Kennedy Stichting. Eefje kwam om met de studenten te oefenen met het afnemen van een gehooronderzoek. Ze had ons gevraagd of we hier ook bij wilden zijn. Het was voor ons vooral herhaling. Maar wel leuk om te zien hoe de studenten het doen.
Gisteren was het weer tijd voor de PGO-les aan de logopediestudenten. Dit was al niet veel beter dan de vorige week. Er zal wel wat gaan veranderen aan de opstelling, en als het goed is zal het dan beter gaan. Dat is tenminste de verwachting. De klas wordt dan in tweeen gesplitst, de stille mensen bij elkaar en de 'drukke' mensen bij elkaar. Op deze manier moeten de stille mensen wel wat gaan zeggen in de les. Ik hoop dat het dus goed gaat komen.
Het was op zich wel een rustige week met veel leerzame en leuke momenten. Komende zaterdag gaan we naar Nickerie, een gebied in het westen van Suriname. We zullen dan in de bus veel van het land zien. Ik ben erg benieuwd.
Ik blijf problemen hebben met het uploaden van foto's... helaas...
Heel veel liefs,
Carlijn
dinsdag 4 november 2008
Weekoverzicht
Op dinsdag 28 oktober gingen we voor het eerst lesgeven aan de opleiding logopedie. Wij hadden doorgekregen dat de lessen om 16.30 uur zouden beginnen. Maar daar aangekomen bleek dat een aantal leerlingen doorgekregen had dat de les om 17.00 uur zou beginnen. Om 17.00 uur was nog lang niet iedereen er, maar we zijn toch maar begonnen. Het gaat er hier heel anders aan toe dan in Nederland. Mensen kwamen langzaam binnendruppelen, praatten door elkaar, wat niet altijd over de lesstof ging. Ze liepen in en uit de klas alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Het kostte erg veel energie om de groep aan het werk te houden. Ik ben heel benieuwd hoe dit de volgende keer zal zijn.
Op donderdag 30 oktober zou Melisa voor 10 uur bij ons langs komen om de leerdoelen te bespreken. Om 10.00 uur hadden Ilona en ik echter nog niets van haar gehoord. Toen we naar de anderen gingen om even op het internet te gaan, bleek Melisa daar al te zitten vanaf 8.30 uur. Na de pauze kwam Melisa bij ons langs, we konden deze dag dus niemand meer behandelen. ’s Ochtends hadden we ook al niemand behandeld omdat er aangegeven was dat de oudere leerlingen, de blauwtjes, naar het museum zouden gaan. Dit is echter met een week uitgesteld. Dus aankomende donderdag kunnen we weer niets doen ’s ochtends. Het behandelen schiet zo wel lekker op…
Op vrijdag 31 oktober ik met Jean-Pierre uitgeweest. Toen we het zandpad afliepen kwam er een auto aan. Zijn moeder stapte uit de auto om voorin te gaan zitten zodat wij achterin konden plaatsnemen. Ik wist helemaal niet wat de bedoeling was. We gingen naar een sporthal om een wedstrijd basketbal te kijken. Er is nu een competitie tussen bedrijven gaande, het bedrijf waar de vader van Jean-Pierre werkt (SZF) moest spelen. Toen de wedstrijd afgelopen was, SZF had gewonnen, zijn Jean-Pierre en ik richting centrum gegaan. Hier zou een salsa-street-party aan de gang zijn. Maar daar was eigenlijk weinig aan, het was meer een parkeerplaats waar een tent op gezet was. Dus zijn we hier vrij snel weer weg gegaan. We zijn naar fort Zeelandia gegaan. Toen we hier weggestuurd werden omdat de straat afgesloten zou worden (dit gebeurt altijd ’s avonds), zijn we naar de Kennedy Stichting teruggegaan. Hier hebben we zitten wachten tot zijn vader hem op kwam halen.
Op zaterdag het de dag voor het personeelsuitstapje. We zijn met een bus naar Gösteri geweest. Dit is een plaatsje ver voorbij Colakreek. We moesten allemaal zelf voor eten en drinken zorgen, maar achteraf gezien was dit helemaal niet nodig. Alle leerkrachten hadden wel wat te eten bij zich. En onderweg werd er nog meer gekocht. We moesten ook een lange broek en stevige schoenen aan. Maar ook dat bleek overbodig. De leerkrachten kwamen zelf in leggings en slippers.
