Een drukke week...

Op dinsdag 4 november begonnen de salsalessen. Ik voelde me niet lekker dus ben ik thuisgebleven. Ik ben lekker vroeg gaan slapen, en de volgende dag voelde ik me gelukkig alweer een stuk beter. Yvon, Marijke en Ilona hebben het erg naar hun zin gehad.
Op woensdag heb ik eindelijk mijn verjaardagscadeau kunnen halen. Ik mocht wat shirtjes uitzoeken in het centrum. Ik heb twee shirtjes gehaald, erg vrolijk van kleur en iets heel anders dan ik al had. Yvon beschreef het als typisch Surinaams.
Op donderdag waren de oudere leerlingen naar het museum, hierdoor vielen ’s ochtends alle behandelingen uit. Dit kwam goed uit omdat Melisa vandaag weer op bezoek kwam. Met haar hebben we een aantal leerlingen besproken. Ik kan nu weer verder met het opstellen van de behandelplannen. Om 16.30 begon de tweede les aan de opleiding logopedie. Ik dacht dat ze de eerste les passief waren, maar blijkbaar kan het nog erger. We hadden van te voren aangegeven dat er veel gedaan moest worden, maar ondanks die opmerking, was het tempo uitermate laag.
Na het lesgeven zijn we uit eten gegaan bij Sarenah. Een Indonesisch restaurant waar we erg veel en lekker gegeten hebben voor een erg vriendelijke prijs.
Op vrijdag 7 november zijn we na het stagelopen vrijwel direct naar het centrum gegaan om foto’s te laten maken in klederdracht. Dit vond ik leuker dan verwacht. Heb echt lol gehad tijdens het maken van de foto’s. Yvon had de Creoolse klederdracht aan, dit heet koto. Ilona had de Hindoestaanse klederdracht aan, dit heet Sari. Marijke had de kleding van de Marong aan, dit heet Pañgi. Ikzelf had een Indianentenue aan.
’s Avonds was het tijd voor de tweede salsales (de eerste voor mij). Gelukkig had ik niet veel gemist en kon ik vrij makkelijk meekomen. We hebben een voorbereiding op de basispassen geleerd, ook hebben we met heren gedanst. Er waren echter veel meer dames dan heren. In het begin moesten er een aantal dames als heer fungeren. Maar na een tijdje moest één heer gewoon met twee dames dansen. Dit was in een soort polonaisevorm. De dames stonden achter elkaar waarbij de achterste dame de handen op de schouders van de dame voor haar legde. En zo moesten we ons dan door de ruimte bewegen. Erg apart.
Op zaterdag ben ik met in de loop van de middag samen met Jean-Pierre, Joan, de schoonzus van Jean-Pierre (Ester) en het nichtje van Ester (Xaviënne) naar Witsanti gegaan. Dit is het dorp waar de biologische moeder van Joan woont. Het is een Indianen dorp, Joan heeft er ook een stuk grond. Na kennisgemaakt te hebben met de familie zijn we naar Zwartwater gegaan om te gaan zwemmen. Toen we in het heerlijke water lagen, begon het te regenen, hier had ik helemaal geen last van, het was zelfs heerlijk. Toen we allemaal koud werden zijn we weer terug gegaan naar Witsanti om daar te douchen en wat de drinken. Toen we weer thuis waren, moest ik me snel omkleden om mee te gaan naar het feest van SZF (het bedrijf waar de vader van Jean-Pierre, Rowel, werkt) en de andere bedrijven die mee hadden gedaan aan een sportcompetitie te gaan.
Ieder bedrijf moest voor zijn eigen drinken en eten zorgen. SZF had hier erg goed voor gezorgd, later bleek dat dit het enige bedrijf was dat er zo goed voor gezorgd had. Het feest begon met de uitreiking van de prijzen. Ieder bedrijf kreeg een prijs. SZF was de eerste van de hele competitie. Omdat dit de derde keer was dat ze eerste waren geworden, mochten ze ook de wisselbeker houden.
Na de prijsuitreiking kwam er een band die Marongmuziek speelde. Het was erg jammer dat er tussen de nummers iedere keer een paar minuten stilte was. Naar mijn idee kwam hierdoor het feest niet echt op gang.
