White beach en Colakreek

Op zaterdag hadden we afgesproken met Wim, Celine en Tessa (die waren ook mee naar het dolfijnenuitje een paar weken geleden). We zijn naar White Beach gegaan. Dit is een stukje aangelegd strand aan de Suriname rivier, een half uur rijden van Paramaribo. We werden rond 13.00 uur opgehaald door Wim. Nadat hij nog wat eten en drinken gehaald had, reden we richting het zuiden. Na een route over een zeer hobbelige weg met meer gaten en kuilen dan er gewoon wegdek was, kwamen we aan bij White Beach. Voor de aanleg van dit strand is wit zand gebruikt (de naam zegt het natuurlijk eigenlijk al), er staan verspreid over het strand bomen en hutjes. Je kunt zo’n hutje huren zodat je verzekerd bent van schaduw, dus dat hebben we dan ook maar gedaan. Bij het hutje aangekomen, hebben we alle spullen opgeruimd en zijn we even gaan zwemmen. Het was helaas laag water, maar desalniettemin was het wel erg lekker water. Je moest alleen niet kijken naar het water en met je voeten te veel over de bodem voelen, het voelde allemaal nogal ranzig aan. Dit schijnt wel beter te zijn als het hoog water is. Er hing ook een soort veiligheidsnet dat moet voorkomen dat de piranha’s in het zwemgebied komen (!). Helaas zat het weer een beetje tegen, de zon heeft nauwelijks geschenen en het heeft zelfs af en toe geregend en gewaaid. Ik heb daarom na het zwemmen lekker in een hangmat liggen lezen, een beetje beschut tegen de wind. Ik zou graag nog eens terug willen als het lekker weer is en als het hoog water is.

Op zondag hadden we weer een afspraak gemaakt met juf Joan. Zij zou naar Colakreek gaan, en wij mochten wel mee. Marijke en Yvon bleven thuis omdat Yvon zich niet zo goed voelde. Ilona en ik gingen rond 8.45 uur de deur uit. We moesten met de bus naar Lelydorp. Juf Joan zou iemand sturen om ons daar op te halen. In Lelydorp kwam een jongen op ons af en vroeg of één van ons Carlijn was. Ja dus. Hij zou ons naar Colakreek brengen. Colakreek ligt in de buurt van het vliegveld, vanaf Lelydorp zou het nog een kleine driekwartier rijden zijn. Maar 3 km voor we bij Colakreek waren stond het helemaal vast. Er stonden enorm veel bussen en auto’s, allemaal op weg naar Colakreek. Er waren wel een aantal agenten die het verkeer stonden te regelen, maar dat ging niet echt op een duidelijke manier. Bussen, met of zonder passagiers, kregen voorrang op personen auto’s. En het was ook niet helemaal duidelijk waar we eigenlijk precies op aan het wachten waren. Maar goed dat hebben we ook weer een keer meegemaakt. Ik geloof dat de laatste 3 km ongeveer een uur geduurd hebben. De chauffeur was niet echt spraakzaam, en als hij wat zei, was het moeilijk te verstaan, echt gezellig was het dus ook niet in de auto.

Uiteindelijk waren we dan bij Colakreek aangekomen. Het was echt enorm druk, ik geloof niet dat ik ooit zoveel mensen bij elkaar gezien heb. Het was een dag die speciaal georganiseerd was voor de oudere mensen. Colakreek was helemaal afgehuurd hiervoor. We konden dus ook zo doorlopen naar binnen zonder te betalen en niemand die raar op keek. Eenmaal binnen zijn we op zoek gegaan naar juf Joan, en na een tijdje zoeken, (zoek maar eens iemand in het rood tussen duizenden mensen!) vonden we haar dan ook. Het bleek dat zij heel de dag druk bezig zou zijn, ze nodigde ons wel uit om later bij haar thuis langs te komen maar op dat moment had ze even geen tijd voor ons. De zeer spraakzame taxichauffeur bood aan om bij ons te blijven. We zouden dan rond 14.00 uur weer vertrekken. Ik gaf aan wel te willen zwemmen. We zijn toen naar een plek gegaan waar het water wat dieper was. Hier aangekomen kwam er een vriend van de taxichauffeur bij staan. Hij ging ook het water in. Het was heel typisch dat het vrij druk en rumoerig was toen ik nog aan de kant stond, maar toen ik eenmaal in het water lag, was het helemaal stil. Ik had ook het idee dat iedereen aan het kijken was. Heel bijzonder gevoel. Ilona en ik waren sowieso de enige blanken jongeren die er waren (zover wij het gezien hebben tenminste). Er waren ook nog wel een aantal blanken ouderen, maar die waren ook op 2 handen te tellen. Toen ik uitgezwommen was en weer aangekleed, hebben we nog even een rondje over het terrein gelopen. Aangezien de taxichauffeur nog steeds niet echt spraakzaam was, hadden we het eigenlijk vrij snel wel gezien. Hij liep ook zonder overleg weg en wij moesten iedere keer maar volgen. Eigenlijk erg jammer.

Op weg naar het huis van juf Joan werd er al niet veel meer gezegd in de auto. Ik was dan ook blij dat we eindelijk bij het huis van juf Joan aankwamen. Dit was weliswaar via een omweg langs een eettentje waar we een glas kokossap met siroop kregen en langs het huis van de taxichauffeur. Maar goed, we waren er.

Jean-Pierre (de zoon van Joan) was thuis en de man van juf Joan ook (ik ben zijn naam vergeten). Wij hebben Jean-Pierre geholpen met wat huishoudelijke klusjes. Daarna kwam juf Joan thuis. Zij nodigde ons uit om te blijven eten en eventueel ook slapen. We hebben het aanbod om te blijven eten aangenomen, maar Ilona wilde toch wel graag naar huis.

Het begon ineens heel hard te regenen, Jean-Pierre vroeg of we zin hadden om mee een stukje te gaan wandelen. Ik ben hier op in gegaan. We hebben een heel eind gewandeld, gewoon langs de weg. We hebben heel veel gekletst, gelachen en ook stukjes hardgelopen. We waren echt compleet doorweekt toen we weer teruggingen. Op het pad dat naar het huis van juf Joan lijdt, heb ik blijkbaar nog heel veel geluk gehad. Ik was bijna op een slang getrapt. Jean-Pierre schrok zich een ongeluk en vertelde mij dat het een gifslang was. Hij zei dat de slang over mijn voet wegkroop, dit heb ik zelf niet gezien of gevoeld. Ik zag de slang nog wel opspringen en naar me happen. Gelukkig was het mis.

Terug in het huis heb ik me gedoucht en kreeg ik kleren van juf Joan aan. We hebben nog gegeten en zijn toen toch maar naar huis gegaan.

Vandaag is het maandag en het feest ter ere van de 155 jarige immigratie van de Chinezen is nu.

Heel veel liefs en tot een volgende keer!

Carlijn