Om bij Gösteri te komen moesten we richting Colakreek, maar dan nog over een heel lang, hobbelig, rood zandpad. Op de plaats aangekomen zat eerst de bus vast, deze werd door een auto uit het zand getrokken. Vervolgens bleek het huisje erg minimaal te zijn. Er waren niet genoeg zitplaatsen, en de tafel was ook al niet veel soeps. Het bos wat aan het terrein vast lag was zo zompig dat je na 10 meter al niet meer verder kon. Er zat niets anders op dan even te gaan zwemmen. Het water was echt heerlijk. Na het zwemmen heb ik geleerd om troefcall te spelen. Een kaartspel dat wel iets weg heeft van Tai Pan en hartenjagen. Het was een rustige dag, ik heb genoten van het dagje weg. De locatie was echter wat minder.
Toen we op maandagochtend bij de vlaggenparade stonden, werd ons verteld dat er een kerkdienst gehouden zou worden ter ere van het 62 jarige jubileum van de Kennedy Stichting en van het nieuwe schooljaar. Hierdoor konden de eerste behandelingen niet doorgaan. De kerkdienst was heel bijzonder om mee te maken. Juf Astrid was gebarentolk tijdens de dienst. Ik vond het heel interessant en leerzaam om naar haar te kijken.
Toen ik achter de computer zat om mijn mail te lezen, kreeg ik een telefoontje van Jean-Pierre met de vraag of ik langs kwam in de stad. Hij zat daar met zijn moeder Joan en een virend Sinco (Sint-Clair). Na een paar spelletjes in de hal waar zij waren, werd ik mee naar Lelydorp gevraagd om daar wat te eten. Het was heerlijk om even een middagje vrij te zijn. Na het eten zijn we naar het huis van Jean-Pierre gegaan. Aangezien de vader van Jean-Pierre nog niet thuis was, en ik het niet zag zitten om alleen in de bus te gaan, ben ik met Jean-Pierre naar de repetitie van de band gegaan. Jean-Pierre speelt zelf gitaar en hij was gevraagd mee te spelen in een band. Er is helaas niet echt een leider die aangeeft wat er gaat gebeuren. Er zijn nu 2 bandleden die erg egoïstisch zijn en alles willen bepalen. Ik zag aan Jean-Pierre dat hij hier helemaal niet blij van werd. Om 21.00 uur gaf hij dan ook aan dat hij ging stoppen voor vandaag.
We zijn hierna lopend naar de bus gegaan. Hij heeft me helemaal thuis gebracht met de bus. Om 22.30 uur was ik thuis. Het was een heerlijke dag.
p.s foto's publiceren lukt weer eens niet. die houden jullie dus van me tegoed!
Liefs,
Carlijn
Op donderdag 30 oktober zou Melisa voor 10 uur bij ons langs komen om de leerdoelen te bespreken. Om 10.00 uur hadden Ilona en ik echter nog niets van haar gehoord. Toen we naar de anderen gingen om even op het internet te gaan, bleek Melisa daar al te zitten vanaf 8.30 uur. Na de pauze kwam Melisa bij ons langs, we konden deze dag dus niemand meer behandelen. ’s Ochtends hadden we ook al niemand behandeld omdat er aangegeven was dat de oudere leerlingen, de blauwtjes, naar het museum zouden gaan. Dit is echter met een week uitgesteld. Dus aankomende donderdag kunnen we weer niets doen ’s ochtends. Het behandelen schiet zo wel lekker op…
Op vrijdag 31 oktober ik met Jean-Pierre uitgeweest. Toen we het zandpad afliepen kwam er een auto aan. Zijn moeder stapte uit de auto om voorin te gaan zitten zodat wij achterin konden plaatsnemen. Ik wist helemaal niet wat de bedoeling was. We gingen naar een sporthal om een wedstrijd basketbal te kijken. Er is nu een competitie tussen bedrijven gaande, het bedrijf waar de vader van Jean-Pierre werkt (SZF) moest spelen. Toen de wedstrijd afgelopen was, SZF had gewonnen, zijn Jean-Pierre en ik richting centrum gegaan. Hier zou een salsa-street-party aan de gang zijn. Maar daar was eigenlijk weinig aan, het was meer een parkeerplaats waar een tent op gezet was. Dus zijn we hier vrij snel weer weg gegaan. We zijn naar fort Zeelandia gegaan. Toen we hier weggestuurd werden omdat de straat afgesloten zou worden (dit gebeurt altijd ’s avonds), zijn we naar de Kennedy Stichting teruggegaan. Hier hebben we zitten wachten tot zijn vader hem op kwam halen.
