Verjaardag in Suriname

Brian met de taartjes

Marijke en ik met 2 meisjes die op het internaat wonen.

Tijdens het ontbijt cadeautjes uitpakken.

Op maandag 6 oktober werd ik om 6.35 uur gewekt doorYvon, Marijke en Ilona, zij stonden aan mijn bed te zingen met feestmutsjes op hun hoofd en allerlei keukengerei als muziekinstrumenten. Aan het ontbijt kreeg ik van hun allerlei cadeautjes. Ik kreeg een sleutelhanger, key-koord, raamsticker en beker met de Surinaamse vlag erop. Bodylotion en ik mag op hun kosten nog een truitje (of twee) gaan uitzoeken. Ze wisten namelijk echt niets voor me te bedenken…
Vervolgens zijn we naar de vlaggenparade gegaan, onderweg naar het schoolterrein heb ik een feestmutsje opgehad, heel veel kinderen vroegen meteen waarom ik het op had, gelukkig had ik het gebaar voor “jarig zijn” opgezocht en kon ik het ze dus redelijk makkelijk vertellen.
Na de vlaggenparade zijn we allemaal gaan observeren.
Onze vaste taxichauffeur (Brian) had ons op zondagavond beloofd taart te komen brengen voor mijn verjaardag. Wij dachten allemaal dat hij het niet zou doen, en ik was dan ook niet verbaasd dat hij om 13.15 uur nog niet was geweest, hij had beloofd om 13 uur te komen. Ik heb hem daarom een sms-je gestuurd, waarop hij een uur later voor de poort stond, met vruchtengebak en chocoladetaart. Erg lekker en vooral erg leuk dat hij toch nog zijn belofte nagekomen is.
Meneer Abrahams (de beheerder van het internaat) kwam me ook nog feliciteren, hij had de ballonnen zien hangen en had me met mijn hoedje zien lopen.
’s Avonds heb ik pannenkoeken gebakken en hebben we voor het eerst het Nederlandse nieuws gekeken. Het is vreemd om te beseffen dat alles wat buiten het schoolterrein gebeurt volledig langs ons heen gaat.
Het zal waarschijnlijk de laatste keer zijn dat het meer dan 35 graden en zonnig is op mijn verjaardag, of ik moet hier gaan wonen, wat qua klimaat geen straf zal zijn…

De rest van de week zijn we op school bezig geweest met observeren in de verschillende klassen. Iedere docent heeft een heel eigen manier van werken. De ene spreekt de gebarentaal vloeiend terwijl de ander nog minder gebaren kent dan wij. Het tempo waarmee er door de lesstof heengegaan wordt is ook echt enorm laag. Ik krijg soms het idee dat ze de kinderen hier bewust laag opgeleid houden. De kleuters leren in 3 jaar tijd 30 nieuwe woorden en gebaren. Dit komt neer op 2 woorden per maand!!! Tijdens de lessen van de oudere kinderen is ook weer het tempo hetgeen erg opvalt. In de 2 uur voor de pauze doen ze vaak maar 1 oefening van een vak, vaak mogen ze dan nog 45 minuten tot een uur iets voor zichzelf doen, wat vaak tekenen is.

Na schooltijd gaan de kinderen die in het internaat wonen daar naar toe, de rest gaat naar huis. Ook de docenten zijn meteen weg, dus overleg na schooltijd zit er niet in. De kinderen van het internaat moeten tot 15.30 uur binnen blijven omdat het te warm is om buiten te spelen. Op dit moment zijn er ook 2 Nederlandse vrijwilligers uit Nederland in het internaat werkzaam. Zij werken in Nederland op een doven-/slechthorendenschool. Zij willen wat dingen op het internaat gaan veranderen. Zo worden de kinderen bijvoorbeeld heel erg aan hun lot overgelaten, er is weinig recreatie voor de kinderen.

Afgelopen dinsdag zijn we ook bij een Surinaamse verjaardag geweest. Hier was vooral heel veel bezoek en de moeder van de jarige had voor al die mensen gekookt. Erg lekker en leuk om een keer mee te maken. Al was het wel jammer dat we pas om 21.30 uur eten kregen. Als we dat geweten hadden, hadden we ’s middags even een broodje ofzo gegeten. Nu vielen we bijna om van de honger.

A.s zondag gaan we naar dat traditionele feest op de plantage Rust & Werk, ik ben erg benieuwd hoe het is en hoe de dag eruit ziet.

Nu zijn jullie allemaal weer een beetje op de hoogte van mijn avonturen hier.
Ik merk trouwens dat mijn sms-jes niet altijd aankomen. Dit heeft met de telefoonmaatschappij in Suriname te maken, er schijnen allerlei problemen te zijn, en dat wordt allemaal op zijn Surinaams opgelost, lekker langzaam dus :-)

Heel veel liefs,
Carlijn