Na het feest gingen we Jean-Pierre ophalen, hij had moeten spelen op een feest met de band waar hij heel de week mee geoefend had. Jean-Pierre vertelde dat de toetsenist zo onder invloed van drank en drugs was, dat hij boven het keyboard in slaap viel, uit de maat speelde en het hele optreden heeft verpest. Hij is ook uit de band gezet en heeft voor die avond niet betaald gekregen.
Op zondag ging de wekker ging al vroeg. We gingen vandaag naar een zus van Rowel. Jean-Pierre en Rowel moesten namelijk een begin maken met de aanbouw van een garage. Dit ging op een heel bijzondere manier. In plaats van eerst alles af te meten, werd de stellage gemaakt. Hierna werd bekeken of alles waterpas stond. Als dit niet het geval was, werden er blokjes en plankjes onder de stellage gelegd zodat het wel waterpas was. Ik ben heel benieuwd hoe dit verder gebouwd gaat worden. Terwijl Jean-Pierre en Rowel aan het bouwen waren, ben ik aan school gaan werken. Toen dit klaar was heb ik nog even wat bij de demente oma gezeten die een aantal keer hetzelfde heeft verteld. Dat Rowel haar zoon is, en dat de ene hond een vrouwtje en de andere hond een mannetje was. Heel boeiende conversatie was dit.
Op maandag 10 november ging om 05.30 uur de wekker want om 06.00 uur moesten we in de auto zitten. We werden allemaal door Rowel op onze bestemming afgezet. Ik was om 06.45 uur weer thuis.
Een half uurtje later ging mijn telefoon. Het was Eefje, de docent uit Nederland. Zij is afgelopen zaterdag aangekomen en blijft tot volgende week donderdag. Zij wilde graag langskomen om met ons de leerlingen en de behandelplannen te bespreken.
Na de stage ben ik naar de Surpost gegaan om een pakketje op te halen. Dit was een heel lief pakketje van Dieuwke. Toen Ilona en ik hier van terugkwamen, zagen we Eefje lopen samen met Yvon en Marijke. Ze gingen even langs bij juf Els. Toen ze thuis kwamen zijn we leerlingen gaan bespreken.
In de loop van de middag kwamen er nog twee vrienden van Yvon op bezoek. Eefje was toen nog met ons in gesprek. Die vrienden wonen in Nederland in hetzelfde dorp als Yvon. De ene is piloot bij KLM, en de andere is gewoon een vriendin die mee mocht vliegen. Eefje is met hetzelfde vliegtuig aangekomen als de 2 vrienden van Yvon.
’s Avonds zijn we met ze uit eten geweest. We hebben gegeten bij Jawa, een Indonesisch restaurant. Hier hebben we heel erg lekker gegeten.
Op dinsdagavond was het weer tijd voor de salsales. We hebben weer met mannen gedanst, maar nu waren er zoveel vrouwen dat we in dezelfde polonaisevorm moesten dansen als de vorige keer, maar nu met 3 vrouwen bij 1 man. Het blijft een bijzondere manier van dansen.
Op woensdag 12 november werd er ’s avonds lesgegeven aan de logopediestudenten op de Kennedy Stichting. Eefje kwam om met de studenten te oefenen met het afnemen van een gehooronderzoek. Ze had ons gevraagd of we hier ook bij wilden zijn. Het was voor ons vooral herhaling. Maar wel leuk om te zien hoe de studenten het doen.
Gisteren was het weer tijd voor de PGO-les aan de logopediestudenten. Dit was al niet veel beter dan de vorige week. Er zal wel wat gaan veranderen aan de opstelling, en als het goed is zal het dan beter gaan. Dat is tenminste de verwachting. De klas wordt dan in tweeen gesplitst, de stille mensen bij elkaar en de 'drukke' mensen bij elkaar. Op deze manier moeten de stille mensen wel wat gaan zeggen in de les. Ik hoop dat het dus goed gaat komen.
Het was op zich wel een rustige week met veel leerzame en leuke momenten. Komende zaterdag gaan we naar Nickerie, een gebied in het westen van Suriname. We zullen dan in de bus veel van het land zien. Ik ben erg benieuwd.

Ik blijf problemen hebben met het uploaden van foto's... helaas...

Heel veel liefs,
Carlijn