Op zaterdag het de dag voor het personeelsuitstapje. We zijn met een bus naar Gösteri geweest. Dit is een plaatsje ver voorbij Colakreek. We moesten allemaal zelf voor eten en drinken zorgen, maar achteraf gezien was dit helemaal niet nodig. Alle leerkrachten hadden wel wat te eten bij zich. En onderweg werd er nog meer gekocht. We moesten ook een lange broek en stevige schoenen aan. Maar ook dat bleek overbodig. De leerkrachten kwamen zelf in leggings en slippers.
Om bij Gösteri te komen moesten we richting Colakreek, maar dan nog over een heel lang, hobbelig, rood zandpad. Op de plaats aangekomen zat eerst de bus vast, deze werd door een auto uit het zand getrokken. Vervolgens bleek het huisje erg minimaal te zijn. Er waren niet genoeg zitplaatsen, en de tafel was ook al niet veel soeps. Het bos wat aan het terrein vast lag was zo zompig dat je na 10 meter al niet meer verder kon. Er zat niets anders op dan even te gaan zwemmen. Het water was echt heerlijk. Na het zwemmen heb ik geleerd om troefcall te spelen. Een kaartspel dat wel iets weg heeft van Tai Pan en hartenjagen. Het was een rustige dag, ik heb genoten van het dagje weg. De locatie was echter wat minder.
Toen we op maandagochtend bij de vlaggenparade stonden, werd ons verteld dat er een kerkdienst gehouden zou worden ter ere van het 62 jarige jubileum van de Kennedy Stichting en van het nieuwe schooljaar. Hierdoor konden de eerste behandelingen niet doorgaan. De kerkdienst was heel bijzonder om mee te maken. Juf Astrid was gebarentolk tijdens de dienst. Ik vond het heel interessant en leerzaam om naar haar te kijken.
Toen ik achter de computer zat om mijn mail te lezen, kreeg ik een telefoontje van Jean-Pierre met de vraag of ik langs kwam in de stad. Hij zat daar met zijn moeder Joan en een virend Sinco (Sint-Clair). Na een paar spelletjes in de hal waar zij waren, werd ik mee naar Lelydorp gevraagd om daar wat te eten. Het was heerlijk om even een middagje vrij te zijn. Na het eten zijn we naar het huis van Jean-Pierre gegaan. Aangezien de vader van Jean-Pierre nog niet thuis was, en ik het niet zag zitten om alleen in de bus te gaan, ben ik met Jean-Pierre naar de repetitie van de band gegaan. Jean-Pierre speelt zelf gitaar en hij was gevraagd mee te spelen in een band. Er is helaas niet echt een leider die aangeeft wat er gaat gebeuren. Er zijn nu 2 bandleden die erg egoïstisch zijn en alles willen bepalen. Ik zag aan Jean-Pierre dat hij hier helemaal niet blij van werd. Om 21.00 uur gaf hij dan ook aan dat hij ging stoppen voor vandaag.
We zijn hierna lopend naar de bus gegaan. Hij heeft me helemaal thuis gebracht met de bus. Om 22.30 uur was ik thuis. Het was een heerlijke dag.
p.s foto's publiceren lukt weer eens niet. die houden jullie dus van me tegoed!
Liefs,
Carlijn
maandag 27 oktober 2008
Chinese immigratiedag en heel veel screenen!
