Weekoverzicht

Op dinsdag 28 oktober gingen we voor het eerst lesgeven aan de opleiding logopedie. Wij hadden doorgekregen dat de lessen om 16.30 uur zouden beginnen. Maar daar aangekomen bleek dat een aantal leerlingen doorgekregen had dat de les om 17.00 uur zou beginnen. Om 17.00 uur was nog lang niet iedereen er, maar we zijn toch maar begonnen. Het gaat er hier heel anders aan toe dan in Nederland. Mensen kwamen langzaam binnendruppelen, praatten door elkaar, wat niet altijd over de lesstof ging. Ze liepen in en uit de klas alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Het kostte erg veel energie om de groep aan het werk te houden. Ik ben heel benieuwd hoe dit de volgende keer zal zijn.
Op donderdag 30 oktober zou Melisa voor 10 uur bij ons langs komen om de leerdoelen te bespreken. Om 10.00 uur hadden Ilona en ik echter nog niets van haar gehoord. Toen we naar de anderen gingen om even op het internet te gaan, bleek Melisa daar al te zitten vanaf 8.30 uur. Na de pauze kwam Melisa bij ons langs, we konden deze dag dus niemand meer behandelen. ’s Ochtends hadden we ook al niemand behandeld omdat er aangegeven was dat de oudere leerlingen, de blauwtjes, naar het museum zouden gaan. Dit is echter met een week uitgesteld. Dus aankomende donderdag kunnen we weer niets doen ’s ochtends. Het behandelen schiet zo wel lekker op…
Op vrijdag 31 oktober ik met Jean-Pierre uitgeweest. Toen we het zandpad afliepen kwam er een auto aan. Zijn moeder stapte uit de auto om voorin te gaan zitten zodat wij achterin konden plaatsnemen. Ik wist helemaal niet wat de bedoeling was. We gingen naar een sporthal om een wedstrijd basketbal te kijken. Er is nu een competitie tussen bedrijven gaande, het bedrijf waar de vader van Jean-Pierre werkt (SZF) moest spelen. Toen de wedstrijd afgelopen was, SZF had gewonnen, zijn Jean-Pierre en ik richting centrum gegaan. Hier zou een salsa-street-party aan de gang zijn. Maar daar was eigenlijk weinig aan, het was meer een parkeerplaats waar een tent op gezet was. Dus zijn we hier vrij snel weer weg gegaan. We zijn naar fort Zeelandia gegaan. Toen we hier weggestuurd werden omdat de straat afgesloten zou worden (dit gebeurt altijd ’s avonds), zijn we naar de Kennedy Stichting teruggegaan. Hier hebben we zitten wachten tot zijn vader hem op kwam halen.
Op zaterdag het de dag voor het personeelsuitstapje. We zijn met een bus naar Gösteri geweest. Dit is een plaatsje ver voorbij Colakreek. We moesten allemaal zelf voor eten en drinken zorgen, maar achteraf gezien was dit helemaal niet nodig. Alle leerkrachten hadden wel wat te eten bij zich. En onderweg werd er nog meer gekocht. We moesten ook een lange broek en stevige schoenen aan. Maar ook dat bleek overbodig. De leerkrachten kwamen zelf in leggings en slippers.
Om bij Gösteri te komen moesten we richting Colakreek, maar dan nog over een heel lang, hobbelig, rood zandpad. Op de plaats aangekomen zat eerst de bus vast, deze werd door een auto uit het zand getrokken. Vervolgens bleek het huisje erg minimaal te zijn. Er waren niet genoeg zitplaatsen, en de tafel was ook al niet veel soeps. Het bos wat aan het terrein vast lag was zo zompig dat je na 10 meter al niet meer verder kon. Er zat niets anders op dan even te gaan zwemmen. Het water was echt heerlijk. Na het zwemmen heb ik geleerd om troefcall te spelen. Een kaartspel dat wel iets weg heeft van Tai Pan en hartenjagen. Het was een rustige dag, ik heb genoten van het dagje weg. De locatie was echter wat minder.
Toen we op maandagochtend bij de vlaggenparade stonden, werd ons verteld dat er een kerkdienst gehouden zou worden ter ere van het 62 jarige jubileum van de Kennedy Stichting en van het nieuwe schooljaar. Hierdoor konden de eerste behandelingen niet doorgaan. De kerkdienst was heel bijzonder om mee te maken. Juf Astrid was gebarentolk tijdens de dienst. Ik vond het heel interessant en leerzaam om naar haar te kijken.
Toen ik achter de computer zat om mijn mail te lezen, kreeg ik een telefoontje van Jean-Pierre met de vraag of ik langs kwam in de stad. Hij zat daar met zijn moeder Joan en een virend Sinco (Sint-Clair). Na een paar spelletjes in de hal waar zij waren, werd ik mee naar Lelydorp gevraagd om daar wat te eten. Het was heerlijk om even een middagje vrij te zijn. Na het eten zijn we naar het huis van Jean-Pierre gegaan. Aangezien de vader van Jean-Pierre nog niet thuis was, en ik het niet zag zitten om alleen in de bus te gaan, ben ik met Jean-Pierre naar de repetitie van de band gegaan. Jean-Pierre speelt zelf gitaar en hij was gevraagd mee te spelen in een band. Er is helaas niet echt een leider die aangeeft wat er gaat gebeuren. Er zijn nu 2 bandleden die erg egoïstisch zijn en alles willen bepalen. Ik zag aan Jean-Pierre dat hij hier helemaal niet blij van werd. Om 21.00 uur gaf hij dan ook aan dat hij ging stoppen voor vandaag.
We zijn hierna lopend naar de bus gegaan. Hij heeft me helemaal thuis gebracht met de bus. Om 22.30 uur was ik thuis. Het was een heerlijke dag.

p.s foto's publiceren lukt weer eens niet. die houden jullie dus van me tegoed!

Liefs,
Carlijn