Op maandag was de school gesloten in verband met het feest ter ere van de Chinese immigratie. Dit heeft 155 jaar geleden plaatsgevonden. Er was ’s avonds een groot feest zijn op het onafhankelijkheidsplein waar we naar toe zijn gegaan, Jean Pierre ging ook mee. Op het plein stonden allerlei tentjes met Chinees eten en een podium. De festiviteiten waren blijkbaar al de hele dag bezig toen wij aankwamen. Op het podium waren een man en een vrouw aan het presenteren. De man in het Nederlands, de vrouw in het Chinees. Er was een drakendans te zien en president Venetiaan hield een toespraak. Toen er een kinderkoor begon te zingen, zijn we wat te eten gaan halen bij één van de Chinese eetstandjes.
Nadat we gegeten hadden, zijn we gaan kijken naar het podium naar een dans over Suriname en het ontstaan van de huidige bevolkingssamenstelling (de 5 belangrijkste bevolkingsgroepen tenminste). Erg mooie dans om te zien, Jean-Pierre heeft me er ook wat over verteld.
Na de ‘Surinamedans’ kwam er nog een Chinese leeuwendans. Erg mooi om te zien, en erg knap, als je bedenkt dat iedere leeuw door 2 personen wordt uitgevoerd. Na deze dans was het dan tijd voor het vuurwerk. Ze hadden een sliert van 155 meter met knalvuurwerk. En daarnaast nog wel wat siervuurwerk. Erg mooi om te zien, het leek wel oud en nieuw.
Toen ook het vuurwerk voorbij was, zijn we nog wat gaan drinken bij ’t Vat.
De hele week hebben Ilona en ik gescreend. Dit begon al op donderdag 16 oktober. We hebben iedere dag gescreend tot we op vrijdag 24 oktober eindelijk iedereen gehad hadden. We hebben in totaal 34 leerlingen gescreend. De screening zelf duurde een half uur, en daarnaast moesten we de gegevens nog uitwerken waar we ook nog een 45 minuten per leerling voor nodig hadden. Dit was erg vermoeiend, maar ook heel leerzaam. Ik heb wel het idee dat ik de leerlingen nu een beetje begin te leren kennen. Ik kreeg het idee dat de oudere leerlingen erg blij zijn dat er nu ook aandacht voor hun is.
Op woensdag middag kregen Ilona en ik nog bezoek van 4 meiden van het internaat. Zij waren nieuwsgierig naar ons huis en de slaapkamers. Vervolgens mochten wij kijken naar hun slaapgelegenheid in het internaat. Dit is echt heel sober. Ze hebben allemaal een bed en een kast (die gelukkig wel op slot kan), maar ze slapen met zeven meiden op één zaal. De zaal die wij zagen was van de oudere meiden. Zij zijn tussen de 13 en 18 jaar oud. Er is ook nog een zaal voor de jongere meiden. Deze heb ik niet gezien, maar zal vergelijkbaar zijn.
Op dondserdagavond zijn we gaan eten bij ‘Dok 204’. Een erg leuk restaurant met erg lekker eten. Ik heb hier “bang-bang” (een vis) en krab gegeten. Het was vrij prijzig, maar zeker de moeite waard om nog eens naar toe te gaan.
Op vrijdag hadden we om 17.00 uur een afspraak met Melisa Venetiaan, zij is de dochter van de president. Dat zou je niet zeggen als je zag hoe ‘gewoon’ ze leeft en woont. Zij is onze stagebegeleidster hier in Suriname. Tijdens de bijeenkomst hebben we de plannen voor de opleiding besproken, ook heeft zij verteld dat ze de komende tijd iedere donderdag langs zal komen om ons te begeleiden. Ben erg benieuwd hoe dit zal zijn.
Op zaterdag hadden Ilona en ik een ‘werkdag voor school’ ingepland. We wilden alle screeningen afmaken en nog wat andere opdrachten voor voor school doen. Om 9.00 uur zijn we begonnen met werken. Tussendoor hebben we wel even de tijd genomen om te eten, de was te doen, en af en toe even te lopen. Maar we hebben wel heel goed doorgewerkt. Alle screeningen zijn in ieder geval af.
’s Avonds kwamen Sint Claire en Jean Pierre op bezoek. Vlak voor zij kwamen viel de stroom uit. Hierdoor was het heel erg donker in huis. De ventilatoren vielen natuurlijk ook stil, dus werd het ook heel erg warm in huis. Omdat het zo warm en donker was, zijn we naar het vat gegaan om wat te gaan drinken. Toen we op de taxi stonden te wachten, kwam Albert er ook nog bij. Ilona was niet lekker en bleef thuis. We zijn dus met zijn zessen uitgegaan. Na wat gedronken te hebben zijn we nog even gaan poolen. Rond 00.30 uur zijn we naar Zsa Zsa Zsu gegaan. Marijke mocht er niet in omdat ze de verkeerde schoenen aan had. Zij is samen met Yvon, Albert en een vriend van Albert terug naar huis gegaan om andere schoenen aan te doen. Om 4.30 uur zijn we lopend naar huis gegaan. Thuis aangekomen hebben we nog even wat gedronken voordat de jongens naar huis zijn gegaan. Uiteindelijk lag ik rond 5.30 uur in mijn bed. Ik werd op zondag alweer om 9.30 uur wakker door de warmte. De verdere dag hebben we weer aan school gewerkt, en ’s avonds zijn we uit eten geweest.
Nadat we gegeten hadden, zijn we gaan kijken naar het podium naar een dans over Suriname en het ontstaan van de huidige bevolkingssamenstelling (de 5 belangrijkste bevolkingsgroepen tenminste). Erg mooie dans om te zien, Jean-Pierre heeft me er ook wat over verteld.
Na de ‘Surinamedans’ kwam er nog een Chinese leeuwendans. Erg mooi om te zien, en erg knap, als je bedenkt dat iedere leeuw door 2 personen wordt uitgevoerd. Na deze dans was het dan tijd voor het vuurwerk. Ze hadden een sliert van 155 meter met knalvuurwerk. En daarnaast nog wel wat siervuurwerk. Erg mooi om te zien, het leek wel oud en nieuw.
Toen ook het vuurwerk voorbij was, zijn we nog wat gaan drinken bij ’t Vat.
De hele week hebben Ilona en ik gescreend. Dit begon al op donderdag 16 oktober. We hebben iedere dag gescreend tot we op vrijdag 24 oktober eindelijk iedereen gehad hadden. We hebben in totaal 34 leerlingen gescreend. De screening zelf duurde een half uur, en daarnaast moesten we de gegevens nog uitwerken waar we ook nog een 45 minuten per leerling voor nodig hadden. Dit was erg vermoeiend, maar ook heel leerzaam. Ik heb wel het idee dat ik de leerlingen nu een beetje begin te leren kennen. Ik kreeg het idee dat de oudere leerlingen erg blij zijn dat er nu ook aandacht voor hun is.
Op woensdag middag kregen Ilona en ik nog bezoek van 4 meiden van het internaat. Zij waren nieuwsgierig naar ons huis en de slaapkamers. Vervolgens mochten wij kijken naar hun slaapgelegenheid in het internaat. Dit is echt heel sober. Ze hebben allemaal een bed en een kast (die gelukkig wel op slot kan), maar ze slapen met zeven meiden op één zaal. De zaal die wij zagen was van de oudere meiden. Zij zijn tussen de 13 en 18 jaar oud. Er is ook nog een zaal voor de jongere meiden. Deze heb ik niet gezien, maar zal vergelijkbaar zijn.
Op dondserdagavond zijn we gaan eten bij ‘Dok 204’. Een erg leuk restaurant met erg lekker eten. Ik heb hier “bang-bang” (een vis) en krab gegeten. Het was vrij prijzig, maar zeker de moeite waard om nog eens naar toe te gaan.
Op vrijdag hadden we om 17.00 uur een afspraak met Melisa Venetiaan, zij is de dochter van de president. Dat zou je niet zeggen als je zag hoe ‘gewoon’ ze leeft en woont. Zij is onze stagebegeleidster hier in Suriname. Tijdens de bijeenkomst hebben we de plannen voor de opleiding besproken, ook heeft zij verteld dat ze de komende tijd iedere donderdag langs zal komen om ons te begeleiden. Ben erg benieuwd hoe dit zal zijn.
Op zaterdag hadden Ilona en ik een ‘werkdag voor school’ ingepland. We wilden alle screeningen afmaken en nog wat andere opdrachten voor voor school doen. Om 9.00 uur zijn we begonnen met werken. Tussendoor hebben we wel even de tijd genomen om te eten, de was te doen, en af en toe even te lopen. Maar we hebben wel heel goed doorgewerkt. Alle screeningen zijn in ieder geval af.
’s Avonds kwamen Sint Claire en Jean Pierre op bezoek. Vlak voor zij kwamen viel de stroom uit. Hierdoor was het heel erg donker in huis. De ventilatoren vielen natuurlijk ook stil, dus werd het ook heel erg warm in huis. Omdat het zo warm en donker was, zijn we naar het vat gegaan om wat te gaan drinken. Toen we op de taxi stonden te wachten, kwam Albert er ook nog bij. Ilona was niet lekker en bleef thuis. We zijn dus met zijn zessen uitgegaan. Na wat gedronken te hebben zijn we nog even gaan poolen. Rond 00.30 uur zijn we naar Zsa Zsa Zsu gegaan. Marijke mocht er niet in omdat ze de verkeerde schoenen aan had. Zij is samen met Yvon, Albert en een vriend van Albert terug naar huis gegaan om andere schoenen aan te doen. Om 4.30 uur zijn we lopend naar huis gegaan. Thuis aangekomen hebben we nog even wat gedronken voordat de jongens naar huis zijn gegaan. Uiteindelijk lag ik rond 5.30 uur in mijn bed. Ik werd op zondag alweer om 9.30 uur wakker door de warmte. De verdere dag hebben we weer aan school gewerkt, en ’s avonds zijn we uit eten geweest.
maandag 20 oktober 2008
White beach en Colakreek
Op zaterdag hadden we afgesproken met Wim, Celine en Tessa (die waren ook mee naar het dolfijnenuitje een paar weken geleden). We zijn naar White Beach gegaan. Dit is een stukje aangelegd strand aan de Suriname rivier, een half uur rijden van Paramaribo. We werden rond 13.00 uur opgehaald door Wim. Nadat hij nog wat eten en drinken gehaald had, reden we richting het zuiden. Na een route over een zeer hobbelige weg met meer gaten en kuilen dan er gewoon wegdek was, kwamen we aan bij White Beach. Voor de aanleg van dit strand is wit zand gebruikt (de naam zegt het natuurlijk eigenlijk al), er staan verspreid over het strand bomen en hutjes. Je kunt zo’n hutje huren zodat je verzekerd bent van schaduw, dus dat hebben we dan ook maar gedaan. Bij het hutje aangekomen, hebben we alle spullen opgeruimd en zijn we even gaan zwemmen. Het was helaas laag water, maar desalniettemin was het wel erg lekker water. Je moest alleen niet kijken naar het water en met je voeten te veel over de bodem voelen, het voelde allemaal nogal ranzig aan. Dit schijnt wel beter te zijn als het hoog water is. Er hing ook een soort veiligheidsnet dat moet voorkomen dat de piranha’s in het zwemgebied komen (!). Helaas zat het weer een beetje tegen, de zon heeft nauwelijks geschenen en het heeft zelfs af en toe geregend en gewaaid. Ik heb daarom na het zwemmen lekker in een hangmat liggen lezen, een beetje beschut tegen de wind. Ik zou graag nog eens terug willen als het lekker weer is en als het hoog water is.
Op zondag hadden we weer een afspraak gemaakt met juf Joan. Zij zou naar Colakreek gaan, en wij mochten wel mee. Marijke en Yvon bleven thuis omdat Yvon zich niet zo goed voelde. Ilona en ik gingen rond 8.45 uur de deur uit. We moesten met de bus naar Lelydorp. Juf Joan zou iemand sturen om ons daar op te halen. In Lelydorp kwam een jongen op ons af en vroeg of één van ons Carlijn was. Ja dus. Hij zou ons naar Colakreek brengen. Colakreek ligt in de buurt van het vliegveld, vanaf Lelydorp zou het nog een kleine driekwartier rijden zijn. Maar
Uiteindelijk waren we dan bij Colakreek aangekomen. Het was echt enorm druk, ik geloof niet dat ik ooit zoveel mensen bij elkaar gezien heb. Het was een dag die speciaal georganiseerd was voor de oudere mensen. Colakreek was helemaal afgehuurd hiervoor. We konden dus ook zo doorlopen naar binnen zonder te betalen en niemand die raar op keek. Eenmaal binnen zijn we op zoek gegaan naar juf Joan, en na een tijdje zoeken, (zoek maar eens iemand in het rood tussen duizenden mensen!) vonden we haar dan ook. Het bleek dat zij heel de dag druk bezig zou zijn, ze nodigde ons wel uit om later bij haar thuis langs te komen maar op dat moment had ze even geen tijd voor ons. De zeer spraakzame taxichauffeur bood aan om bij ons te blijven. We zouden dan rond 14.00 uur weer vertrekken. Ik gaf aan wel te willen zwemmen. We zijn toen naar een plek gegaan waar het water wat dieper was. Hier aangekomen kwam er een vriend van de taxichauffeur bij staan. Hij ging ook het water in. Het was heel typisch dat het vrij druk en rumoerig was toen ik nog aan de kant stond, maar toen ik eenmaal in het water lag, was het helemaal stil. Ik had ook het idee dat iedereen aan het kijken was. Heel bijzonder gevoel. Ilona en ik waren sowieso de enige blanken jongeren die er waren (zover wij het gezien hebben tenminste). Er waren ook nog wel een aantal blanken ouderen, maar die waren ook op 2 handen te tellen. Toen ik uitgezwommen was en weer aangekleed, hebben we nog even een rondje over het terrein gelopen. Aangezien de taxichauffeur nog steeds niet echt spraakzaam was, hadden we het eigenlijk vrij snel wel gezien. Hij liep ook zonder overleg weg en wij moesten iedere keer maar volgen. Eigenlijk erg jammer.
Op weg naar het huis van juf Joan werd er al niet veel meer gezegd in de auto. Ik was dan ook blij dat we eindelijk bij het huis van juf Joan aankwamen. Dit was weliswaar via een omweg langs een eettentje waar we een glas kokossap met siroop kregen en langs het huis van de taxichauffeur. Maar goed, we waren er.
Jean-Pierre (de zoon van Joan) was thuis en de man van juf Joan ook (ik ben zijn naam vergeten). Wij hebben Jean-Pierre geholpen met wat huishoudelijke klusjes. Daarna kwam juf Joan thuis. Zij nodigde ons uit om te blijven eten en eventueel ook slapen. We hebben het aanbod om te blijven eten aangenomen, maar Ilona wilde toch wel graag naar huis.
Het begon ineens heel hard te regenen, Jean-Pierre vroeg of we zin hadden om mee een stukje te gaan wandelen. Ik ben hier op in gegaan. We hebben een heel eind gewandeld, gewoon langs de weg. We hebben heel veel gekletst, gelachen en ook stukjes hardgelopen. We waren echt compleet doorweekt toen we weer teruggingen. Op het pad dat naar het huis van juf Joan lijdt, heb ik blijkbaar nog heel veel geluk gehad. Ik was bijna op een slang getrapt. Jean-Pierre schrok zich een ongeluk en vertelde mij dat het een gifslang was. Hij zei dat de slang over mijn voet wegkroop, dit heb ik zelf niet gezien of gevoeld. Ik zag de slang nog wel opspringen en naar me happen. Gelukkig was het mis.
Terug in het huis heb ik me gedoucht en kreeg ik kleren van juf Joan aan. We hebben nog gegeten en zijn toen toch maar naar huis gegaan.
Vandaag is het maandag en het feest ter ere van de 155 jarige immigratie van de Chinezen is nu.
Heel veel liefs en tot een volgende keer!
Carlijn
Abonneren op:
Posts (Atom)
